อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 213

ได้ยินมานานแล้วว่าพระชายาหมิงท่านนี้คือนางเสือดุร้าย อ๋องหมิงทำอะไรนางไม่ได้ ฝ่าบาทก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับนางเช่นกัน

ก่อนหน้านั้นมีฮองเฮา เต๋อเฟยเหนียงเหนียงและคนอื่นๆ ก็ถูกนางทำให้โมโหจนล้มป่วย

ต่อมาก็ซุนตาอิ้งที่ไปยั่วยุนางเข้า ไม่เพียงแค่ซุนต้าเฉียงพี่ชายของนางถูกปลด พระชายาหมิงยังทำลายตำหนักซีเยว่ไปเลยโดยตรง!

คนที่ดุร้ายและโหดเหี้ยมระดับนี้ ใครจะกล้ายั่วยุ? !

ทันทีที่หยุนหว่านหนิงเข้าใกล้ พ่อครัวหลวงทั้งสามคนก็คุกเข่าถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยสัญชาตญาณ

ได้ยินหยุนหว่านหนิงบอกให้พวกเขากินซุปข้นตับแกะ......

สีหน้าของพ่อครัวหลวงทั้งสามคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าสีหน้าจะมีความเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย หยุนหว่านหนิงก็สามารถจับเอาไว้ได้สำเร็จ

นางยิ้มเล็กน้อย “กินสิ”

หลี่หมัวมัวยื่นช้อนให้

ทั้งสามคนจนใจ ได้แต่กินกันคนละสองสามคำ ซุปข้นตับแกะที่เย็นชืดไปแล้ว หมดลงไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสามถึงได้วางช้อนลง เงยหน้าขึ้นมามองดูนางอย่างไม่เป็นสุข

เห็นพวกเขากินหมดเกลี้ยงแล้ว หยุนหว่านหนิงพอใจอย่างมาก

“หลี่หมัวมัว นำโจ๊กถั่วแดงลูกเดือยที่เสด็จแม่กินไม่หมดมาด้วย”

หลี่หมัวมัวยกโจ๊กถั่วแดงลูกเดือยออกมาทันที

หยุนหว่านหนิงยกคางขึ้นมาเล็กน้อย “พ่อครัวหลวงทั้งสามท่าน กินสิ”

“นี่......”

พ่อครัวหลวงจังที่เป็นผู้นำแสดงออกว่ายากที่จะเข้าใจได้ “ไม่ทราบว่าพระชายาหมิงกำลังทำอะไรอยู่?”

“ข้าเข้าใจพวกเจ้า ดึกๆดื่นๆยังต้องมาถูกโบยอีก ซุปข้นตับแกะกับโจ๊กถั่วแดงลูกเดือยมื้อนี้ ถือว่าเป็นรางวัลที่ข้ามอบให้พวกเจ้าแล้วกัน”

หยุนหว่านหนิงกอดอกเอาไว้ สีหน้าจริงใจ

พ่อครัวหลวงทั้งสามคนนี้ รู้แค่ว่าเต๋อเฟยถูกวางยาพิษเท่านั้น

แต่กลับไม่รู้ว่า เป็นเพราะซุปข้นตับแกะกับถั่วแดงข่มกัน ทำให้เกิดอาหารเป็นพิษขึ้นมา

ด้วยเหตุนี้ สำหรับคำพูดของหยุนหว่านหนิง ก็เลยไม่มีใครสงสัย

แต่ว่าการกระทำของนางแปลกประหลาดเช่นนี้.......พ่อครัวหลวงจังที่เป็นคนเจ้าเล่ห์ ก็อดที่จะได้กลิ่นของแผนร้ายขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้

เขาหยิบช้อนขึ้นมาอย่างลังเล แต่กลับไม่ส่งเข้าไปในปาก

กลับเป็นพ่อครัวหลวงเจี๋ยที่เป็นคนตรงไปตรงมา

คิดในใจว่าอาหารของเต๋อเฟยในวันนี้เขาเป็นคนลงมือทำด้วยตัวเองทั้งหมด ฝ่าบาทและคนอื่นๆจะต้องสงสัยอย่างแน่นอนว่า เขาแอบทำอะไรกับอาหารของเต๋อเฟยเหนียงเหนียง

เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง พ่อครัวหลวงเจี๋ยเริ่มกินคำใหญ่ขึ้นมาทันที

สายตาของหยุนหว่านหนิง หยุดอยู่ที่ใบหน้าของพ่อครัวหลวงหวง

“พ่อครัวหลวงหวง ทำไมท่านถึงไม่กินล่ะ?”

พ่อครัวหลวงหวงถือช้อนเอาไว้ สีหน้าดิ้นรนลังเล ในดวงตายังมีประกายความหวาดกลัว ตื่นตระหนกแวบขึ้นมา......สีหน้าท่าทางต่างๆผสมผสานอยู่ด้วยกัน ดึงดูดความสนใจของหยุนหว่านหนิงเอาไว้ได้สำเร็จ

“บ่าว บ่าว......”

มือที่ถือช้อนของพ่อครัวหลวงหวงอยู่กำลังสั่นเทา “พระชายาหมิง บ่าวไม่หิว”

“ไม่หิวก็ต้องกิน!”

หยุนหว่านหนิงเชิดคางขึ้นมา “หากท่านไม่กิน ข้าจะสั่งให้คนกรอกลงไปให้ท่าน!”

พ่อครัวหลวงจังที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำพูดนี้ ก็รีบร้อนส่งโจ๊กถั่วแดงลูกเดือยเข้าไปในปากทันที

ถูกคนรับใช้ในวังกรอกใส่ปาก นั่นมันน่าขายหน้าขนาดไหน? !

ดีร้ายเขาก็เป็นมือหนึ่งของห้องเครื่อง......

เห็นพ่อครัวหลวงจังและพ่อครัวหลวงเจี๋ยเริ่มกินกันแล้ว พ่อครัวหลวงหวงรู้ว่าหากเขาไม่ยอมกิน จะต้องทำให้คนเกิดความสงสัยขึ้นมาอย่างแน่นอน หลังจากที่ลังเลอยู่นาน ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้

พ่อครัวหลวงหวงตักโจ๊กขึ้นมาหนึ่งช้อน ส่งเข้าปากช้าๆ......

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่กล้ากินเข้าไป

มองดูท่าทางที่แปลกประหลาดของเขา สายตาของโม่จงหรานเคร่งขรึมลงมาเล็กน้อย

หยุนหว่านหนิงเตะเขาล้มไปบนพื้น “เจ้าชั่วเลวระยำหมาบังอาจยิ่งนัก! พูดมา เสด็จแม่ถูกพิษคือการกระทำของเจ้าใช่ไหม? !”

เมื่อครู่นี้นางยังยิ้มระรื่นอยู่เลย ชั่วพริบตาเดียวก็เปลี่ยนหน้าแล้ว

ความเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วนี้ แม้แต่โม่จงหรานก็ยังรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย

นังหนูคนนี้ ในเวลาปกติแสร้งทำเป็นไร้น้ำยาเพื่อหลอกให้ศัตรูตายใจจริงๆด้วย!

ลูกเตะเมื่อครู่นี้ ไม่เพียงทำให้พ่อครัวหลวงหวงล้มลงไปกับพื้นเท่านั้น ยังทำให้เขากระอักเลือดออกมาโดยตรง เห็นได้ว่าแรงกำลังของหยุนหว่านหนิง แข็งแกร่งแค่ไหนกันแน่!

โม่เยว่อดที่จะกุมหน้าอกเอาไว้ไม่ได้

ดีที่หลายคืนมานี้ นอนร่วมเตียงกับพวกเขาสองคนแม่ลูก หยุนหว่านหนิงไม่ได้เตะเขาในตอนกลางคืน

มิเช่นนั้นเขาไม่เพียงจะถูกเตะลงจากเตียง เกรงว่าคงจะถูกเตะจนกระอักเลือดแล้วมั้ง?