อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 216

หยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่ตั้งอกตั้งใจเถียงกันเกินไป ถึงกับไม่ได้สังเกตว่าโม่จงหรานได้เข้ามาแล้ว

ได้ยินคำพูด “ใครคือหยวนเป่า” ประโยคนี้ของเขา ทั้งสองคนราวกับเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม......หยุนหว่านหนิงรีบร้อนมองไปมางโม่เยว่ ยื่นมือไปหยิกเขาหนึ่งที “เป็นเพราะท่านคนเดียว!”

ความรู้สึกปิติยินดีนี่!

โม่เยว่รู้สึกเจ็บปวด ใบหน้าหล่อเหลาขมวดกันเป็นก้อน สายตาสอบถามว่า: ข้าทำไมอีกล่ะ? !

“เป็นเพราะท่านตั้งชื่อนี้ให้กับลูกในอนาคต ไม่เพราะเลยสักนิด!”

หยุนหว่านหนิงออกแรงที่มือ หยิกจนโม่เยว่ต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง

“ใช่ๆๆ ข้ามันไม่ดีเอง! ชื่อนี้ไม่น่าฟัง เราเปลี่ยนชื่อก็พอ เจ้าอยากให้ลูกชื่ออะไรก็ได้ทั้งนั้น!”

เวลานี้เกรงว่าหยุนหว่านหนิงต้องการดวงดาวบนท้องฟ้า โม่เยว่ก็จะหาวิธีเด็ดมันลงมาให้นาง

ขอเพียงแม่เจ้าประคูนทูนหัวคนนี้ยอมปล่อยมือก็พอ!

เขาเข้าใจความหมายของหยุนหว่านหนิงทันที ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

หยุนหว่านหนิงถึงได้ยอมปล่อยมือ แล้วก็นวดให้เขา “เจ็บมากใช่ไหม?”

“เจ้าว่าล่ะ? !”

โม่เยว่เจ็บจนหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ ปัดมือของนางออกไป

ผู้หญิงคนนี้ ตบหัวแล้วลูบหลังชัดๆ!

เห็นว่าพวกเขาสองคนไม่มีใครตอบคำถาม โม่จงหรานเดินเข้าไปใกล้ กล่าวขึ้นมาอย่างสนใจแต่เรื่องของตนเอง “ที่แท้พวกเจ้าก็กำลังหารือเรื่องลูกในอนาคตอยู่ ชื่ออะไรนะ?”

“ข้ารู้สึกว่า ชื่อหยวนเป่าเป็นชื่อที่ไม่เลวนะ”

เขานั่งลงไปด้านข้าง กล่าวออกมาเหมือนกำลังครุ่นคิดอยู่ “หยวน เป็นสัญลักษณ์ของความพร้อมหน้าพร้อมตา”

“เป่า ก็คือสมบัติล้ำค่าของตระกูลโม่ ของล้ำค่าในฝ่ามือของข้า!”

“ชื่อนี้ ข้าชอบ!”

เห็นเขาไม่ได้เกิดความสงสัย หยุนหว่านหนิงถึงได้โล่งใจอย่างเงียบๆ

โม่เยว่ก็โล่งใจเช่นกัน

ความเจ็บในครั้งนี้ ไม่ได้เปล่าประโยชน์

“แต่ว่า เจ้าเจ็ด หว่านหนิง”

โม่จงหรานมองดูพวกเขาทั้งสองอย่างจริงจัง “พวกเจ้าสองคนแต่งงานกันมาสี่ปี่กว่าแล้ว ข้าคิดว่า พวกเจ้าควรจะมีลูกด้วยกันแล้วใช่ไหม?”

“พวกเจ้ารู้ไหมว่า วันนี้เสด็จแม่ของพวกเจ้าถูกคนหัวเราะเยาะ?”

เผชิญหน้ากับการ “เร่งให้มีลูก” ของเขา หยุนหว่านหนิงก้มหน้ามองดูเท้า โม่เยว่เงยหน้ามองไปทางขื่อคาน

รู้ว่าสองคนนี้ไม่ชอบฟัง โม่จงหรานกล่าวออกมาอย่างจนใจ “ดูเจ้าใหญ่กับเจ้าสามสิ ลูกสาวโตขนาดไหนแล้ว? พวกเจ้าก็ควรต้องพยายามให้มากขึ้นแล้ว!”

“ยังมีพี่รองไม่ใช่หรือ?”

หยุนหว่านหนิงกล่าวพึมพำ

“อย่าไปเทียบกับพี่รองเจ้า! เจ้าสารเลวนั่น ข้าไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขา จะสามารถให้กำเนิดหลานชายให้ข้าโดยเร็วหรอก”

โม่จงหรานโบกมือ สายตาที่รังเกียจไม่สามารถปิดบังเอาไว้ได้ “สองสามีภรรยาเอาแต่กินเที่ยวเล่นแสวงหาความสุขใส่ตัวเท่านั้น ทำอะไรก็ไม่จริงจังไปวันๆ ทำข้าปวดหัวเสียจริง”

หยุนหว่านหนิงแสดงออกว่าเห็นด้วย

สองสามีภรรยาโม่ฮั่นอี่ว์ ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง แต่เรื่องกินคืออันดับหนึ่ง

ก็ไม่น่าแปลกใจที่โม่จงหรานจะรู้สึกผิดหวังในตัวพวกเขา

“เพคะเสด็จพ่อ ข้อความเร่งให้มีลูกของพระองค์ถูกส่งมาถึงแล้ว ลูกกับท่านอ๋องจะพยายามให้มากขึ้น”

หยุนหว่านหนิงกล่าวตอบอย่างเชื่อฟัง

“เจ้าไม่กล่าวแย้งข้าแล้ว? เจ้าไม่ต่อรองแล้ว? เจ้าจะให้กำเนิดหลานชายแก่ข้าอย่างตรงไปตรงมาจริงหรือ?”

การเชื่อฟังของนาง ทำให้โม่จงหรานตกตะลึง มองดูนางราวกับไม่รู้จัก “ข้าได้ยินมาว่า เจ้ารู้สึกเอือมระอา ต่อการเร่งให้มีลูกของเต๋อเฟยที่สุดไม่ใช่หรือ?”

“ลูกคิดได้แล้ว”

หยุนหว่านหนิงพิงไหล่ของโม่เยว่ “ในเมื่อเสด็จแม่โดนดูถูกเพราะข้ากับท่านอ๋อง”

“เช่นนั้นเราก็ต้องพยายามให้มากขึ้น รีบให้กำเนิดหลานชายให้พวกท่านสักคนหนึ่งก็แล้วกัน!”

นางคิดในใจ วันหนึ่งหากพาหยวนเป่ามาอยู่ตรงหน้าพวกเขาโดยตรง......

เห็นหลานชายตัวโตขนาดนี้ สีหน้าท่าทางของโม่จงหรานกับเต๋อเฟย ต้องน่าสนใจมากแน่ใช่ไหม? !

โม่จงหรานหรี่ตาลงเล็กน้อย กล่าวถามด้วยความลังเล “การแสดงออกทางสีหน้านั่นของเจ้า ทำไมข้าถึงรู้สึกว่ามันดูแปลกๆล่ะ? เจ้ากำลังวางแผนร้ายอะไรอีกแล้วใช่ไหม?”

“เปล่านะ”

หยุนหว่านหนิงเงยหน้ามองไปทางโม่เยว่ครู่หนึ่ง “ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าอย่างไร?”

“อืม เจ้ากล่าวถูกต้องแล้ว”

โม่เยว่ไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึก

เพียงแต่ว่ามือซ้าย ยังแอบนวดแขนที่ถูกหยุนหว่านหนิงหยิกเมื่อครู่นี้

เจ็บอ่า......

เห็นโม่เยว่ให้ความร่วมมือเช่นนี้ หยุนหว่านหนิงยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ