อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 217

“เฟยเฟย? ทำไมถึงเป็นเจ้า? !”

หยุนหว่านหนิงพุ่งตัวเข้าไป คว้าปกเสื้อของโม่เฟยเฟยเอาไว้อย่างรวดเร็ว

โม่เฟยเฟยเกือบจะหายใจไม่ออก ตาเหลือกขึ้นมา “พี่สะใภ้เจ็ด ท่านปล่อยข้าก่อน! ข้า ข้ากำลังจะถูกท่านรัดคอจนตายแล้ว!”

หยุนหว่านหนิงถึงได้รีบปล่อยมือออกอย่างรวดเร็ว

เห็นท่าไม่ดี ซุนตาอิ้งหันหลังก็วิ่งเลย

หยุนหว่านหนิงหยิบก้อนหินที่อยู่บนพื้นขึ้นมา โยนไปทางน่องของนางอย่างแรง

ซุนตาอิ้งเข่าอ่อน โงนเงนโซเซล้มลงไปบนพื้น

ที่นี่คือประตูหลังของตำหนักเย็น

หยุนหว่านหนิงส่งสัญญาณให้หลี่หมัวมัวพุ่งเข้าไป จับซุนตาอิ้งมัดเอาไว้อย่างแน่นหนา ถึงได้หันหน้ามองไปที่โม่เฟยเฟย ขมวดคิ้วแน่น “เฟยเฟย ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่ได้?”

หรือว่า นางเป็นคนสั่งให้ซุนตาอิ้งวางยาพิษเต๋อเฟย? !

นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไร?

เต๋อเฟยคือเสด็จแม่ของนางนะ!

แต่ว่าเรื่องราวต่างๆยังไม่ชัดเจน หยุนหว่านหนิงก็ไม่อยากจะสงสัยโม่เฟยเฟย

นางจ้องมองนางด้วยสายตาที่เคร่งขรึม

“พี่สะใภ้เจ็ดท่านฟังข้าอธิบายก่อน!”

เห็นสีหน้านางไม่น่าดู โม่เฟยเฟยก็รู้แล้วว่านางต้องสงสัยนางแน่นอน......โม่เฟยเฟยอธิบายอย่างรีบร้อน “คืนนี้ในตำหนักเว่ยหยาง จู่ๆก็มีกระดาษข้อความเพิ่มขึ้นมาใบหนึ่ง”

“บอกว่าให้ข้ามาที่นี่ตอนยามซวีคืนนี้ มีเรื่องสำคัญจะบอกกับข้า”

“ใครจะรู้ว่าข้าเพิ่งจะเดินเข้าใกล้ ซุนตาอิ้งก็ไม่รู้ว่าพุ่งออกมาจากที่ไหน”

โม่เฟยเฟยกระทืบเท้าอย่างกระวนกระวาย “ข้ายังไม่ทันได้ถามนางเลย พี่สะใภ้เจ็ดพวกท่านก็ปรากฏตัวขึ้นแล้ว”

“งั้นหรือ?”

หยุนหว่านหนิงมองไปทางซุนตาอิ้งอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “ที่เฟยเฟยพูดมาเป็นความจริงหรือไม่?”

ซุนตาอิ้งรีบร้อนส่ายหน้า “ไม่จริง องค์หญิงเก้า ท่านจะมาปฏิเสธเช่นนี้ได้อย่างไรกัน? ท่านเป็นคนส่งข่าวให้ข้าเอง ให้ข้ามาพบท่านที่นี่ในเวลานี้ไม่ใช่หรือ?”

“ท่านบอกว่า จะหารือว่าจะขจัดความสงสัยของพวกพระชายาหมิงอย่างไรไม่ใช่หรือ? !”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ โม่เฟยเฟยก็โมโหขึ้นมาทันที!

“นังสารเลวคนนี้ เจ้ากำลังพูดเหลวไหลอะไรของเจ้าอยู่? ! ข้าจะฉีกปากของเจ้าซะ!”

โม่เฟยเฟยพุ่งเข้าไป ทำท่าทางจะฉีกปากของซุนตาอิ้ง

บนใบหน้าของซุนตาอิ้งแสดงความหวาดกลัว ปากยังคงส่งเสียงเอะอะโวยวาย “องค์หญิงเก้า ท่านทำเช่นนี้ได้อย่างไร? เราเป็นพวกเดียวกันไม่ใช่หรือ?”

“เจ้ายังจะพูดอีก? ยังจะพูดอีกหรือ? !”

โม่เฟยเฟยโกรธจนตัวสั่นเทาไปทั้งตัว

เห็นว่านางโกรธมาก หยุนหว่านหนิงยิ้มออกมาเล็กน้อย

นางตบไปที่ไหล่ของโม่เฟยเฟยเบาๆ “เรื่องนี้ ข้าจะตรวจสอบให้ชัดเจนเอง”

“พี่สะใภ้เจ็ด ท่านสงสัยข้าจริงๆหรือ?”

โม่เฟยเฟยมองดูนางอย่างไม่อยากจะเชื่อ

หรือว่า นางไม่เชื่อใจนางเลยแม้แต่น้อยจริงๆ? !

ความรักมันจะหายไปได้ใช่ไหม? !

โม่เฟยเฟยทั้งโกรธทั้งวิตกกังวล ทั้งผิดหวังและเศร้าเสียใจ ยังรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมเล็กน้อย ในดวงตาของนางมีหมอกน้ำแผ่ปกคลุมอย่างหนาทึบ เบะปากมองดูหยุนหว่านหนิง

หยุนหว่านหนิงจนใจ “ข้าสงสัยใครก็ไม่สงสัยเจ้าหรอก!”

นางส่ายหน้า เมื่อครู่นี้ยังทำหน้าจนใจ พริบตาเดียวสีหน้าท่าทางก็เย็นยะเยือกขึ้นมา

“ส่งตัวซุนตาอิ้งไปให้เสด็จพ่อจัดการ!”

โม่จงหรานไม่มีความอดทนใดๆต่อซุนตาอิ้งแล้ว เชื่อว่าส่งนางไปให้โม่จงหรานจัดการ ถึงแม้ปากของนางจะเป็นปากทองคำก็สามารถแงะมันออกมาได้!”

หลังจากที่ซุนตาอิ้งถูกพาตัวไปแล้ว โม่เฟยเฟยก็รีบจับแขนของหยุนหว่านหนิงเอาไว้แน่น

“พี่สะใภ้เจ็ด ท่านเชื่อข้าหรือ?”

นางจ้องมองหยุนหว่านหนิงอย่างไม่ละสายตา สายตาตื่นตระหนกและน่าสงสาร ราวกับลูกสุนัขน้อยที่กลัวว่าจะถูกทอดทิ้ง

หยุนหว่านหนิงรู้ว่า

ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เมื่อสี่ปีที่แล้ว โม่เฟยเฟยก็ยากที่จะเกิดความรู้สึกหวังพึ่งพาและไว้ใจต่อใครทั้งนั้น แต่ว่าช่วงนี้ นางรู้สึกได้ถึง ความหวังพึ่งพาที่โม่เฟยเฟยมีต่อนาง