อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 223

เดิมทีนางคิดว่าซ่งจื่ออวี๋มา

แต่หลังจากคิดดูอีกที คนรับช้ของตระกูลกู้ไม่รู้จักซ่งจื่ออวี๋สักหน่อย จะรู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็นแขกผู้มีเกียรติ?

หยุนหว่านหนิงยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ก็ได้ยินกู้ป๋อจ้งพูดว่า "ในเมื่อเป็นแขกผู้มีเกียรติ ยังไม่รีบเชิญเข้ามา？ดึกดื่นเช่นนี้ จะให้แขกผู้มีเกียรติยืนเป่าลมหนาวนอกประตูหรือ? "

"นี่คือวิธีการต้อนรับแขกของตระกูลกู้หรือ？"

"ขอรับ นายท่าน"

ในเวลานี้ ก็ได้ยินกู้หมิงพูดว่า "ในเมื่อมาหาหนิงเอ๋อร์ งั้นพวกข้าก็หลบหลีกหน่อยเถอะ"

"ไม่เป็นไร! ท่านลุงพวกท่านนั่งก่อน ข้าออกไปดูหน่อยว่าเป็นใคร"

หยุนหว่านหนิงกลัวว่าผู้ที่มาจะทำให้หยวนเป่าตื่น และรู้ด้วยว่ากู้ป๋อจ้งกับกู้หมิงไม่ชอบพบเจอคนนอก ดังนั้นจึงลุกขึ้นและเตรียมที่จะออกไป

ข้างนอกมีลดพัด มีความหนาวเย็นเล็กน้อย

ทันทีที่หยุนหว่านหนิงเดินไปถึงที่หน้าประตู คนรับใช้ก็นำ "แขกผู้มีเกียรติ" เข้ามาแล้ว

แขกผู้มีเกียรติท่านนี้สวมหมวก คลุมหน้าไว้ ซึ่งดูลึกลับยิ่งนัก

แต่ดูรูปลักร่างกายก็รู้ว่าเป็นผู้หญิง

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้ว

นางยังไม่ทันได้เอ่ยปาก "แขกผู้มีเกียรติ" ก็ได้เดินมายันตรงหน้านางอย่างรวดเร็ว จับมือของนาาง "พี่สะใภ้เจ็ด เจ้าให้ข้ารอนานยิ่งนัก!"

โม่เฟยเฟยถอดผ้าคลุมหน้าและหมวกออก

"เฟยเฟย？เจ้ามานี่ได้อย่างไร? "

หยุนหว่านหนิงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง "เจ้าทำตัวลึกลับเช่นนี้ทำไม?"

"วันนี้ข้าแอบออกจากวัง"

โม่เฟยเฟยมองดูรอบๆอย่างระมัดระวัง จับมือของหยุนหว่านหนิงแล้วเดินไปที่ห้องโถงใหญ่ก่อน "พี่สะใภ้เจ็ดข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า พวกข้าไปคุยกันได้ในเถอะ"

เมื่อเห็นนางพลิกจากสถานะแขกมาเป็นเจ้าบ้าน แถมยังทำท่าทางเหมือนวัวสันหลังหวะ หยุนหว่านหนิงเพียงรู้สึกตลก

หลังจากเข้าไปในห้องโถงใหญ่ โม่เฟยเฟยจึงค่อยพบว่า ข้างในยังมีคนนั่งอยู่หลายคน

ในอ้อมแขนของเขาโม่เยว่กำลังอุ้มหยวนเป่าที่หลับสนิทไปแล้วไว้ ผู้ที่นั่งอยู่บนที่นั่งสูงนั้นเป็นกู้ป๋อจ้ง ที่ด้านล่างขวาเป็นกู้หมิงที่นั่งอยู่บนรถเข็น……

เมื่อเห็นกู้หมิง ดวงตาทั้งคู่ของโม่เฟยเฟยก็เบิกกว้างทันที

"เฟยเฟย เจ้ามาหาข้าดึกดื่นนี้ทำอะไร？"

หยุนหว่านหนิงถาม

โม่เฟยเฟยไม่ตอบกลับ ท่าทางเหมือนดวงวิญญาณออกจากร่าง

หยุนหว่านหนิงเดินไปตรงหน้าหล่อนด้วยความสงสัย ก็เห็นหล่อนกำลังจ้องมองกู้หมิง……นางขมวดคิ้วเล็กน้อย เอื้อมมือออกไปและโบกไปมาตรงหน้าหล่อน "เฟยเฟย? "

"เป็นอะไรไปนี่ เห็นผีหรือ?"

โม่เฟยเฟยไม่ตอบ เพียงจับมือนาง และดึงมันลง

สายตายังคงจับจ้องไปที่กู้หมิง อย่างละสายตาออกไม่ได้

สภาพนี้ ยิ่งทำให้หยุนหว่านหนิงอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น

ไม่เคยเห็นคนนั่งรถเข็นหรือ?

"เจ้าเป็นไรไป? ห่านสมองทื่อ? "

หยุนหว่านหนิงยื่นนิ้วออกไป และจิกหน้าผากของหล่อนเบาๆ โม่เฟยเฟยจึงค่อยเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน ได้สติและหันมองนาง "พี่สะใภ้เจ็ด ท่านนี้คือ？"

"นี่คือลุงของข้า กู้หมิง"

หยุนหว่านหนิงยักคิ้วขึ้นและถามว่า "มีอะไรหรือ?"

"เปล่า ข้าเพียงแค่รู้สึกว่าเขาเหมือนคนคนหนึ่ง……"

โม่เฟยเฟยเกาหัว

กู้หมิงพยักหน้าอย่างอ่อนโยน "องค์หญิงเก้า"

กู้ป๋อจ้งก็ลุกขึ้น และคารวะนาง "องค์หญิงเก้า"

"นายท่านกู้ไม่ต้องมากพิธีเช่นนี้"

โม่เฟยเฟยยิ้ม เดินถอยหลังสองก้าวและนั่งลง โดยไม่ได้สนใจโม่เยว่ และยังคงมองดูกู้หมิงอย่างสงสัย "ที่แท้เจ้าก็คือท่านรองกู้ในข่าวลือนี่เอง?"

"ในข่าวลือ?"

คำเปรียบเทียบนี้ทําให้รอยยิ้มบนใบหน้าของกู้หมิงลึกซึ้งยิ่งขึ้น "ไม่ทราบว่าองค์หญิงเก้า ฟังข่าวลือของใครมา?"

"ข้าลืมไปแล้ว"

โม่เฟยเฟยส่ายหัว

นางครุ่นคิดดีๆ

ดูเหมือนว่าจะเป็นโม่ลี่พวกนาง มักจะพูดนินทาข้างหูนางมาโดยตลอด

บอกว่าท่านรองกู้ของตระกูลกู้ เป็นบุรุษรูปงามที่หายากในเมืองหลวง

ตอนนั้นนางกู้แม่ของหยุนหว่านหนิง ก็เป็นหญิงงามอันดับหนึ่งที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงเช่นกัน

โดยรวมแล้ว ตระกูลกู้มักมีแต่คนงาม