อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 226

"ฝ่า ฝ่าบาท……"

ซูปิ่งซ่านหอบ แต่ก็ไม่สามารถพูดประโยคที่สมบูรณ์ออกมาได้

โม่จงหรานโกรธจนเอาเท้าเตะไป "ไอคนไร้ประโยชน์ ผ่านไปตั้งนานก็พูดคำอะไรไม่ออก! ข้าเอาคนไรประโยชน์เช่นนี้ไว้ทำไม?! "

ซูปิ่งซ่านถูกเตะลงกับพื้น ตั้งนานก็ยังลุกขึ้นไม่ได้

เหลียงเสี่ยวกงกงยืนอยู่ด้านข้างด้วยความตกใจหวาดผวา ไม่มีคําสั่งของโม่จงหราน ก็ไม่กล้าเข้าไปประคองอาจารย์ของตนลุกขึ้นมา

ซูปิ่งซ่านก็แก่มากแล้ว เจ็บจนหน้าซีดไปหมด บนหน้าผากก็มีเหงื่อเย็นไหลออกมา

เมื่อเห็นเช่นนี้ หยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่ก็มองหน้ากัน: วันนี้เสด็จพ่อเป็นอะไร？กินดินปืนเข้าไปหรือ?

ดูเหมือนว่า วันนี้ไม่เหมาะที่จะทดสอบทัศนคติของโม่จงหรานที่มีต่อพระนัดดาองต์โต……

หยุนหว่านหนิงเท้าคาง

"ว่ามา! เกิดอะไรขึ้น？！"

โม่จงหรานมองดูซูปิ่งซ่านด้วยความโมโห

"ฝ่าบาท คุณ คุณหนูรองหยุนแท้ง แท้งพ่ะย่ะค่ะ!"

สสีหน้าของซูปิ่งซ่านนั้นเจ็บปวด พูดประโยคหนึ่งออกมาด้วยความยากลําบาก

"อะไรนะ?!"

สีหน้าของโม่จงหรานเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และในทันทีสีหน้าก็ดูมืดครึ้ม ดูแล้วน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง "อยู่ดีๆ ทำไมถึงแท้งได้？！"

แม้ว่าเขาจะผิดหวังในตัวของโม่หุยเฟิง และยิ่มไม่ชอบหยุนธิงหลาน

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เด็กที่หยุนธิงหลานกําลังอุ้มท้องอยู่นั้น เป็นสายเลือดของตระกุลโม่!

แม้ว่าเขาอยากให้พระนัดดาองต์โตกำเนิดโดยจวนอ๋องหมิงมากก็ตาม……

แต่เรื่องเช่นนี้ ใครจะไปบังคับได้?!

ดังนั้นเมื่อเผชิญกับเรื่องที่ฮองเฮาจ้าวกับหยุนเจิ้นซงปรึกษาหารือกันนั้น โม่จงหรานก็เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ แสร้งทำเป็นไม่รู้เท่านั้น

ขอเพียงหยุนธิงหลานสามารถให้กําเนิดพระนัดดาองต์โตจริง เขาก็สามารถยอมรับนางได้

ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้หยุนธิงหลานกลับแท้ง?!

โม่จงหรานโกรธจัด!

"บ่าวก็มิทราบพ่ะย่ะค่ะ เมื่อครู่เห็นฮองเฮาออกจากวังอย่างรีบร้อน"

ซูปิ่งซ่านเจ็บมาก

เมื่อครู่ถูกโม่จงหรานเตะเข้าที่ท้อง

ในเวลานี้เขาเอามือปิดท้องอย่างเจ็บปวด และพูดอย่างติดๆขาดๆว่า "บ่าวเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี จึงถามเหนียงเหนียงว่ามีเรื่องเร่งด่วนอะไรหรือเปล่า ใครจะไปรู้ว่า……"

"ใครจะไปรู้ว่าเหนียงเหนียงก็เตะบ่าวไปหนึ่งที"

ตลอดทางกลับมาที่ห้องทรงพระอักษร ซูปิ่งซ่านพยายามทนความเจ็บปวดเอาไว้

ใครจะไปรู้ว่า พึ่งเอ่ยปาก ก็ถูกโม่จงหรานเตะอีกครั้ง!

ในเวลานี้ซูปิ่งซ่านไม่สามารถทนอีกต่อไปได้ ล้มลงกับพื้นและขดตัวไว้ บรหน้าผากมีเหงื่อกไหลลงมาเป็นจำนวนมาก

ไม่น่าแปลกใจที่เมื่อครู่เขาเหงื่อออกอย่างล้นเหลือ สีหน้าก็ดูไม่ค่อยดีนัก

เดิมทีหยุนหว่านหนิงคิดว่า เป็นเพราะเขาเดินเร่งรีบเกิน

แต่กลับไม่รู้ว่า ที่แท้เป็นเพราะถูกฮองเฮาจ้าวเตะมา……

มีความไหวพริบแวบผ่านในดวงตาของนาง

เมื่อนึกถึงว่าปกติซูปิ่งซ่านก็ดีกับนางไม่น้อย เขาเจ็บปวดมากในเวลานี้ และโม่จงหรานก็บอกให้เขาลุกขึ้น หยุนหว่านหนิงก้าวไปข้างหน้า และกําลังจะพูดก็ถูกโม่เยว่จับข้อมือเอาไว้

เขาส่ายหัวให้นางอย่างลับๆ

ให้นางไม่ต้องไปยุ่ง อย่าหาเรื่องใส่ตัวหรือ?

นางหยุนหว่านหนิง เป็นคนที่เห็นความตายแล้วไม่ช่วยงั้นหรือ?!

หยุนหว่านหนิงสะบัดมือของโม่เยว่ทิ้ง

"เสด็จพ่อ แม้จะไม่รู้ว่าเหตุใดน้องรองถึงแท้ง แต่ในเมื่อเสด็จแม่ได้รีบไปในจวนอ๋องหยิงแล้ว คาดว่าทุกอย่างคงจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว"

นางไตร่ตรอง มองดูสีหน้าที่ไม่ค่อยดีของโม่จงหราน และพูดอย่างระมัดระวังว่า "เสด็จพ่อโปรดรักษาร่างกายด้วย"

"ซูกงกงถูกเตะไม่เป็นไร"

หยุนหว่านหนิงเหลือบมองซูปิ่งซ่านอย่างมีความหมายแฝง

เมื่อสบตากับนาง ซูปิ่งซ่านก็รู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก

"ซูกงกงก็เป็นคนสนิทของเสด็จพ่อ! ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาเป็นวัวเป็นม้าให้กับท่าน รับใช้เสด็จพ่ออย่างสุดความสามารถ จะไม่เข้าใจนิสัยของเสด็จพ่อได้อย่างไร? "

หยุนหว่านหนิงถอนสายตาออก "วันนี้ทั้งๆที่รู้ว่าเสด็จพ่ออารมณ์ไม่ดี แต่ยังมารายงานเรื่องนี้"