อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 227

จวนอ๋องหยิง

ตั้งแต่ที่หยุนธิงหลานตัดสินใจว่าจะให้กำเนิด "พระนัดดาองต์โต" ออกมาให้ได้ นางก็ย้ามมาอยู่ที่จวนอ๋องหยิงแล้ว

โดยเฉพาะหลัง "ตั้งครรภ์" อาหารและการใช้ชีวิตของนาง โม่หุยเฟิงก็ให้ความสนใจเป็นพิเศษ

แม้แต่ฮองเฮาจ้าว ก็สั่งให้จางหมัวมัวไปเยี่ยมหยุนธิงหลานในจวนอ๋องหยิง สมุนไพรและวัตถุดิบที่ล้ำค่าเหล่านั้น ถูกส่งไปยังจวนอ๋องหยิงเหมือนดั่งน้ำไหล

อาจกล่าวได้ว่าการได้รับการปฏิบัติของหยุนธิงหลาน เป็นสิ่งที่ฉินซื่อเสวียไม่เคยมีมาก่อน

ใครจะไปรู้ว่า ดูแลเอาใจใส่อย่างระมัดระวังเช่นนี้ นางกลับแท้ง？！

หยุนธิงหลานนอนอยู่บนเตียง ร้องไห้จนตาบวม "ฮองเฮาเหนียงเหนียง ท่านจะต้องตัดสินใจแทนหม่อมฉันเพคะ!"

"เมื่อวานหมอหลวงฝานยังบอกด้วยว่าทารกในครรภ์ของหม่อมฉันปกติ แต่ใครจะไปรู้ว่าวันนี้……"

นางไม่สามารถพูดอะไรได้อีกต่อไป และเริ่มร้องไห้อีกครั้ง

โม่หุยเฟิงยืนอยู่ข้างเตียงด้วยใบหน้าที่มืดครึ้ม ดวงตาแดงก่ำ

เขากําหมัดแน่น หน้าตึง รอบกายเปล่งออร่าที่ตึงเครียดออกมา……ราวกับว่าฝนฟ้ากำลังจะมา ทําให้คนไม่กล้ามอง

ฉินซื่อเสวียยืนอยู่ข้างหลังเขา แสดงสีหน้างุนงง

แต่ภายใต้ดวงตาก็มีความสบายใจและดีใจซ่อนเอาไว้

นางไม่เข้าใจว่า “ยา” ที่นางกับหยุนธิงหลานทานมานานขนาดนี้

นางสูญเสียภาวะเจริญพันธุ์ไปจริงๆ

เหตุใดหยุนธิงหลานถึงยังท้องได้?!

นางก็เคยไปแอบถามหมอหลวงฝาน และหมอหลวงฝานก็พูดอย่างมั่นใจว่า คุณหนูรองหยุนกำลังตั้งท้องของท่านอ๋องจริงๆ……

ตกลงขั้นไหนผิดพลาดไปกันแน่?!

หรือว่ายานั้น ไม่ได้ผลกับหยุนธิงหลาน?!

หยุนธิงหลานตั้งครรภ์ โม่หุยเฟิงกับฮองเฮาจ้าวก็ดูแลนางอย่างดี ฉินซื่อเสวียหาโอกาสลงมือไม่ได้

นางรับใช้ดูแล “เชื้อสาย” ของโม่หุยเฟิงอย่างสุดความสามารถทุกวัน

ใครจะไปรู้ว่าหยุนธิงหลานกลับแท้ง?!

แผนการที่นางศึกษาไว้อย่างยากลำบากนั้น กลับไร้ประโยชน์!

นี่เรียกว่าอะไรนะ？

ย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย! (ย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย=พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกหาเลิกสนใจ กลับได้มาง่ายๆ แบบคาดไม่ถึงเสียอย่างนั้น)

เมื่อเห็นหยุนธิงหลานร้องไห้อย่างโศกเศร้า โดยไม่มีรูปลักษณ์ดอกสาลี่ต้องหยาดฝนเหมือนในอดีต ฉินซื่อเสวียเยาะเย้ยอย่างเงียบ ๆ (ดอกสาลี่ต้องหยาดฝน=ซึ่งเปรียบเทียบดอกสาลี่กับใบหน้าของสตรีที่เมื่อร้องไห้ก็ยังดูงดงาม)

"ตัดสินใจแทนเจ้า?ข้าจะตัดสินใจแทนเจ้าเยี่ยงไร?! "

ฮองเฮาจ้าวโกรธจนหน้าบิดเบี้ยวไปหมด "ข้ายังอยากจะถามเจ้าเลย เจ้าแท้งได้อย่างไร!"

"หลานชายของข้า กลับตาอยู่ในมือของเจ้าเช่นนี้! เจ้าคืนหลานของข้ามา! "

นางตบหลอนโดยความโกรธ ตบจนหยุนธิงหลานกรีดร้องและวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของโม่หุยเฟิง "ท่านอ๋องช่วย……"

"เจ้ายังกล้าให้เฟิงเอ๋อร์ปกป้องเจ้า?! วันนี้ข้าจะตีเจ้าไอ่คนใจไม่สู้นี้ให้ตาย! "

ฮองเฮาจ้าวยื่นมือไปจับนาง "จางหมัวมัว จับนางไว้!"

ปกตินางเรียบร้อยและสูงศักดิ์

ต่อให้จะเจอเรื่องใหญ่เพียงใด ก็โกรธลับหลัง ต่อหน้าก็ยังคงเป็นฮองเฮาผู้เรียบร้อยและสง่างามเช่นเคย

แต่วันนี้ ฮองเฮาจ้าวทนไม่ไหวแล้วจริงๆ!

พระนัดดาองต์โตที่นางโหยหา และรอคอยมานาน พระนัดดาองต์โตที่นางตั้งความหวังไว้สูงที่จะทําให้นางกับลูกชายมีวันโอกาสได้พลิกชะตานั้น กลับสูญเสียไปเช่นนี้?!

ช่วงนี้ นางได้โอ้อวดไปในทั่ววังแล้ว!

ยังทำให้นางแพศยาเต๋อเฟยโกรธจนไม่มีหน้าออกมาอีก ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้ความฝันของพระนัดดาองต์โตกลับแตกสลายไปเช่นนี้?!

จะทำให้ฮองเฮาจ้าวทนไหวได้อย่างไร？！

มองดูเรื่องวุ่นๆตรงหน้านี้ โม่หุยเฟิงก็รู้สึกปวดหัวมาก

"เสด็จแม่ พอได้แล้ว!"

ในขณะที่ปกป้องหยุนธิงหลาน ก็พูดว่า "มันยุ่งมากพอแล้ว! หลานเอ๋อร์แท้ง นางก็มิได้จงใจอยากให้มันเป็นเช่นนี้! "

"ฟังดูว่าหมอหลวงฝานจะว่ายังไงก่อนเถอะ!"

สายตาที่โหดเหี้ยมของโม่หุยเฟิง มองไปที่หมอหลวงฝานซึ่งยืนอยู่ด้านข้าง