อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 228

พอโม่หุยเฟิงได้สติคืนมา ระงับความกังวลในใจไว้ และพูดกับหมอหลวงหยางว่า "หมอหลวงหยาง เจ้าตรวจดูก่อนว่าหลานเอ๋อร์เป็นไงบ้างแล้ว"

"ช่วงนี้ อาหารการกินและการใช้ชีวิตของนางล้วนดูแลพิถีพิถันเป็นอย่างยิ่ง เหตุใดถึงกลับแท้งไปได้？"

"ท่านอ๋องโปรดวางใจ กระหม่อมจะทำการตรวจชีพจรให้คุณหนูรองหยุนเดี๋ยวนี้"

หมอหลวงหยางวางกล่องยาไว้ข้างๆ และเริ่มตรวจชีพจรของหยุนธิงหลานอย่างจริงจัง

ฮองเฮาจ้าวและคนอื่นๆ จ้องดูหมอหลวงหยางอย่างไม่กะพริบ

เห็นเพียงเขาขมวดคิ้ว และพึมพําว่า "นี่มันไม่ถูก"

"อะไรไม่ถูก?"

ฮองเฮาจ้าวรีบถาม

หมอหลวงหยางไม่ตอบ และพูดกับหยุนธิงหลานว่า "คุณหนูรองหยุนเปลี่ยนมืออีกข้างหนึ่ง ให้กระหม่อมตรวจชีพจรอีกข้างหนึ่งดู"

ถูกคำว่า "ไม่ถูก" ของเขานั้นทำตกใจ

หยุนธิงหลานยื่นมืออีกข้างออกมาด้วยความกังวล

หมอหลวงหยางวางนิ้วไว้บนมือของนาง หลับตาและทําการตรวจอย่างจริงจัง

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถอนมือออก ด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนอย่างยิ่ง

ฮองเฮาจ้าวถามอย่างอดทนอีกครั้งว่า "หมอหลวงหยาง ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่？เมื่อครู่เจ้าบอกว่าไม่ถูก อะไรไม่ถูก?! "

ถ้าไม่ใช่เพราะหมอหลวงหยางเป็นหัวหน้าหมอหลวง และเป็นคนที่โม่จงหรานส่งมา……ตามอารมณ์ที่ใจร้อนของฮองเฮาจ้าวและโม่หุยเฟิงแล้ว คงสั่งให้คนลากตัวไปตีให้ตายแล้ว

"อาการของคุณหนูรองหยุน ไม่ใช่การแท้ง!"

หมอหลวงหยางเอามือลูบเครา และพูดอย่างจริงจัง

"อะไรนะ?!"

ดวงตาของฮองเฮาจ้าวเปิกกว้าง ถามอย่างไม่น่าเชื่อ "แต่นางแท้งเลือดไหลแล้วนี่นะ! เมื่อครู่หมอหลวงฝานก็บอกว่า ไม่มีชีพจรของการตั้งครรภ์แล้ว"

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่?!"

"แท้งเลือดไหล?"

หมอหลวงหยางขมวดคิ้ว และส่ายหัว "เหนียงเหนียง นางไม่ใช่แท้งเลือดไหล"

"นั่นเป็นเพียง การมีระดูปกติเท่านั้น"

เมื่อครู่ได้ยินหมอหลวงหยางบอกว่าไม่ใช่แท้ง ฮองเฮาจ้าวและคนอื่นๆก็ตกตะลึงกันหมด!

วุ่นวายมาตั้งนาน เดิมทีพวกเขาคิดว่าหยุนธิงหลานแท้ง ใครจะไปรู้ว่ามันเป็นเพียงการมีระดูปกติ!

ในเมื่อมีระดู นางจะทองได้อย่างไร?!

เมื่อครู่ได้ยินหมอหลวงหยางบอกว่าไม่ใช่แท้ง เดิมทีนางก็ยังมีความคาดหวังเล็กน้อย……โดยคิดว่าเด็กในท้องของหยุนธิงหลาน คงจะยังดีๆอยู่!

แต่เมื่อได้ยินคำว่า "ระดู" ……

ที่แท้พระนัดดาองต์โตที่นางรอคอย ดีใจ ตื่นเต้นและอวดโฉมมานานนี้ เป็นความเข้าใจผิดทั้งหมด？！

เรื่องตลกเรื่องหนึ่ง?!

ฮองเฮาจ้าวทนไม่ไหวอีกต่อไป เป็นลมไปทันที

"เสด็จแม่ เสด็จแม่……"

โม่หุยเฟิงประคองนางไว้อย่างว่องไว จึงป้องกันไม่ให้ฮองเฮาจ้าวล้มลงกับพื้น

ห้องทั้งห้องวุ่นวายไปหมด

หยุนธิงหลานนั่งนิ่งงันเป็นไก่ไม้อยู่บนเตียง (นิ่งงันเป็นไก่ไม้=เหม่อค้างด้วยความตกตะลึงหรือตื่นตระหนกจนแข็งทื่อราวกับไม้สลักรูปไก่)

ระดู？！

นางไม่ได้ท้องเลย?!

ฉินซื่อเสวียรู้สึกตัวอีกที ก็ดีใจเป็นอย่างยิ่ง!

นางชี้ไปที่หยุนธิงหลานทันที และด่าอย่างโกรธเคือง "หยุนธิงหลานตัวดี! เพื่อได้แต่งเข้ามาในจวนอ๋องหยิง กลับใช้วิธีที่น่ารังเกียจและน่าละอายเช่นนี้ มาคิดวางแผนท่านอ๋องของข้า! "

"ยังปิดหูปิดตาเสด็จแม่พวกเขา จิตใจเจ้ามันร้ายกาจ!"

เมื่อเห็นโม่หุยเฟิงเร่งรีบที่จะประคองฮองเฮาจ้าวขึ้นมา นางก็ตะโกนอีกครั้งว่า "ใครก็ได้! โยนหล่อนออกไป! "

ยังไงตอนนี้ ไม่ว่านางจะจัดการกับหยุนธิงหลานอย่างไร โม่หุยเฟิงก็ไม่มีเวลาสนใจหล่อนแล้ว

สมองของหยุนธิงหลานยังหมุนไม่ทัน และยังคงมองดูพวกเขาด้วยความงุนงง

โม่หุยเฟิงดึงนางลงจากเตียง และวางฮองเฮาจ้าวที่หมดสติไว้บนเตียง

"หมอหลวงหยาง รีบดูอาการเสด็จแม่หน่อย!"

หมอหลวงหยางก็รีบตรวจชีพจรของฮองเฮาจ้าวดู

สุดท้ายข้อสรุปที่ได้คือ：ตื่นเต้นมากเกินไปจนเป็นลมไป

คราวนี้เป็นไงล่ะ!

เพราะหยุนธิงหลาน "แท้ง" โม่จงหรานก็ตื่นเต้นมากเกินไปจนเป็นลมไป