อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 23

ตอนที่โม่เยว่กลับมาถึงจวนอ๋อง ก็เป็นเวลาดึกแล้ว

เขาไปที่เรือนชิงหยิ่งในนาทีแรกเลย

หยวนเป่านอนหลับไปแล้ว หยุนหว่านหนิงนั่งพิงอยู่ที่หัวเตียง ในมือถือตำราประวัติศาสตร์เอาไว้เล่มหนึ่งกำลังอ่านอย่างออกรส

เห็นเขาเข้ามาโดยไม่เคาะประตู นางอดที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ “หรือว่าท่านอ๋องไม่มีนิสัยการเคาะประตู? ที่นี่ไม่ใช่เรือนทิงจู๋ของท่านอ๋อง”

“ทั่วทั้งจวนอ๋องเป็นของข้าทั้งนั้น ยังต้องเคาะประตูอีกหรือ?”

โม่เยว่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างไม่เห็นด้วย “ออกมา ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า”

หยุนหว่านหนิงถูกคำพูดไม่มีเหตุผลของเขาทำให้โมโห

ลงมาจากเตียงอย่างระมัดระวัง แล้วห่มผ้าห่มให้กับหยวนเป่า นางคลุมเสื้อนอกแล้วเดินออกมาด้วยลักษณะท่าทางดุดัน “วันนี้ก็ช่างมันเถอะ ถ้าหากวันหน้าช้ากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ ท่านอ๋องก็จะเข้ามาโดยไม่เคาะประตูหรือ?”

“เปลี่ยนเสื้อผ้า? ร่างกายเจ้ามีส่วนไหนที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน?”

เขามองนางอย่างดูหมิ่นครู่หนึ่ง

นัยนอกเหนือคำพูด คือหมายถึงเรื่องที่พวกเขาร่วมหอกันตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อนแล้ว

หยุนหว่านหนิงถูกบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้ เขินอายขึ้นมา

คิดย้อนกลับมา ตัวเองเป็นถึงผู้หญิงยุคใหม่ ยังจะถูกคำพูดคุยโม้เกินจริงไม่กี่คำของเขาทำให้ตกใจได้หรือ?

นางยิ้มเย้ยหยันออกมา ตอบกลับอย่างไม่เกรงใจแม้แต่น้อย “งั้นหรือ? เช่นนั้นท่านอ๋องรู้หรือไม่ว่า เส้นขนบนร่างกายส่วนไหนของข้าที่หนาทึบมากที่สุด?”

“เจ้า......”

คิดไม่ถึงว่านางจะไร้ยางอายเช่นนี้ แก้มของโม่เยว่ร้อนผ่าว ถึงกับตอบไม่ได้!

“ท่านอ๋องกำลังคิดอะไรอยู่น่ะ? ข้าพูดถึงเส้นผมของข้าอยู่!”

หยุนหว่านหนิงมองเขาอย่างดูหมิ่นครู่หนึ่ง

พวกมือใหม่

คิดจะมาสู้กับนาง? !

โม่เยว่ถูกสกัดกั้นจนพูดไม่ออกอีกครั้ง!

เขากับผู้หญิงคนนี้ มีชะตากรรมชงกันอย่างแน่นอน!

“เอาล่ะ ไม่ทำสงครามน้ำลายกับท่านแล้ว ดึกๆค่ำคืน ท่านอ๋องไม่หลับไม่นอนมาหาข้าทำไม? มีอะไรจะพูดก็พูดมา!”

หยุนหว่านหนิงหาวขึ้นมา น้ำเสียงค่อนข้างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

โม่เยว่โมโหจนหน้าเขียวหน้าดำ!

ผู้หญิงคนนี้ ตอนนี้ยิ่งอยู่ก็ยิ่งใจกล้าต่อหน้าเขามากขึ้นเรื่อยๆแล้ว!

“หยาบคาย!”

เขากล่าวลอดไรฟันออกมาอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันประโยคหนึ่ง “ได้รับความเห็นชอบจากเสด็จพ่อแล้ว จะใช้กำลังเข้ายึดอาวุธ ผู้ที่ไม่เชื่อฟัง ฆ่าไม่มียกเว้น”

“ท่านคิดว่า การกระทำนี้เหมาะสมหรือไม่?”

ก่อนหน้านี้เขายังไม่เชื่อนาง

แต่หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์มามากมายขนาดนี้ เมื่อพบเจอปัญหาอีก กลับมาหารือกับนางในนาทีแรก

“ความหมายของเสด็จพ่อ คือให้ท่านเชือดไก่ให้ลิงดูใช่ไหม? ถือโอกาสนี้สร้างอำนาจบารมี?”

หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้ว

โม่เยว่พยักหน้า รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่นางเดาเจตนาของโม่จงหรานออก

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านยังมีอะไรให้ลังเลอีก?”

ฮ่องเต้ให้อำนาจเขามากมายขนาดนี้ ไม่ถือโอกาสนี้สั่งสอนโม่หุยเฟิงให้เป็นบทเรียนหน่อย หรือยังจะรอให้วันหน้า โม่หุยเฟิงจะยิ่งไม่เห็นเขาอยู่ในสายตามากขึ้นเรื่อยๆ? !

สบตากับสายตาที่มีความหมายลึกซึ้งของนาง ในใจของโม่เยว่เกิดความรู้สึกที่ซับซ้อนขึ้นมา

สองวันติดต่อกัน เขาก็ไม่ได้กลับมาจวนอ๋องอีก

แม้แต่หรูโม่ ก็ไม่เคยกลับมาเช่นกัน

หรูยี่กับหรูเยียนยังติดตามอยู่ข้างกายของหยุนหว่านหนิง เรื่องต่างๆในจวน ลุงเว่ยกับหลิ่วมามาก็มารายงานนางด้วยความเคยชิน

นางที่เป็นพระชายาหมิง กลับแลดูสมฐานะมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว

เช้าตรู่วันที่สาม หยุนหว่านหนิงเพิ่งจะพาหยวนเป่าไปที่ห้องหนังสือ พบกับกู้ป๋อจ้ง ลุงเว่ยก็เข้ามาและกล่าวด้วยสีหน้าท่าทางเคร่งขรึม บอกว่า คนของจวนยิ่งกั๋วกงมา

“อ๋อ?”

หยุนหว่านหนิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “จวนยิ่งกั๋วกง? ใครมาหรือ?”

“คือคุณหนูรองหยุน”

ลุงเว่ยตอบอย่างเคารพนบนอบ

หยุนติงหลานมาหรือ? ！