อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 24

“น้องรอง ไม่ได้เจอกันนาน สบายดีใช่ไหม”

หยุนหว่านหนิงระงับความโกรธที่อยู่ในดวงตา นั่งลงบนที่นั่งด้วยรอยยิ้ม “เมื่อครู่ได้ยินว่าน้องรองมา ข้ายังนึกว่า ข้าได้ยินผิดไปเสียอีก”

เดิมทีหยุนติงหลานคิดจะนั่งลงไปโดยตรง

แต่ได้ยินนางใช้สรรพนามแทนตัวเองด้วย “ข้า” ที่เป็นพระชายา......

นี่คือ ยกฐานะพระชายาหมิงมาข่มนางหรือ? !

“ดูความจำของข้านี่ ลืมไปได้ไงว่าท่านพี่มีฐานะเป็นพระชายาหมิงผู้มีเกียรตินานแล้ว ช่างน่าตีจริงๆ!”

สีหน้าของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เดินเข้ามาสองก้าวราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น น้อมทักทายนางอย่างเคารพนบนอบ “น้องสาวน้อมทักทายพระชายา”

เห็นดังนั้น สายตาของหยุนหว่านหนิงอดที่จะเป็นประกายแวบขึ้นมาครู่หนึ่งไม่ได้

หยุนติงหลานคนนี้ อยู่ในระดับที่เหนือกว่าฉินซื่อเสวียจริงๆ!

นึกย้อนไปถึงคืนที่ฉินซื่อเสวียมาที่จวนอ๋อง ดีร้ายยังสามารถเห็นนางเปลี่ยนสีหน้า

แต่ว่าหยุนติงหลานคนนี้ กลับอดกลั้นได้ดีเช่นนี้!

หยุนหว่านหนิงมีใจระมัดระวังนางเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

“น้องรองจะถือตัวเองเป็นคนนอกเช่นนี้ทำไม? เจ้ากับข้าเป็นพี่น้องแท้ๆเชียวนะ!”

นางให้ที่นั่งด้วยรอยยิ้ม สั่งให้บ่าวเปลี่ยนชาร้อนมาใหม่ ถึงได้เงยหน้ามองไปทางนาง “ไม่รู้ว่าน้องรองมาวันนี้ มีเรื่องอันใดหรือไม่?”

หยุนติงหลานมองพิจารณานางอย่างเงียบๆ

เดิมทีนึกว่า หยุนหว่านหนิงถูกโม่เยว่ฆ่าตายไปนานแล้ว

สี่ปีมานี้ จวนอ๋องหมิงประกาศต่อภายนอกว่า “พระชายาหมิงไม่สบายต้องการพักผ่อนอย่างสงบ” ดังนั้นสี่ปีมานี้นางไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน

แต่ว่า นี่ก็แค่การประกาศต่อภายนอกเท่านั้น

จวนยิ่งกั๋วกงจะไม่รู้ความลับที่ซ่อนอยู่ข้างในได้อย่างไร? !

หยุนติงหลานและคนอื่นๆคาดเดากันว่า หยุนหว่านหนิงตายด้วยน้ำมือของโม่เยว่นานแล้ว

อย่างไรเสีย นางทำเรื่องที่กระตุ้นให้เขาโกรธไปมากมายขนาดนั้น ต้องหนีไม่รอดอย่างแน่นอน!

ถึงแม้จะไม่ตาย เกรงว่าคงจะถูกทรมานจนไม่เหลือสภาพนานแล้ว

ใครจะรู้ว่าวันนี้ได้เห็น นางเปล่งประกายเจิดจ้า งดงามกว่าเมื่อสี่ปีที่แล้วเสียอีก หน้าตาสดใสมีราศีจนทำให้ไม่อาจละสายตาได้!

นี่มันเป็นไปได้อย่างไร? !

ท่านพ่อหยั่งถามอย่างชัดเจนนานแล้ว เต๋อเฟยเหนียงเหนียง ท่านอ๋องกับองค์หญิงเก้าต่างก็เกลียดนางทั้งนั้น ดังนั้นเมื่อสี่ปีก่อน ถึงได้ตัดขาดความสัมพันธ์กับหยุนหว่านหนิง......

หยุนติงหลานปกปิดความในใจเอาไว้อย่างดี

แต่ก็ยังไม่รอดพ้นจากสายตาทั้งคู่ของหยุนหว่านหนิง

“น้องรองกำลังคิดอะไรอยู่?”

นางยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่พบกันสี่ปี น้องรองสดใสและดึงดูดสายตาผู้คนมากกว่าเมื่อก่อนเสียอีก แวบแรกตอนที่เห็นเมื่อครู่นี้ ข้าถึงกับจำเจ้าไม่ได้เลย”

“ท่านพี่ชมเกินไปแล้ว”

หยุนติงหลานได้สติกลับมา กล่าวถามขึ้นมาราวกับไม่ตั้งใจ “ท่านอ๋องยังไม่กลับจากประชุมเช้าใช่ไหม?”

ท้ายที่สุดก็ทนไม่ไหว เพียงแค่คำพูดหยั่งเชิงประโยคเดียว หยุนหว่านหนิงก็เดาเจตนาการมาของนางได้แล้ว

คิดว่า คงได้ยินว่านางได้ยกเลิกการกักบริเวณแล้ว ดังนั้นก็เลยมาหยั่งเชิงดูล่ะมั้ง?

“อืม”

หยุนหว่านหนิงยกถ้วยชาขึ้นมา เปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปอย่างไม่ทิ้งร่องรอย “ไม่ได้พบกันสี่ปี ไม่รู้ว่าท่านพ่อกับท่านแม่เป็นอย่างไรบ้าง? หลายปีมานี้ ข้ามักจะคิดถึงพวกเจ้าอยู่บ่อยๆ เสียดายที่ไม่สบายจึงไม่สามารถกลับไปเยี่ยนเยียนได้ ช่างน่าเสียดายจริงๆเลย”

“ท่านพี่ไม่ต้องเป็นห่วง สุขภาพของท่านพ่อกับท่านแม่แข็งแรงมาก”

หยุนติงหลานยิ้มเย้ยหยันในใจ

เห็นได้ชัดว่าถูกท่านอ๋องกักบริเวณ ไม่สามารถออกไปได้แท้ๆ

กลับบอกว่าสุขภาพไม่ดี......

อยู่ต่อหน้านาง แสร้งทำเป็นสูงส่งอะไรกัน!

“ในเมื่อตอนนี้อาการของท่านพี่ดีขึ้นแล้ว ก็สามารถกลับไปเยี่ยมเยียนจวนกั๋วกงบ่อยๆ เลี่ยงหลีกไม่ให้คนอื่นเอาแต่คาดเดาว่า เหตุใดจวนกั๋วกงกับจวนอ๋องหมิงถึงไม่ไปมาหาสู่กัน”