อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 230

หรูโม่หรูอวี้รีบหลบออกไป

ทันทีที่โม่เยว่เข้าประตูมา ก็มีไม้ขนไก่บินตรงมาตรงหน้า

หากไม่ใช่เพราะเขาหลบทัน ยามนี้ไม้ขนไก่คงโดนหน้าเขาแล้ว!

สีหน้าของเขามืดครึ้ม เหลือบมองไม้ขนไก่ที่ตกอยู่บนพื้น มองดูหรูอวี้หรูโม่อย่างเย็นชา "พวกเจ้าทั้งสอง หลบได้ทันเวลาจริงๆเลย!"

หรูโม่ หรูอวี้ตกตะลึง：“……”

"นายท่าน ข้าน้อยมีความผิด!"

หรูอวี้หยิบไม้ขนไก่บนพื้นขึ้นมาด้วยมือที่สั่น และตีใส่ตัวเองสองสามครั้ง

หรูโม่ก็รีบรับมันมา แล้ว……ตีหรูอวี้แรงๆหลายครั้ง "นายท่านโปรดอย่าได้โกรธเลยขอรับ!"

"วันนี้ทั้งหมดเป็นความผิดของหรูอวี้เอง เขาทำให้พระชายาโกรธ เขาควรตี! ข้าน้อยจะพาเขาลงไปเดียวนี้ และสั่งสอนเขาอย่างหนักๆเพื่อระบายความแค้นให้นายท่าน! "

จากนั้น เขาก็ดึงหรูอวี้ สองพี่น้องหายไปจากหน้าประตูอย่างรวดเร็ว

ก่อนจากไป หรูอวี้ยังส่งสายตาที่ "นายท่านโปรดระวังตัวด้วย" ให้กับโม่เยว่

ไอ้สารเลวสองคนนี้ ไม่ช้าเขาจะสั่งสอนให้พวกเขาอย่างหนักๆเลย!

โม่เยว่ทำเสียงเชอะ หันหลังและเดินเข้าไปด้วยสีหน้าที่เฉยชา

หยุนหว่านหนิงได้นั่งลงดื่มชาแล้ว ไม่เห็นมีท่าทีโกรธเหมือนเมื่อครู่เลย

"เกิดอะไรขึ้น？ข้าได้ยินว่าวันนี้เจ้าโกรธมาก? "

โม่เยว่นั่งลงตรงหน้านาง เทชาให้ตัวเอง จิบไปคำหนึ่งแล้วถามอย่างจริงจังว่า "เป็นเพราะระดูจะมาหรือเปล่า？"

ถึงได้อารมณ์ หงุดหงิดเช่นนี้?!

หยุนหว่านหนิงอยากถอดรองเท้าแล้วปาใส่หน้าเขา

แต่กับใบหน้าที่หล่อเหลานี้ ก็รู้สึกว่าหากเสียโฉมไปก็น่าเสียดายดี

หน้าตาหล่อเหลาทำให้คนมีความสุข

หยุนหว่านหนิงปลอบตัวเองในใจ จึงค่อยระงับความคิดที่อยากจะเอารองเท้าปาเขาลง "เรื่องของจวนอ๋องหยิง ได้ยินหรือยัง？"

"อืม"

โม่เยว่จัดระเบียบแขนเสื้อ "ข้ายังมีเรื่อง"

หยุนหว่านหนิงมองดูเขาด้วยความประหลาดใจ

"ก่อนออกจากวัง เจ้าถามข้าว่า เหตุใดวันนี้เสด็จพ่อถึงโกรธมากเช่นนี้？"

"ใช่ เพราะเหตุใด?"

ก่อนออกวัง หยุนหว่านหนิงถามแล้ว

แต่โม่เยว่ไม่ตอบ

ด้วยเหตุนี้ หยุนหว่านหนิงจึงรู้สึกโมโหมาก โดยคิดว่าโม่เยว่ก็ยังคงไม่เชื่อใจนาง และเนื่องจากหรูอวี้พูดดีแทนนายท่านของเขา จึงทำให้นางโมโห อาละวาด

นอกจากนี้ ยังเป็นเพราะหยวนเป่า

ถ้าไม่ใช่เพราะโม่เยว่กักขังนางเป็นเวลาสี่ปี จนทำให้ทุกคนไม่รู้ถึงความเป็นอยู่ของหยวนเป่า

หากในช่วงสี่ปีที่ผ่านมานางกำเนิดหยวนเป่าดีๆ โม่จงหรานและคนอื่นๆก็รู้ว่าหยวนเป่าก็คือพระนัดดาองต์โต……

เช่นนั้นตอนนี้ ก็คงไม่ต้องลำบากลูกชายให้เขาต้องซ่อนตัวอยู่แต่ในจวนอ๋องหมิงมาโดยตลอด

ด้วยเหตุนี้ ตั้งแต่เห็นโม่จงหรานกลับมา ความโกรธในใจของนางจึงพุ่งสูงขึ้น!

"หากท่านอ๋องไม่อยากพูด ก็ไม่ต้องพูด"

หยุนหว่านหนิงหัวเราะเยาะเย้ย "ยังไงข้ากับท่านอ๋อง ก็ไม่ใช่คนทางเดียวกัน"

"ตอนนี้เพื่อหยวนเป่า ท่านกับข้าจจึงต้องร่วมมือกัน หากวันหนึ่งเมื่อหยวนเป่าเติบโตขึ้น และสามารถตัดสินใจเลือกสิ่งที่ถูกต้องออก สักวันหนึ่งพวกข้าสองคนก็ต้องแยกกันอยู่ดี"

"เมื่อถึงเวลานั้น ก็ทางใครทางมัน!"

คําพูดของผู้หญิงคนนี้ แต่ละคำโหดเหี้ยมกว่าแต่ละคำจริงๆ!

โม่เยว่ไม่รู้จะพูดไรดี "ข้าไม่ได้ไม่เชื่อใจเจ้า"

"แต่ระหว่างทางออกจากวัง มีเรื่องหนึ่งเรื่องอยู่ในใจของข้า จึงคิดหาทางแก้ไขอยู่"

"เจ้าไม่จำเป็นต้องทำตัวแปลกประชดประชากเช่นนี้"

เขาหัวเบาๆ "ช่วงสองวันที่ผ่านมานี้ ค่ายห้ากองพลเกิดเรื่องที่ไม่ดีขึ้น เมื่อคืนนี้ สมาชิกหลายคนของค่ายห้ากองพลได้ไปหาความสุขที่หอนางโลม"

"สุดท้าย……ยังตายอยู่ในมือของผู้หญิง"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยุนหว่านหนิงก็ตกใจเล็กน้อย "โอ้? เป็นเพราะเหตุใด？！"

"เรื่องนี้พี่ใหญ่กับพี่รองยังกำลังสืบสวนอยู่!"

โม่เยว่เก็บรอยยิ้มบนใบหน้า สีหน้าของเขาค่อยๆจริงจังขึ้น "เจ้าก็รู้ คนของราชสํานักไม่สามารถเข้าไปในสถานที่เช่นหอนางโลมนั้น"

ถึงนี่จะเป็นกฎที่กำหนดไว้อย่างชัดเจนแล้ว

แต่หลังจากถอดเครื่องแบบราชการเหล่านั้น ก็ยังมีผู้คนจํานวนมากที่เข้าไปในหอนางโลม

"ไม่รู้ว่าทําไม คนเหล่านี้ยังคงสวมเครื่องแบบราชการของค่ายห้ากองพลเอาไว้"