อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 234

กลัวโม่เหว่ยตอบไม่ถูกต้อง หยุนหว่านหนิงจะโกรธเข้าอีก

ลุงเฉินจึงรีบตอบคำถามแทนเขาทันใด “โรคของท่านอ๋อง ยังต้องการพระชายาหมิงดูแลอย่างมากพ่ะย่ะค่ะ! ไม่ว่าท่านต้องการทำอะไร บ่าวจะให้ความร่วมมือสุดกำลังเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”

“ดีมาก”

หยุนหว่านหนิงพยักหน้า “ไปหาเชือกมาเส้นหนึ่ง”

ไม่รู้ว่านางอยากนำเชือกมาทำอะไร แต่ลุงเฉินยังออกไปอย่างฉับไว

ตอนที่กลับมาอีกที นำเชือกยื่นให้หยุนหว่านหนิงแล้ว

“ให้ข้าทำอะไร? มัดท่านอ๋องของเจ้าเอาไว้!”

“หา?”

ลุงเฉินแคะหูเสียหน่อยแล้ว ยังคิดว่าเป็นเขาอายุมากแล้วหูไม่ดีเสียอีก

หยุนหว่านหนิงโบกมือให้หมอหลวงหยางออกไปรอ เวลานี้ถึงหยิบเข็มฉีดยาอันหนึ่งออกมา ดันอากาศที่เหลืออยู่ข้างในออก “มัวตกใจอะไรกัน?”

“เจ้าไม่มัด หรือว่ายังต้องให้ข้ามามัดด้วยตัวเอง?”

นางขมวดคิ้วมองลุงเฉินอยู่

“อ่อ”

ลุงเฉินจับหน้าผากเสียหน่อย

“ลุงเฉิน เจ้ากล้า!”

โม่เหว่ยกระหืดกระหอบ

ทำอะไรไม่ได้ ลุงเฉินมีใจอยากรักษาเขาให้หายดี ย่อมต้องให้ความร่วมมือกับหยุนหว่านหนิงเต็มที่......ดังนั้นเขาจึงมัดโม่เหว่ยเอาไว้อย่างคล่องแคล่วภายใต้สายตาที่อยากกินคนของโม่เหว่ย

มือและเท้าทั้งสี่ล้วนมัดไว้ตึงแน่น รับรองว่าเขาไม่มีทางดิ้นหลุดได้

“พระชายาหมิง จากนั้นล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”

“อุดปากของเขาไว้”

หยุนหว่านหนิงถือเข็มฉีดยาเดินมาใกล้

เข็ดฉีดยาเช่นนี้ โม่เหว่ยกับลุงเฉินยังเคยเห็นเป็นหนแรก

มองปลายเข็มที่ทั้งยาวทั้งแหลมอันนั้น......ลุงเฉินรู้สึกกลัวจนสั่นเทาแล้ว ทว่ายังคงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา ยัดเข้าในปากโม่เหว่ยแล้ว “ท่านอ๋อง อย่าว่าบ่าวเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“บ่าวเพียงอยากให้ท่านอ๋องอาการดีขึ้นโดยเร็ว!”

ในปากโม่เหว่ยส่งเสียงที่คลุมเครือไม่ชัดออกมา “ฮือๆๆ......”

เวลานี้ สายตาของเขาที่มองทางเข็มฉีดยานั้น ยังมีความตกใจกลัวระดับหนึ่ง

รู้จักกลัวแล้วหรือ?

หยุนหว่านหนิงเยาะเย้ยในใจ

อาการป่วยของโม่เหว่ยเหมือนมะเร็งหลอดอาหารมาก เพราะไอหนักจนทำให้ส่วนปอดติดเชื้ออย่างรุนแรง เดิมนางคิดจะให้เขารับของเหลวไปโดยตรง ให้ยาปฏิชีวนะผ่านเส้นเลือดดำ

ทว่าลุงเฉินกับโม่เหว่ยย่อมไม่มีทางยอมรับได้ กลัวว่าจะมองนางเหมือนเห็นผีเข้า

ดังนั้นจึงใช้วิธีฉีดยาปฏิชีวนะ ทำให้ส่วนปอดของเขาลดการอักเสบลงเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้

นอกจากนี้แล้ว โรคของเขานี้ต้องรักษาที่ต้นเหตุ และทั้งหมดไม่ใช่เพราะสาเหตุของส่วนปอด

ในช่วงเวลานี้หยุนหว่านหนิงเคยศึกษาวิจัยอย่างละเอียด ถึงแม้อาการแบบนี้ของเขาจะเหมือนมะเร็งหลอดอาหาร

แต่ว่าแตกต่างจากอาการของมะเร็งหลอดอาหารพอสมควร

เหมือน......ถูกวางยาพิษเสียมากกว่า

เพียงแค่พิษประเภทนี้ซับซ้อนนัก โดยเฉพาะน่าจะแฝงอยู่ภายในร่างกายเขามานานหลายปี เหมือนกับตัวหนอน กัดกินทั้งภายในร่างกายเขาทีละนิด

ดังนั้นโม่เหว่ยถึงได้อ่อนแอเช่นนี้

ถ้าหากนางเดาไม่ผิด โม่เหว่ยคงจะโดนคนวางยาพิษ ตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา

ไม่ใช่บอกว่าเฉินกุ้ยเฟยประชวรจนสิ้นพระชนม์ตั้งแต่นานแล้วหรือ?

คิดว่าเป็นตอนที่พระองค์ทรงตั้งครรภ์โม่เหว่ย คงโดนคนวางยาพิษ แต่ว่าไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นเข้า

และมีความเป็นไปได้มากว่า อาจมีคนสังเกตเห็นเข้า แต่ไม่กล้าปริปากบอก

ด้วยเหตุนี้ยาพิษจึงแทรกซึมอวัยวะภายในของพระองค์ แทรกซึมเข้าสู่ภายในร่างกายทารก

หลังโม่เหว่ยถือกำเนิดจึงร่างกายอ่อนแอ แบกร่างกายที่เจ็บป่วยมีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้มาตลอด......

ถ้าเกิดโดนยาพิษตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดาจริง คงไม่แปลกที่ทุกคนจะวินิจฉัยโรคไม่ได้ เพราะคนที่โดนยาพิษเข้าคนแรกสุดมิใช่โม่เหว่ย แต่เป็นเฉินกุ้ยเฟย

ต่อให้อยากจะตรวจหาให้ชัดเจนว่าเขาโดนพิษอะไรเข้า คงไร้หนทางลงมือ

สถานการณ์อย่างนี้ของโม่เหว่ย กลัวว่ายากจะรักษา

ปัจจุบันนี้หยุนหว่านหนิงได้เพียงทุ่มสุดกำลัง ยืดชีวิตของเขาไว้ก่อน จากนั้นค่อยคิดหาวิธีรักษาเขาอีกที

......

หลังจากฉีดยาปฏิชีวนะเข้าไป และให้เขากินยา

ภายใต้การออกฤทธิ์ของยา โม่เหว่ยนอนหลับแล้ว

หยุนหว่านหนิงตรวจดูยาที่เมื่อวานลุงเฉินไปรับจากโรงหมอมาให้โม่เหว่ยอย่างละเอียดอีกรอบ