อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 233

หมอหลวงหยางตกตะลึง ไม่รู้ว่าเหตุใดหยุนหว่านหนิงถึงถามเยี่ยงนี้

แม้แต่ลุงเฉินที่กำลังตบหลังให้โม่เหว่ยเบาๆ ยังมองทางหยุนหว่านหนิงอย่างงุนงงเช่นกัน

มิใช่ว่านางมาดูอาการให้ท่านอ๋องของตนเองหรือ?

เหตุใดกลับถามเรื่องของคุณหนูรองหยุนขึ้นได้เล่า?

โม่เหว่ยที่ฝืนหยุดไอลง ได้ยินคำพูดนี้ก็เริ่มไอรุนแรงขึ้นมาอีก ร่างกายของเขาโค้งงอจนเหมือนกุ้งแห้งตัวหนึ่งแล้ว ยื่นคอยาวออกมาไอจนหน้าแดงไปหมด

เส้นเลือดบนคอนูนขึ้น......

ลุงเฉินอดพูดขัดจังหวะไม่ได้ “พระชายะหมิงพ่ะย่ะค่ะ ท่านมาดูท่านอ๋องของบ่าวก่อนหน่อยดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ!”

เห็นเขาขมวดคิ้วแน่นด้วยความกังวล หยุนหว่านหนิงถึงนั่งลงอยู่ข้างเตียง ตบบนหลังโม่เหว่ยโดยไม่ใสใจแต่อย่างใดไปพลาง มองทางหมอหลวงหยางไปพลาง

“ทำไม? ตอบยากมากนักหรือ?”

“ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ”

หมอหลวงหยางเพียงแค่ประหลาดใจพอสมควร ตอบไม่ได้เสียที่ไหนเล่า?

เขารีบตอบว่า “เกรงว่าพระชายาหมิงยังคงมิทราบกระมัง? เดิมทีคุณหนูรองหยุนไม่ได้แท้งลูกพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นคืออะไร?”

หยุนหว่านหนิงรู้อยู่แก่ใจแต่แสร้งถาม

“กระหม่อมก็มิทราบว่าเกิดอันใดขึ้นเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ คุณหนูรองหยุนไม่ได้ตั้งครรภ์อย่างแน่แท้ วันนี้ก็มิใช่ตกเลือด เพียงแค่ระดูมาตามปกติพ่ะย่ะค่ะ”

หมอหลวงหยางส่ายหน้าแล้ว “แต่หมอหลวงฝานกลับพูดหนักแน่นว่า ก่อนหน้านี้จับชีพจรให้คุณหนูรองหยุน คือตั้งครรภ์แล้วจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

“แม้แต่หมอหลายคนที่เคยตรวจดูให้คุณหนูรองหยุนก่อนหน้านี้ ล้วนมีชื่อเสียงโด่งดังจากเมืองหลวง......”

เขารู้สึกงงงวย สายตาสงสัย “และพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า อาการของคุณหนูรองหยุนก่อนหน้านี้ ตั้งครรภ์จริงพ่ะย่ะค่ะ”

“โดยเฉพาะยังแพ้ท้องด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“และมิทราบว่าเป็นพวกเขาจับชีพจรผิดพลาด หรือว่ากระหม่อมอายุมากแล้วจนมีปัญหาในการจับชีพจรกันแน่พ่ะย่ะค่ะ!”

เพราะว่าปัญหาเรื่องนี้ หมอหลวงหยางและหมอหลวงฝานพวกเขา ยังโต้เถียงกันจนฉุนเฉียวอย่างยิ่ง

แต่สุดท้าย โต้เถียงไปก็มิได้คำตอบออกมาทั้งสิ้น

เห็นว่าหมอหลวงหยางไม่ยอมรับตัวเขาเอง หยุนหว่านหนิงหัวเราะแล้วถามว่า “เสด็จพ่อทรงตรัสว่าอย่างไร? ตอนที่พวกเจ้าสามสี่คนนี้ตอบไม่ตรงกัน หรือว่าเสด็จพ่อไม่ได้ทรงส่งหมอหลวงคนอื่นไปดูเสียหน่อย?”

“ทรงส่งไปพ่ะย่ะค่ะ!”

หมอหลวงหยางพยักหน้า “ทรงส่งหมอหลวงหูและคนอื่นไปตรวจดูด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“แต่ว่าการวินิจฉัยของพวกเขาเหมือนกับกระหม่อม เดิมทีคุณหนูรองหยุนไม่ได้ตั้งครรภ์พ่ะย่ะค่ะ!”

ขณะกล่าวอยู่ หมอหลวงหยางมองหยุนหว่านหนิงอย่างระมัดระวังแวบหนึ่ง

พระชายาหมิงตรงหน้าท่านนี้คือแม่เสือ ด้านหลังมีฮ่องเต้สนับสนุน เรื่องนี้เขาย่อมรู้ดี

แต่หยุนธิงหลานเป็นน้องรองของหยุนหว่านหนิง......

ไม่รู้ว่าตอนนี้ พระชายาหมิงสอบถามเรื่องนี้คือเพื่อเป้าหมายอะไรกันแน่

ถ้าหากตอบไม่ถูก กลัวว่าเขาคงไม่ได้รับผลประโยชน์อันใด

หมอหลวงหยางประหม่าจนบนหน้าผากเหงื่อผุดขึ้นเต็ม

เห็นเขาประหม่า หยุนหว่านหนิงจึงหัวเราะเบาๆ “หมอหลวงหยางไม่ต้องประหม่า! ข้าเพียงแค่ถามไปเท่านั้นเอง หามีความหมายอื่นไม่”

เพิ่งพูดจบลง ได้ยินเพียงโม่เหว่ยร้องอย่างเจ็บปวดทีหนึ่ง

ตามมาด้วย เขาไอจนเสมหะเลือดขนาดใหญ่ก้อนหนึ่งหลุดออกมา

หลังจากไอจนเสมหะเลือดหลุดออก การหายใจของโม่เหว่ยราบรื่นแล้ว อาการไอจึงค่อยๆ หยุดลงมา

ลุงเฉินซึ่งอยู่ด้านข้าง จิตใจที่พะว้าพะวังถึงได้ผ่อนคลายลงมาเสียที

เมื่อสักครู่เห็นมือที่หยุนหว่านหนิงตบด้านหลังโม่เหว่ย ออกแรงไม่เบา......ตบจนท่านอ๋องตนเองขมวดคิ้วแน่น ทำท่าทางขุ่นเคืองแต่มิกล้าเอ่ยปาก

ท่านอ๋องตนเองยังมิกล้าหาเรื่องยัยปีศาจผู้นี้ ลุงเฉินจะกล้าที่ไหนเล่า?

เขากลัวว่าหากพูดไม่ถูกสักประโยคเดียว พระชายาหมิงคงจะไม่รักษาให้ท่านอ๋องตนเองแล้ว

ดังนั้นเขาหดหัวแบบอ่อนแอ กลืนคำพูดตรงริมฝีปากที่ว่า“พระชายาหมิงเบาหน่อยพ่ะย่ะค่ะ”กลับลงไปตามเดิม

ได้เพียงมองร่างกายซูบผอมและอ่อนแอนั้นของท่านอ๋องตนเอง โดนตบจนดันตัวไม่ขึ้น

บัดนี้ลุงเฉินถึงเข้าใจ เหตุผลที่หยุนหว่านหนิงตบด้านหลังของโม่เหว่ยอย่างแรง เป็นเพราะพบว่าเขาถูกเสมหะเลือดอุดลำคอไว้แล้ว

เห็นลุงเฉินถอนหายใจยาวๆ ทีหนึ่ง หยุนหว่านหนิงยักคิ้วแล้วถามว่า “ลุงเฉิน ทำไมเจ้าถึงมีท่าทางเหมือนยกภูเขาออกจากอกเล่า? เจ้ากำลังคิดอันใดอยู่?”

ถูกเรียกชื่อกะทันหัน ลุงเฉินรีบเช็ดเหงื่อบนหน้าผากลง “บ่าว บ่าว......”

“ตอบมาตามตรง ข้าไม่ชอบให้คนมาพูดโกหก”

“บ่าวยังคิดว่า พระชายาหมิงยังเคียดแค้นต่อท่านอ๋องของบ่าวพ่ะย่ะค่ะ ดังนั้นจึงจงใจอยากตบจนท่านอ๋องของบ่าวตาย......”