อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 232

เสียงคุ้นหูอยู่บ้าง และแก่หง่อมไร้เรี่ยวแรง

หยุนหว่านหนิงกระโดดลงจากรถม้า หลังมองเห็นชัดเจนว่าเป็นผู้ใด สีหน้าของนางตกใจพอสมควร “ลุงเฉิน เจ้ามาทำอะไรกัน?”

ผู้มาเยือนคาดไม่ถึงคือพ่อบ้านของจวนอ๋องโจว ลุงเฉิน

“พระชายาหมิง ท่านอ๋องอาการไม่ดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

ลุงเฉินรีบร้อนเช็ดน้ำตา “หมอหลวงหยางไปตรวจอาการแล้ว บอกว่าท่านอ๋องมีเวลาเหลืออีกไม่มากพ่ะย่ะค่ะ เข้าวังไปกราบทูลฮ่องเต้ ฮ่องเต้จึงรีบให้บ่าวมาเชิญท่านเข้าไปดูสักหน่อยพ่ะย่ะค่ะ”

โม่เหว่ยอาการไม่ดีแล้ว?

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้ว “เหตุใดถึงอาการทรุดลงกะทันหัน? ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าข้าเอายาไว้ให้แล้วหรือ?”

ยาที่นางเอาไว้ให้ ยังไงก็สามารถทำให้โม่เหว่ยอยู่ได้สักหนึ่งปีหรือครึ่งปีแบบไม่มีปัญหา

นี่เพิ่งผ่านมาไม่กี่เดือน เหตุใดถึงอาการทรุดลงแล้ว

“บ่าวไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ! บ่าวให้ท่านอ๋องกินยาอยู่ทุกวัน เมื่อสองวันก่อนยาของท่านอ๋องหมดแล้ว บ่าวไปรับยาที่โรงหมอข้างนอก ตามใบสั่งยาของท่านพ่ะย่ะค่ะ”

พอฟังคำพูดนี้......

สีหน้าหยุนหว่านหนิงเปลี่ยนเล็กน้อย “เจ้ารอเดี๋ยว”

“ท่านอ๋อง พวกท่านกินอาหารเย็นกันก่อน หลังกินเสร็จ ท่านพาหยวนเป่าพักผ่อนก่อนเลย มิจำเป็นต้องรอข้ากลับมา!”

นางพูดจาเร็วมาก “ข้าจะรีบไปดูที่จวนอ๋องโจวสักหน่อย”

โม่เยว่ไม่ลังเลสักนิด “ข้าจะตามเจ้าไปด้วยกัน”

“ไม่ต้อง”

นางไม่ได้รับปาก “ท่านไปก็ช่วยเหลืออะไรมิได้!”

หมดหนทาง โม่เยว่จึงได้เพียงทำตาม

หยุนหว่านหันมาหอมแก้มน้อยๆ ของหยวนเป่าอีกที “แม่ไปสักหน่อยก็กลับมา เป็นเด็กดี”

“เข้าใจแล้วขอรับ ท่านแม่”

เพราะว่าเมื่อสักครู่ไม่รู้ว่าลุงเฉินอยู่ หยวนเป่าก็ลงจากรถม้ามาด้วย บัดนี้มองเห็นใบหน้าของหยวนเป่า ซึ่งมีส่วนคล้ายคลึงกับโม่เยว่มาก......

ยังมีคำว่า“ท่านแม่”จากปากเขาอีก สายตาลุงเฉินเป็นประกายเล็กหน่อยครู่หนึ่ง ในใจรู้สึกตื่นตระหนกพักหนึ่ง

เด็กคนนี้ หรือจะเป็นพระโอรสของอ๋องหมิงและพระชายาหมิงงั้นหรือ?

ภายใต้สถานการณ์คับขัน หยุนหว่านหนิงไม่มีเวลามาอธิบายกับเขา “ลุงเฉิน พวกเราไปกันเถิด!”

ออกจากจวนอ๋องหมิงมาแล้ว ลุงเฉินอดถามออกไปไม่ได้ “พระชายาหมิงพ่ะย่ะค่ะ เด็กคนนั้น......”

“ลูกชายข้าเอง”

หยุนหว่านหนิงก็ไม่ได้ปิดบังเขาเช่นกัน

สายตาของลุงเฉินดูฮึกเหิม “ท่านกับอ๋องหมิง มีลูกชายโตเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดพ่ะย่ะค่ะ?”

หรือว่าเป็นจวนอ๋องโจวของพวกเขา ปิดข่าวมากจนเกินเหตุหรือ?

เรื่องราวใหญ่โตเยี่ยงนี้ คาดไม่ถึงพวกเขายังไม่รู้?

“ลุงเฉิน ข้าก็ไม่กลัวว่าเจ้าอายุมากแล้ว พอได้ยินเรื่องแบบนี้จะตื่นตกใจเกินไปจนเป็นลมไปหรอกนะ ข้าจะบอกกับเจ้าตามตรงแล้วกัน นี่ก็คือลูกชายของข้ากับท่านอ๋อง

หยุนหว่านหนิงพูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม “แต่ว่าเวลานี้ นอกจากลุงเฉินแล้ว หามีผู้ใดรู้ไม่”

“เป็นไปได้เช่นไรกัน?”

ลุงเฉินทำหน้าตื่นตกใจ

“หรือว่า หรือว่าฮ่องเต้และเต๋อเฟยเหนียงเหนียงทุกพระองค์ก็มิทราบหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ใช่แล้ว”

หยุนหว่านหนิงส่ายหน้า “ดังนั้นข้าหวังว่าลุงเฉินจะสามารถเก็บเป็นความลับชั่วคราว”

ลุงเฉินตกตะลึงพรึงเพริด ตกใจจนอ้าปากค้าง......ผ่านไปตั้งนานถึงพูดจาติดอ่าง “เรื่อง เรื่องใหญ่เช่นนี้ เหตุใดไม่ทูลฮ่องเต้และทุกคนไปล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”

ต้องรู้ว่าราชวงศ์ในปัจจุบันนี้ ยังไม่มีพระนัดดาล่ะ

เด็กคนนี้ เป็นถึงพระนัดดาองค์ โต

สถานะสูงศักดิ์หาที่เปรียบมิได้

เรื่องราวใหญ่โต คาดไม่ถึงเจ้าประคูนทูนหัวสองคนนี้กล้าปิดบังฮ่องเต้?

ลุงเฉินไม่รู้ว่าควรบรรยายอารมณ์ในขณะนี้เช่นไร เพียงรู้สึกว่าพระชายาหมิงตรงหน้าท่านนี้มีวิถีทางจัดการเรื่องไม่เหมือนกับธิดาที่มาจากตระกูลใหญ่อื่นๆ......

เป็นคนแปลกเสียจริง

ถ้าหากฮ่องเต้ทราบถึงการมีอยู่ของพระนัดดาองค์ โต ไม่ใช่ว่าจะรักเขาและรักคนรอบตัวเขา ยิ่งจะให้ความสำคัญกับจวนอ๋องหมิงเพิ่มอีกด้วยหรือ?