อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 239

หยุนหว่านหนิงเก็บความฟุ้งซ่านในใจ ขมวดคิ้วมองผู้ชายต่อหน้า"เป็นไร โดนหมากัดหรือ?"

"สีหน้าแย่ขนาดนี้"

โม่เยว่"......หยุนหว่านหนิง เจ้ามีน้ำใจหน่อยได้ไหม?!"

"ข้าเป็นไรหรือ?"

นางเลิกคิ้ว"ข้าไม่ได้ปล่อยหมาไปกัดเจ้าสักหน่อย"

โม่เยว่เกือบจะหายใจไม่ออก

"เจ้าทำตัวน่ารักกว่านี้หน่อยได้ไหม?เป็นภรรยาที่อ่อนโยนได้ไหม?วันๆ เอาแค่เถียงกับข้า ข้าเป็นศัตรูสามชาติของเจ้าหรือไง?"

"ศัตรูสามชาติก็เกินไปหน่อย"

มือของหยุนหว่านหนิงประสานกันอยู่ข้างหลัง และเดินหน้าช้าๆ"ความแค้นของชาตินี้ก็เยอะแล้ว"

อยากให้นางทำตัวน่ารักและอ่อนโยน?

เขาก็ไม่ใช่สามีที่ดูแลอย่างทั่วถึงและมีความอ่อนโยนไม่ใช่หรือ?!

"เราสองคนพี่น้องกัน นิสัยพอๆเดียวกัน ไม่ต้องพูดเยอะหรอก"

หยุนหว่านหนิงเอ่ยเสียงเย็นชา

"ใครจะเป็นพี่น้องกับเจ้า?"

โม่เยว่โกรธจนขำออกมา ดึงนางกลับมาทีเดียว"เจ้ายังมีน้ำใจสักหน่อยไหม?ข้าเห็นว่าดึกแล้วเจ้ายังไม่กลับ หลังจากปลอบจนหยวนเป่านอนหลับแล้ว ก็มารับเจ้าโดยเฉพาะ"

"เจ้าแค้นข้าขนาดนี้เลยหรือ?"

เมื่อกี้เขาได้เห็นคนเสื้อดำกลุ่มหนึ่งที่ปิดตาวิ่งอยู่ที่ไม่ไกล......

พอจับมังกรตาเดียวที่นำหน้าลงมาถามแล้วถึงรู้ว่า พวกเขาลูกผู้ชายทั้งกลุ่มล้วนถูกหยุนหว่านหนิงต่อย!

โม่เยว่โมโหขึ้นมาทันทึ

เดิมทีนึกว่าจะฆ่าพวกเขาไปโดยตรง แต่มังกรตาเดียวพูดแบบกระดี๊กระด๊าว่า ต่อจากนี้ไปพวกเขาก็เป็นคนของพระชายาหมิงแล้ว......โม่เยว่ถึงจะเปลี่ยนแปลงความคิด

ในเมื่อพวกเขากลายเป็นคนของหยุนหว่านหนิงแล้ว ก็ปล่อยชีวิตพวกเขาไปก่อน

เขารู้สึกแปลกใจ หยุนหว่านหนิงรับนักเลงเหล่านี้เป็นลูกน้องทำไม

แต่หยุนหว่านหนิงไม่พูด เขาก็ไม่ไปบังคับหรอก

เขาให้นางมีพื้นที่ส่วนตัว และปกป้องความลับของนาง เพียงหวังว่านางจะเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของเขาได้ผ่านชีวิตประจำวัน

ถึงแม้นิดๆหน่อยๆ ก็ยังดี

เขาโกรธง่าย หงุดหงิดง่าย ไม่เชื่อใครทั้งสิ้น

เขาเองยังอยู่แบบไม่ปลอดภัยเลย จะให้ความปลอดภัยกับใครๆไม่ได้ทั้งสิ้น แต่หยุนหว่านหนิงในตอนนี้ ทำให้เขาเกิดความคิดที่จะปกป้องคนๆหนึ่งเป็นครั้งแรก

จริงๆ แล้ว

ตอนที่เพิ่งพบเห็นคนพวกมังกรตาเดียว โม่เยว่คิดจะฆ่าไปโดยตรงเลย

จากนั้นสอบถามหยุนหว่านหนิงว่า จะใช้คนเหล่านี้มาลงมือต่อเขาหรือเปล่า

แต่คิดไปอีกแง่หนึ่ง ถ้าทำแบบนี้จริงๆ มีแต่จะผลักหยุนหว่านหนิงออกไป......ความแค้นของพวกเขาในตอนนี้ยังจัดการไม่ได้เลย

เขาไม่อยากให้นางแค้นเขามากขึ้น

ดังนั้นจึงพยายามระงับความโกรธลง สีหน้าถึงดูแย่ขนาดนั้น

เห็นว่าเขาขมวดคิ้ว สายตาปรากฏความอาฆาต หยุนหว่านหนิงไม่ค่อยเชื่อ"เจ้าใจดีขนาดนี้เลยหรือ?"

"ข้าก็มาแล้วไง เจ้ายังสงสัยอะไรอีก?"

หากเขาไม่เป็นห่วงนาง เหตุใดถึงมารับนางทั้งๆที่เตรียมนอนหลับแล้ว

"อ้อ งั้นขอบคุณด้วยนะ"

หยุนหว่านหนิงเดินไปข้างหน้าต่อ

โม่เยว่ขมวดคิ้ว"ง่ายขนาดนี้เลยหรือ?"

"ไม่อย่างงั้นล่ะ?จะให้ข้าคุกเข่า ขอบคุณบรรพบุรุษสิบแปดรุ่นของเจ้าด้วยหรือ?"

โม่เยว่"......ไม่จำเป็นเลย"

"แล้วยังไม่กลับอีกหรือ?ถ้าไม่กลับอีกลูกชายคงจะตื่นแล้วนะ"

หยุนหว่านหนิงเร่งฝีเท้า

กลัวว่าอยู่ๆลูกชายก็ตื่นมากลางคืน พบว่านางไม่อยู่ข้างๆ จะรู้สึกไม่ปลอดภัย

......

คืนวันนี้ หยุนหว่านหนิงพลิกไปพลิกมานอนไม่หลับ

เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกอย่างเป็นไปตามปกติ

เก้าโมงสี่สิบห้านางปรากฏตัวที่ท้ายซอยของถนนเจิ้งตงตรงเวลา

มังกรตาเดียวรออยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว หยุนหว่านหนิงได้เห็นตาแรกเลย

เพราะเขาใส่เสื้อคลุมหลากสี......ครึ่งตัวบนเป็นสีเขียวกับสีน้ำเงิน ตรงกลางเป็นสีชมพูกับสีเหลือง ข้างล่างสุดเป็นสีน้ำเงินเข้มค่อยๆไล่เป็นสีดำ