อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 244

"เรื่องอะไรหรือ?"

เต๋อเฟยขมวดคิ้ว"ดีที่สุดจะต้องเป็นเรื่องที่ข้าสามารถทำได้นะ"

"เสด็จแม่ไม่ต้องห่วงเพคะ สะใภ้ไม่ทำให้เจ้าลำบากใจหรอกเพคะ!"

หยุนหว่านหนิงหายใจเข้าลึกๆ และถามด้วยเสียงเบา"สะใภ้แค่อยากจะถามว่า เหตุใดไทเฮาไปรักษาโรคที่ตำหนักสิงกงมานานขนาดนี้แล้วยังไม่กลับมา?"

"ไทเฮา"

ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆ นางถึงถามคำถามนี้

สายตาของเต๋อเฟยกะพริบเล็กน้อย"ทำไมอยู่ดีๆ เจ้าถึงนึกถึงไทเฮาล่ะ?"

จากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ไทเฮาดีกับนางมากๆ

นี่ก็เป็นเพราะว่า ไทเฮามาจากตระกูลกู่......แต่ไม่ใช่ตระกูลกู่ในตอนนี้ แต่เป็นตระกูลย่อยของตระกูลกู่

ตระกูลกู้ในตอนนี้เป็นสายหลัก ไทเฮาและกู้ป๋อจ้งถือว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน

ตระกูลย่อยไม่มีผู้สืบทอดมานาน จึงล่มจมไป

ราชสำนักและตระกูลกู่ก็มีความสัมพันธ์บางอย่างด้วย

แม้โม่จงหรานไม่ได้ออกโดยไทเฮา แต่เคารพนางมากๆ

ได้ข่าวว่าเดิมทีปีนั้นไทเฮาคิดจะประทานให้นางกู่แต่งงานกับโม่จงหราน

แต่นางกู่รักหยุนเจิ้นซงมากๆ ไม่อยากแต่งงานกับโม่จงหราน เรื่องนี้ก็เลยต้องจบลง แต่ไทเฮาก็ยังรักหยุนหว่านหนิงอยู่เหมือนเดิม

ไม่อย่างนั้น นิสัยที่หยิ่งผยองอย่างหยุนหว่านหนิง จะอยู่ต่อในเมืองหลวงได้อย่างไร?

ตอนนั้นนางทำสิ่งที่เกินไปหลายๆอย่าง ก็ไม่มีใครทำอะไรนาง เพราะว่ามีไทเฮาปกป้องอยู่!

เป็นเพราะเช่นนี้ เต๋อเฟยที่ถูกไท่เฮาจับผิดมาหลายปี ถึงเกลียดลูกสะใภ้คนนี้มากๆ

ต่อจากนั้นไป หยุนหว่านหนิงถูกกักตัวในเรือนชิงหยิ่งสี่ปี ไท่เฮาก็ตามออกไปรักษาโรคที่ตำหนักสิงกง แต่วันก่อนได้กลับเมืองหลวงเที่ยวหนึ่ง เพื่อไปเจอโม่เยว่

และวันนั้น โม่เยว่ที่โดนไทเฮาตำหนินั้น วิ่งไปคิดบัญชีกับหยุนหว่านหนิงที่เรือนชิงหยิ่งด้วยความโกรธ

ไม่คิดว่าจะเจอหยวนเป่าที่กำลังขุดหลุมอยู่ แต่กลับถูกติดอยู่ปากหลุม

หากวันนั้นได้เจอหยุนหว่านหนิงก่อน ยังไม่รู้การมีอยู่ของหยวนเป่า......

คิดว่าตอนนี้หยุนหว่านหนิงยังถูกกักตัวอยู่ในเรือนชิงหยิ่งเนอะ?

บางทีชะตาชีวิตก็เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยแหละ

"บังเอิญคิดขึ้นมาได้เพคะ!"

หยุนหว่านหนิงยกมือไปเช็ดน้ำตา"ไทเฮาดีต่อข้ามาก ตอนนั้นข้าถูกกักตัวทำอะไรไม่ได้ แต่ในเมื่อตอนนี้ข้าปลดออกจากการกักตัว ก็ต้องไปเยี่ยมไทเฮาเพคะ"

"แถมยังไม่รู้ว่าไทเฮาป่วยหนักไหม ข้าต้องไปดูเอง"

เมื่อคืนมังกรตาเดียวทำภารกิจล้มเหลว ไม่สามารถหลอกหยุนธิงหลานออกมาได้ กลับถูกด่าไปเที่ยวหนึ่ง

ดังนั้นหยุนหว่านหนิงเลยคิดจะหายตัวไปช่วงนี้ ให้หยุนธิงหลานวางใจก่อน

ดังนั้นไปเยี่ยมไทเฮาดีกว่า......

เมื่อได้ยินไทเฮา สีหน้าของเต๋อเฟยก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

หลายปีนี้ เนื่องจากโม่จงหรานโปรดปรานนางคนเดียว และคนอื่นก็ไม่ชอบนิสัยของนาง

ดังนั้นไทเฮาถือว่ารังเกียจนางมาก

เฉินกุ้ยเฟยเป็นคนที่ไทเฮาใช้ในการแบ่งปันอำนาจของฮองเฮาจ้าว

ซูเฟยในตอนหลัง ก็เป็นคนที่ไทเฮาใช้ในการแบ่งปันอำนาจของฮองเฮาจ้าวและเต๋อเฟย

ยิ่งอย่าไปพูดถึงว่านางลอบกัดเต๋อเฟยหลายๆอย่าง ส่อเสียดความสัมพันธ์ของนางและโม่จงหราน ได้ทำเรื่องหลายๆอย่างที่เป็นผลเสียต่อเต๋อเฟย?!

เต๋อเฟยเลยไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อไทเฮา......

"แล้วเจ้าก็ไปดูสิ มาถามข้าทำไม"

นางวางแก้วน้ำชาในมือลง สีหน้าแย่มาก น้ำเสียงก็ไม่ค่อยดี

หลี่หมัวมัวส่งสายตาสะกิดหยุนหว่านหนิง : พระชายาอย่าพูดถึงเรื่องไทเฮาอีกเลย!

หยุนหว่านหนิงไม่รู้ว่า เต๋อเฟยและไทเฮายังมีความแค้นกันแบบนี้เลย

เห็นว่าสีหน้าของนางไม่ค่อยดี นางก็ไม่ได้ถือสา เพียงพูดว่า"สะใภ้ไม่ได้เจอไทเฮามานานแล้ว ดังนั้นเลยไม่รู้ความชอบของไทเฮาเพคะ"

"อยากมาถามเสด็จแม่ว่า ไทเฮาชอบกินอะไร?สะใภ้จะเอาจากเมืองหลวงไปให้เพคะ"

หลังจากเป็นเจ้าของร่างกายนี้แล้ว ไม่รู้เป็นเพราะเหตุที่วิญญาณถูกกินกลืนไปหรือเป็นเพราะอย่างอื่น

ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมค่อยๆหายไป

เต๋อเฟย"......เจ้ากตัญญูจริงๆ"