อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 243

เห็นฮองเฮาจ้าวยืนยันว่าไม่ให้นางรักษา หยุนหว่านหนิงก็ไสหัวออกไปอย่างรวดเร็ว

พอกลับไปถึงห้องทรงพระอักษร นางน้ำตาคลอและฟ้องว่า"เสด็จพ่อเพคะ ฮองเฮายังสามารถตะโกนให้สะใภ้ไสหัวออกไปเลยนะ!เหตุใดถึงพูดว่าลงเตียงไม่ได้แล้วล่ะ?"

"ใช่หรือ?"

โม่จงหรานเห็นว่านางร้องไห้อย่างน่าสงสาร"เจ้าไม่กลัวอะไรเลยไม่ใช่หรือ?"

"ทำไมยังถูกนางไล่ออกอีก?"

ปกตินางคนนี้ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้นไม่ใช่หรือ?!

"นั่นเป็นตั้งฮองเฮา!สะใภ้จะกล้าต่อต้านกับฮองเฮาได้อย่างไรล่ะ?"

หยุนหว่านหนิงร้องไห้แรงกว่าเดิม นางคุกเข่าแล้วทิ้งผ้าเช็ดหน้าไปข้างๆ จากนั้นกอดเข่าร้องไห้ออกมา"เสด็จพ่อเพคะ สะใภ้ไปรักษาให้ฮองเฮาด้วยความหวังดี แต่กลับถูกฮองเฮากระทำเช่นนี้ต่อหน้าหมอหลวงหยาง......"

"ถึงแม้สะใภ้จะต่ำต้อยขนาดไหน ก็เป็นหน้าตาของท่านอ๋องด้วยเพคะ!"

"ต่อจากนี้ไปสะใภ้ยังมีหน้าอยู่ในวังอีกหรือเพคะ!"

หมอหลวงหยางที่เกาหัวอยู่ข้างๆ : โกหก ท่านโกหกเก่งจริง!

นางเปลี่ยนแปลงสีหน้าเร็วมาก!

"ใช่หรือ หมอหลวงหยาง?"

โม่จงหรานเหลือบตามองไป

หมอหลวงหยางรีบเดินหน้าขึ้นไป"ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ฮองเฮาให้พระชายาหมิงไสหัวออกไปจริงพ่ะย่ะค่ะ แต่ว่า......"

ยังพูดไม่จบ ก็ถูกหยุนหว่านหนิงขัดจังหวะ"เสด็จพ่อดูสิ สะใภ้ไม่ได้โกหกท่านเลยนะ ฮองเฮาให้สะใภ้ไสหัวออกไปจริงๆเพคะ!"

โม่จงหรานรู้สึกจนปัญญา

สิ่งที่เขากลัวที่สุด ก็คือหยุนหว่านหนิงคุกเข่า แล้วกอดเข่าร้องไห้

ทุกครั้งที่มาฟ้องที่ห้องทรงพระอักษรล้วนใช้วิธีนี้ ทุกขั้นตอนเขาล้วนจำได้อย่างแม่นแล้ว!

"เจ้าลุกขึ้นมาก่อน"

เขาย้ายขาไปข้างๆ

แต่หยุนหว่านหนิงเหมือนเป็นเครื่องประดับบริเวณขาของเขา"สะใภ้ไม่ลุกเพคะ วันนี้สะใภ้เสียหน้าไปหมด อนาคตไม่กล้าไปเจอใครทั้งสิ้นแล้วเพคะ?"

การแสดงที่ดีเลิศเช่นนี้ แม้กระทั่งหมอหลวงหยางก็รู้สึกสู้ไม่ได้

"แล้วเจ้าคิดจะทำอะไร?"

โม่จงหรานถามอย่างจนปัญญา

หากสายตาสามารถฆ่าคนได้ ไอ้เด็กนี่ถูกเขาสับเป็นเนื้อสับตั้งนานแล้ว!

หยุนหว่านหนิงโบกมือ สะกิดให้โม่จงหรานเข้าใกล้ และกระซิบข้างๆหูเขา

โม่จงหรานลังเลเล็กน้อย

"เสด็จพ่อลำเอียงฮองเฮาใช่ไหมเพคะ?"

หยุนหว่านหนิงคุกคามจากใจ"หากท่านลำเอียงฮองเฮา งั้นข้าจะไปฟ้องเสด็จแม่เต๋อว่า ข้าถูกพวกเจ้าสองผัวเมียร่วมมือกันรังแก!"

สองผัวเมียที่นางพูดถึงนั้น หมายถึงโม่จงหรานและฮองเฮาจ้าว......

โม่จงหรานปวดหัวมาก"ได้ๆ ข้ายอมรับเจ้า"

แล้วหยุนหว่านหนิงถึงลุกขึ้นอย่างดีใจ

นางเก็บผ้าเช็ดหน้าเข้าไปในอ้อมอก แล้วปัดฝุ่นบนชายกระโปรงออก

เมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่เลย ตอนนี้ก็ปรากฏรอยยิ้มแล้ว"เสด็จพ่อ งั้นสะใภ้จะไม่รบกวนท่านแล้วนะ สะใภ้จะไปเยี่ยมเสด็จแม่เพคะ"

ได้ยินว่านางจะไปเจอเต๋อเฟย......

สีหน้าของโม่จงหรานบึ้งตึงขึ้นมา"เจ้าจะหักหลังข้าลับหลังหรือเปล่า?"

เมื่อกี้นางบอกว่าไปฟ้องเต๋อเฟย......

"ไม่อยู่แล้ว!เสด็จพ่อ เราสองคนเป็นความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว?เจ้ายังไม่เชื่อข้าเลยหรือ?"

หยุนหว่านหนิงตบไหล่ของเขา"พี่น้อง เชื่อข้าด้วย!"

"ข้าจะตีเจ้าให้ตายเลย!"

โม่จงหรานใช้ขาเตะไป

หยุนหว่านหนิงเหมือนกับตั๊กแตนตัวหนึ่ง กระโดดไปที่ริมประตู"เสด็จพ่ออย่าโมโหเลยนะ!วันหลังสะใภ้ค่อยมาเยี่ยมท่าน!"

"ไสหัวออกไป!"

โม่จงหรานหยิบหมวกประจำหมอหลวงที่อยู่บนหัวของหมอหลวงหยางมา และโยนไปที่ประตูอย่างแรง"ใครเป็นพี่น้องกับเจ้า!"

ถึงแม้หมอหลวงหยางยังไม่ถึงหกสิบ แต่เนื่องจากทำงานดึกเป็นเวลานาน เวลาการทำงานและการพักผ่อนจึงไม่เป็นระเบียบ

ดังนั้นจึงหัวล้านค่อนข้างเร็ว

ตอนนี้ไม่มีอะไรปกปิด หมวกของเขาถูกโยนไปบริเวณประตูแล้ว

หมอหลวงหยางจับหัวล้านของตัวเอง แล้ววิ่งไปเก็บหมวกกลับมาจากประตู