อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 242
จางหมัวมัววิ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนก"เหนียงเหนียงเพคะ แย่แล้วเพคะ!"
"เรื่องอะไรต้องตื่นตระหนกเช่นนี้"
เมื่อเห็นจางหมัวมัวกลัวจนหน้าซีด เมื่อเจอกับศัตรูรายใหญ่ ฮองเฮาจ้าวก็ขมวดคิ้ว"น้ำท่วมบ้านท่วมเมืองหรือไง ถึงต้องวิ่งหนีขนาดนี้?"
"ไม่เพียงแต่น้ำท่วมบ้านท่วมเมืองเพคะ!"
จางหมัวมัววิ่งจนรีบร้อนเกินไป ตอนนี้กำลังอ้าปากหายใจอยู่
ตอนวิ่งนางมีนิสัยอย่างหนึ่ง มือทั้งสองยกขึ้นเหนือกว่าศีรษะ......
ดังนั้นตอนวิ่งเข้ามาเมื่อกี้นี้ เหมือนเป็นลิงอุรังอุตังที่ชูมือขึ้นทั้งสองข้าง ตลกมาก
หมอหลวงหยางทนไม่ไหว ขำออกมาเสียงหนึ่งแล้วย้ายสายตาออก
ฮองเฮานึกว่าหมอหลวงหยางเยาะเย้ยนางอยู่
เหลือบตามองเขาที่หนึ่งอย่างไม่พอใจ แล้วพูดอย่างเย็นชา"ถึงแม้เป็นสัตว์ประหลาดอะไร พอเข้ามาที่ตำหนักคุนหนิงของข้า ก็ต้องทำตัวซื่อๆ......"
ยังพูดไม่จบ เสียงของนางกำนัลก็ส่งมาจากนอกประตู"พระชายาหมิงเพคะพระชายาเข้าไม่ได้เพคะ!"
"เหนียงเหนียงกำลังหลับอยู่เพคะ"
พระชายาหมิง?
หยุนหว่านหนิงมาแล้วนี่เอง?!
สีหน้าของฮองเฮาจ้าวเปลี่ยนไปเลย คำพูดที่ถึงปากก็กลืนกลับไป
"ทำไมถึงเข้าไม่ได้?ฮองเฮาไม่สบายไม่ใช่หรือ ข้ามารักษาโรคให้ฮองเฮาไง"
เสียงของหยุนหว่านหนิงดังขึ้นนอกประตู
ฮองเฮาจ้าวรู้แล้วว่า เหตุใดเมื่อกี้นี้จางหมัวมัวถึงตื่นตระหนกเช่นนั้น......นางมองจางหมัวมัวทีหนึ่งด้วยความตื่นเต้น เสียงยังสั่นอยู่เลย
"รีบ!รีบๆไปไล่อีนังนั่นออกไปสิ!"
ครั้งก่อน นางโมโหจนสลบไปเพราะหยุนหว่านหนิง
สำหรับความสามารถในการยั่วยวนคนของอีนังนี้ นางยังจำได้อย่างแม่น!
ครั้งนี้นางยังป่วยอยู่ หากอีนังนี่ตั้งใจจะมายั่วยวนจนนางโมโหตาย......
งั้นตำแหน่งฮองเฮา จะไปของเต๋อเฟยแน่นอน!
นางจะไม่ให้พวกนางสมหวังแน่ๆ!
แต่เสียดายที่จางหมัวมัวยังไม่ทันลุกขึ้นเดินขึ้นไป ก็เห็นหยุยหว่านหนิงเดินเข้ามาโดยมือไพล่หลัง นางปรากฏรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า ดูใจเย็นมาก เหมือนกับเข้าประตูของบ้านตัวเอง
ข้างหลังยังมีคนมากมายตามอยู่
ล้วนเป็นบ่าวทาสของตำหนักคุนหนิง
ตั้งแต่นางกำลันใกล้ชิดของฮองเฮาจ้าวที่ชื่อว่ายวนยัง จนถึงแม่เฒ่า นางกำลันและขันทีที่รับผิดชอบการเก็บกวาดล้วนอยู่หมด
คนมากมายขนาดนี้ ยังห้ามหยุนหว่านหนิงไม่อยู่หรือ?!
ฮองเฮาจ้าวโมโหจนเส้นเลือดฝอยโผล่ขึ้นมา
"ไสหัวไป ไสหัวออกไปให้หมดสิ!"
หยุนหว่านหนิงหันตัวไป"ได้ยินหรือเปล่า ฮวงเฮาให้พวกเจ้าไสหัวออกไป"
"เมื่อกี้ข้าก็บอกพวกเจ้าแล้วว่า ฮวงเฮาไม่สบายต้องอยู่เงียบๆ!ข้าเข้ามาคนเดียวก็พอ พวกเจ้าตามเข้ามาขนาดนี้ จะมาขัดใจฮวงเฮาหรือ?"
ฮองเฮาจ้าว"......ข้าให้เจ้าไสหัวออกไปด้วย!"
เหล่าบ่าวทาสถอยลงไปพร้อมกัน เหลือแต่หยุนหว่านหนิงยืนอยู่ที่เดิมอย่างบริสุทธิ์
"ฮวงเฮาเพคะ ลูกสะใภ้ได้รับคำสั่งจากเสด็จพ่อ มารักษาให้ฮวงเฮาเพคะ"
นางเดินหน้าขึ้นไปโดยไม่สนใดๆ"หากลูกสะใภ้กลับไปแบบนี้ เสด็จพ่อต้องโทษลูกสะใภ้แน่ๆเลยเพคะ"
"ถ้าลงโทษจนเจ้าตายยิ่งดี!"
เมื่อเผชิญกับหยุนหว่านหนิง แม้แต่ภาพลักษณ์ในการเป็นฮองเฮา ฮองเฮาจ้าวยังไม่อยากมีเลย!
หยุนหว่านหนิงไม่สน"ฮวงเฮาจะพูดแบบนี้อย่างไรได้ล่ะ?ท่านเป็นคนสั่งจางหมัวมัวไปเชิญเสด็จพ่อมาไม่ใช่หรือเพคะ?"
"เสด็จพ่อกำลังยุ่งอยู่"
นางค่อยๆนั่งลงไปข้างๆ"และเสด็จพ่อก็พูดว่า เขารักษาโรคไม่เป็น!ถึงแม้เสด็จพ่อมา ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเพคะ!"
"หมอหลวงหยางอยู่ที่นี่ เจ้าไม่ต้องมาแกล้งทำตัวแบบนี้"
ฮองเฮาจ้าวกัดฟัน เมื่อเห็นหยุนหว่านหนิงนางก็ปวดหัว เลือดทั่วร่างกายพุ่งขึ้นจากฝ่าเท้า
"สะใภ้เป็นห่วงฮองเฮาจริงๆเพคะ!"
หยุนหว่านหนิงส่ายหน้า"เสด็จพ่อพูดว่า หมอหลวงหยางเป็นคนไร้ประโยชน์"
หมอหลวงหยางที่ไร้ประโยชน์"......"
เขารู้สึกน้อยใจมากเลยนะ?!
"ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ ก็ไม่สามารถรักษาอาการปวดหัวของฮองเฮาได้ สามารถเห็นได้ว่าความสามารถไม่เพียงพอ ข้าวที่กินลงไปในปกติ ล้วนหายไปไหนหมดเนี่ย"
ไม่รู้ว่าคำพูดนี้มาจากปากของโม่จงหรานจริงๆ หรือหยุนหว่านหนิงใช้นามของโม่จงหราน เพื่อบ่นหมอหลวงหยาง
แต่ในมุมมองของหมอหลวงหยาง......
ฝ่าบาทสูงศักดิ์ขนาดนั้น จะไม่พูดหยาบคายเช่นนี้หรอก!
เขาอยากพูดว่า : พระชายาหมิง เมื่อคืนท่านยังส่งกระหม่อมกลับไปเลย!ตอนนั้นท่านไม่ใช่ท่าทีแบบนี้เลยนะ!
ทำไมผ่านไปแค่คืนเดียว ก็ทำตัวเหมือนไม่รู้จักแล้วล่ะ?
"ในเมื่อหมอหลวงหยางรักษาฮองเฮาไม่ได้ งั้นก็ให้สะใภ้มารักษาเพคะ"
ระหว่างที่พูด หยุนหว่านหนิงหยิบเข็มเงินที่ยาวที่หนาหลายอันออกมาจากแขนเสื้อ!
อย่าว่าเป็นเข็มเงิน......กล่าวว่าเป็นเข็มเหล็กดีกว่า!
มันยาวและหนา หนาเท่าตะเกียบอันหนึ่ง ไม่สมกับเข็มเงินเลย!
ฮองเฮาจ้าวอึ้งไปแล้ว!
แขนเสื้อของหยุนหว่านหนิง หยิบทุกอย่างออกมาได้จริงๆ
ครั้งก่อนหยิบลูกคิดออกมาโดยตรง ใช้เสร็จก็ยัดเข้าไปในแขนเสื้อ ไม่เห็นร่องรอยใดๆเลย
เข็มเงินที่หนาอย่างวันนี้ ไม่รู้ว่านางใส่เข้าไปในแขนเสื้อยังไง!
เห็นว่าหยุนหว่านหนิงถือเข็มเงินเข้าใกล้เรื่อยๆ ฮองเฮาจ้าวกลัวจนลิ้นพันกัน
"นั่นๆ นั่นคืออะไร?"
นางถามด้วยเสียงสั่น"หยุนหว่านหนิง เจ้าคิดจะลอบสังหารข้าหรือ?!"
หยุนหว่านหนิงหยุดฝีเท้าลง กะพริบตา"เหตุใดฮองเฮาถึงพูดเช่นนี้ล่ะเพคะ?สะใภ้แค่อยากจะฝังเข็มให้ฮองเฮาด้วยความหวังดีเท่านั้น ทำไมถึงกลายเป็นลอบสังหารล่ะเพคะ?"
"ใครเขาฝังเข็มแบบนี้?!"
ฮองเฮาจ้าวโวยวาย"เจ้าดูเข็มในมือของหมอหลวงหยางสิ"
"แล้วดูเข็มของเจ้าสิ?!"
หยุนหว่านหนิงก้มหน้ามองเข็มหนาในมือของตัวเอง
"ฮองเฮา ขอโทษเพคะ ข้าหยิบเข็มผิด"
นางรีบวางเข็มเงินกลับไปในช่องว่าง แล้วพลิกหาในแขนเสื้อ พร้อมอธิบายว่า"เข็มหนานั้นก็ใช้ในการรักษาโรค เพียงแต่เอามาฝังเข็มให้ควายเพคะ"
ฮองเฮาจ้าว"......"
ช่วยด้วย!
เลือดค้างอยู่ในคอ ไม่ขึ้นไม่ลง นางจะตายแล้วเนี่ย!
อียังที่ไม่มีผู้ใหญ่ในสายตา!
นางเป็นตั้งฮองเฮาเลยนะ!
อันังนี่ใช้เข็มหนาๆที่ฝังเข็มให้ควาย มาฝังเข็มให้นาง?!
ยังบอกว่าหยิบผิด......นี่คือจะทำให้นางโมโหจนตายชัดๆ!
"เจ้านำข้าเปรียบเทียบกับควายหรือ?!!!"
ฮองเฮาจ้าวกลืนน้ำลายลงไปอย่างแรง และจ้องหยุนหว่านหนิงอย่างโกรธขรึม ร่างกายทั้งตัวสั่นอยู่เล็กน้อย
เห็นได้ชัดว่านางโมโหมากๆ!
"ฮองเฮาหายโกรธหน่อย!ลูกสะใภ้ทำผิดพลาดเพคะ"
หยุนหว่านหนิงสำนึกผิดอย่างจริงจัง"ถ้ารู้มาก่อนว่าฮองเฮาจะโมโหขนาดนี้ ถึงสะใภ้จะหยิบผิดก็ควรจะหยิบเข็มที่ใช้สำหรับหมู เพราะเข็มนั้นบางหน่อย......"
หมอหลวงหยางที่อยู่ข้างๆอึ้งไปแล้ว!
พระชายาหมิงไม่มีอะไรไม่กล้าพูดเลย!
จางหมัวมัวงงมาก ฮองเฮาจ้าวอึ้งไปเลย
หลังจากฟื้นสติกลับมาแล้ว ฮองเฮาจ้าวปิดหัวใจของตัวเอง และพิงอยู่ข้างเตียงอาเจียนเลือดออกมา!
"เหนียงเหนียงเพคะ!"
จางหมัวมัวตื่นตัวมา หลังจากกรีดออกมาเสียงหนึ่งแล้วก็วิ่งผ่านไปจากข้างๆหยุนหว่านหนิง ประคองฮองเฮาจ้าวที่เกือบจะล้มเอาไว้
หยุนหว่านหนิงหยิบเข็มเงินออกมาเงียบๆ"ฮองเฮา สะใภ้จะฝังเข็มให้เพคะ"
ฮองเฮาจ้าวพยายามพูดออกมาจากคอ"ไสหัวออกไป!"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์