อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 242

จางหมัวมัววิ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนก"เหนียงเหนียงเพคะ แย่แล้วเพคะ!"

"เรื่องอะไรต้องตื่นตระหนกเช่นนี้"

เมื่อเห็นจางหมัวมัวกลัวจนหน้าซีด เมื่อเจอกับศัตรูรายใหญ่ ฮองเฮาจ้าวก็ขมวดคิ้ว"น้ำท่วมบ้านท่วมเมืองหรือไง ถึงต้องวิ่งหนีขนาดนี้?"

"ไม่เพียงแต่น้ำท่วมบ้านท่วมเมืองเพคะ!"

จางหมัวมัววิ่งจนรีบร้อนเกินไป ตอนนี้กำลังอ้าปากหายใจอยู่

ตอนวิ่งนางมีนิสัยอย่างหนึ่ง มือทั้งสองยกขึ้นเหนือกว่าศีรษะ......

ดังนั้นตอนวิ่งเข้ามาเมื่อกี้นี้ เหมือนเป็นลิงอุรังอุตังที่ชูมือขึ้นทั้งสองข้าง ตลกมาก

หมอหลวงหยางทนไม่ไหว ขำออกมาเสียงหนึ่งแล้วย้ายสายตาออก

ฮองเฮานึกว่าหมอหลวงหยางเยาะเย้ยนางอยู่

เหลือบตามองเขาที่หนึ่งอย่างไม่พอใจ แล้วพูดอย่างเย็นชา"ถึงแม้เป็นสัตว์ประหลาดอะไร พอเข้ามาที่ตำหนักคุนหนิงของข้า ก็ต้องทำตัวซื่อๆ......"

ยังพูดไม่จบ เสียงของนางกำนัลก็ส่งมาจากนอกประตู"พระชายาหมิงเพคะพระชายาเข้าไม่ได้เพคะ!"

"เหนียงเหนียงกำลังหลับอยู่เพคะ"

พระชายาหมิง?

หยุนหว่านหนิงมาแล้วนี่เอง?!

สีหน้าของฮองเฮาจ้าวเปลี่ยนไปเลย คำพูดที่ถึงปากก็กลืนกลับไป

"ทำไมถึงเข้าไม่ได้?ฮองเฮาไม่สบายไม่ใช่หรือ ข้ามารักษาโรคให้ฮองเฮาไง"

เสียงของหยุนหว่านหนิงดังขึ้นนอกประตู

ฮองเฮาจ้าวรู้แล้วว่า เหตุใดเมื่อกี้นี้จางหมัวมัวถึงตื่นตระหนกเช่นนั้น......นางมองจางหมัวมัวทีหนึ่งด้วยความตื่นเต้น เสียงยังสั่นอยู่เลย

"รีบ!รีบๆไปไล่อีนังนั่นออกไปสิ!"

ครั้งก่อน นางโมโหจนสลบไปเพราะหยุนหว่านหนิง

สำหรับความสามารถในการยั่วยวนคนของอีนังนี้ นางยังจำได้อย่างแม่น!

ครั้งนี้นางยังป่วยอยู่ หากอีนังนี่ตั้งใจจะมายั่วยวนจนนางโมโหตาย......

งั้นตำแหน่งฮองเฮา จะไปของเต๋อเฟยแน่นอน!

นางจะไม่ให้พวกนางสมหวังแน่ๆ!

แต่เสียดายที่จางหมัวมัวยังไม่ทันลุกขึ้นเดินขึ้นไป ก็เห็นหยุยหว่านหนิงเดินเข้ามาโดยมือไพล่หลัง นางปรากฏรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า ดูใจเย็นมาก เหมือนกับเข้าประตูของบ้านตัวเอง

ข้างหลังยังมีคนมากมายตามอยู่

ล้วนเป็นบ่าวทาสของตำหนักคุนหนิง

ตั้งแต่นางกำลันใกล้ชิดของฮองเฮาจ้าวที่ชื่อว่ายวนยัง จนถึงแม่เฒ่า นางกำลันและขันทีที่รับผิดชอบการเก็บกวาดล้วนอยู่หมด

คนมากมายขนาดนี้ ยังห้ามหยุนหว่านหนิงไม่อยู่หรือ?!

ฮองเฮาจ้าวโมโหจนเส้นเลือดฝอยโผล่ขึ้นมา

"ไสหัวไป ไสหัวออกไปให้หมดสิ!"

หยุนหว่านหนิงหันตัวไป"ได้ยินหรือเปล่า ฮวงเฮาให้พวกเจ้าไสหัวออกไป"

"เมื่อกี้ข้าก็บอกพวกเจ้าแล้วว่า ฮวงเฮาไม่สบายต้องอยู่เงียบๆ!ข้าเข้ามาคนเดียวก็พอ พวกเจ้าตามเข้ามาขนาดนี้ จะมาขัดใจฮวงเฮาหรือ?"

ฮองเฮาจ้าว"......ข้าให้เจ้าไสหัวออกไปด้วย!"

เหล่าบ่าวทาสถอยลงไปพร้อมกัน เหลือแต่หยุนหว่านหนิงยืนอยู่ที่เดิมอย่างบริสุทธิ์

"ฮวงเฮาเพคะ ลูกสะใภ้ได้รับคำสั่งจากเสด็จพ่อ มารักษาให้ฮวงเฮาเพคะ"

นางเดินหน้าขึ้นไปโดยไม่สนใดๆ"หากลูกสะใภ้กลับไปแบบนี้ เสด็จพ่อต้องโทษลูกสะใภ้แน่ๆเลยเพคะ"

"ถ้าลงโทษจนเจ้าตายยิ่งดี!"

เมื่อเผชิญกับหยุนหว่านหนิง แม้แต่ภาพลักษณ์ในการเป็นฮองเฮา ฮองเฮาจ้าวยังไม่อยากมีเลย!

หยุนหว่านหนิงไม่สน"ฮวงเฮาจะพูดแบบนี้อย่างไรได้ล่ะ?ท่านเป็นคนสั่งจางหมัวมัวไปเชิญเสด็จพ่อมาไม่ใช่หรือเพคะ?"

"เสด็จพ่อกำลังยุ่งอยู่"

นางค่อยๆนั่งลงไปข้างๆ"และเสด็จพ่อก็พูดว่า เขารักษาโรคไม่เป็น!ถึงแม้เสด็จพ่อมา ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเพคะ!"

"หมอหลวงหยางอยู่ที่นี่ เจ้าไม่ต้องมาแกล้งทำตัวแบบนี้"

ฮองเฮาจ้าวกัดฟัน เมื่อเห็นหยุนหว่านหนิงนางก็ปวดหัว เลือดทั่วร่างกายพุ่งขึ้นจากฝ่าเท้า

"สะใภ้เป็นห่วงฮองเฮาจริงๆเพคะ!"

หยุนหว่านหนิงส่ายหน้า"เสด็จพ่อพูดว่า หมอหลวงหยางเป็นคนไร้ประโยชน์"