อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 241

นึกถึงการเตือนของหยุนหว่านหนิง สีหน้าของลุงเฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย"ท่านอ๋องขอรับ เรื่องนี้บ่าวรับปากกับพระชายาหมิงไว้ ยังไม่สามารถบอกได้ขอรับ"

"เจ้า......"

โม่เหว่ยมองเขาทีหนึ่ง เหมือนมีอะไรจะพูดกับเขาแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูด

ลุงเฉินเป็นคนของเฉินกุ้ยเฟยในอดีต และเป็นทาสของตระกูลเฉินมาตั้งแต่เกิด

หลายปีนี้เป็นคนดูแลเขาอยู่ตลอด

โม่เหว่ยรู้แน่นอนว่า ลุงเฉินไม่มีวันหักหลังเขาแน่นอน

ถึงแม้ตอนนี้ลุงเฉินมีเรื่องปิดบังเขาอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้โมโห เพียงพูดว่า"เจ้ามีแผนของตัวเองอยู่แล้วก็ดี แต่อย่าทำเรื่องที่ไม่ดีต่อตัวเองออกมาก็พอ"

"ท่านอ๋องไม่ต้องห่วงขอรับ!ท่านอ๋องยังไม่เข้าใจบ่าวหรือขอรับ?"

ลุงเฉินส่ายหน้าเบาๆ"ขอให้ท่านอ๋องฟังคำพูดของบ่าวสักหน่อย"

"พระชายาหมิงรักษาให้ท่าน ท่านต้องให้ความร่วมมือด้วยขอรับ!นอกจากนี้แล้วบ่าวแนะนำท่านอ๋อง......ถึงแม้จะต้องเลือกฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง เลือกอ๋องหมิงเป็นทางเลือกที่ฉลาดที่สุด"

ถึงแม้ว่าหลังจากที่หยุนหว่านหนิงรักษาโรคของโม่เหว่ยได้ แล้วเขาไม่เลือกที่จะอยู่ฝ่ายของใครทั้งสิ้น หยุนหว่านหนิงก็ไม่ฆ่าเขาหรอก

แต่ตอนนี้ลุงเฉินรู้ว่า ในมือของหยุนหว่านหนิงและโม่เยว่ ยังมีไม้ตายที่สามารถพลิกสถานการณ์ได้!

ดังนั้นในบรรดาอ๋องหลายท่านนี้ การเลือกอ๋องหมิงเป็นสิ่งที่ฉลาดที่สุด!

โม่เหว่ยมองเขาด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง สายตาเต็มไปด้วยความมืดมน

"ลุงเฉิน เรื่องนี้ไม่ต้องพูดอีกแล้ว ร่างกายของข้าตอนนี้ก็ถึงขั้นที่รอตายอย่างเดียว อย่าพูดถึงว่าหยุนหว่านหนิงจะรักษาหายหรือเปล่า......"

คุณตาเชิญหมอเทวดามามากมายขนาดนั้น แถมยังมีหมอหลวงอีกด้วย ล้วนรักษาเขาไม่ได้

หยุนหว่านหนิงเป็นแค่ผู้หญิงที่อายุน้อยเท่านั้น จะรักษาเขาได้อย่างไรล่ะ?!

เขาไม่ค่อยเชื่อถือในฝีมือทางการแพทย์ของหยุนหว่านหนิง

ถึงแม้ตอนนี้ดีขึ้นมาหน่อย เขาก็นึกว่าเป็นความบังเอิญเท่านั้น

"ถึงแม้หยุนหว่านหนิงรักษาข้าได้ ข้าก็จะทำตัวเหมือนหลายปีนี้ ไม่สนอะไรทั้งสิ้น ไม่เข้าร่วมความขัดแย้งใดๆ และไม่เลือกเข้าข้างใครๆด้วย"

เขาพูดด้วยเสียงเบา

ได้ยินเช่นนี้ ลุงเฉินก็ไม่ได้พูดมาก มีแต่ต้องพยักหน้า"ขอรับ ท่านอ๋อง"

ตอนนี้โม่เหว่ยพูดอย่างมั่นใจ

แต่เขาคิดไม่ถึงว่า ในอีกไม่นานเขาก็หน้าแตกไปซะแล้ว!

......

ณ ตำหนักคุนหนิง

เมื่อวานฮองเฮาจ้าวสลบไปในจวนอ๋องหยิง และไม่ได้ตื่นมาตลอด

จนกว่าตอนกลางคืนถูกส่งกลับไปในตำหนักคุนหนิง แล้วให้หมอหลวงหยางไปฝังเข็ม นางถึงค่อยๆตื่นมา......คราวนี้กำลังนอนร้องอยู่บนเตียง

นางปวดหัวมาก!

ฮองเฮาจ้าวได้ใส่ที่คาดหน้าผาก มือข้างหนึ่งประคองหัวเอาไว้ รู้สึกไม่สบายจนพูดไม่ออก

จางหมัวมัวยืนอยู่ข้างเตียง นวดขมับให้นางอย่างระมัดระวัง

"เหนียงเหนียงเพคะ ถ้าไม่สบายจริงๆ ให้หมอหลวงหยางมาดูดีกว่าไหมเพคะ?"

"ดูอะไร?!"

ฮองเฮาจ้าวพูดอย่างอ่อนแรง"ตอนนี้ข้ากลายเป็นเช่นนี้ เจ้ารู้ไหมว่าในวังมีตากี่คู่เคยจับจ้องอยู่?มีกี่คนที่ขำข้าอยู่ลับหลัง?!"

"ไอ้เต๋อเฟย สองวันก่อนยังป่วยจนออกจากตำหนักไม่ได้เลย"

"ได้ข่าวว่าวันนี้ก็ไปนู้นไปนี่ ไปส่งข่าวเกือบทุกตำหนักของวังหลัง!"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฮองเฮาจ้าวก็โมโหจนทุบเตียง"คนที่ชอบเสือกอย่างนาง ต้องขำข้าอยู่ลับหลังแน่เลย!ข้ายังจะเชิญหมอหลวงมาได้อย่างไร?"

จางหมัวมัวรู้ว่า สิ่งที่ฮองเฮาจ้าวพูดเป็นความจริง

ผู้หญิงในวังหลัง ล้วนมีอาการอย่างหนึ่ง : ถ้าวันไหนหน้าแตก ก็อ้างว่าป่วย และอยู่แต่ในตำหนักไม่ออกไปไหนทั้งสิ้น

เต๋อเฟยซ่อนตัวมาหลายวัน ตอนนี้ฮองเฮาจ้าวเป็นคนต้องซ่อนแล้ว

เมื่อวานยังได้ข่าวว่าเต๋อเฟยป่วยหนักอยู่เลย วันนี้ตอนเช้าจางหมัวมัวก็เจอเต๋อเฟยเหนียงเหนียงที่พาพระสนมคนอื่นๆเดินเล่นกันในอุทยานหลวง

พระสนมในวังหลังแบ่งเป็นสองพรรค

ฮองเฮาจ้าวพรรคหนึ่ง เต๋อเฟยอีกพรรคหนึ่ง

แน่นอนว่า นิสัยอย่างเต๋อเฟยก็ไม่สามารถดำรง"มิตรภาพ"นี้ต่อไปได้