อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 248

เช้าตรู่ หรูเยียนรีบเข้ามาในห้องนอนและบอกว่า “พระชายา มีเรื่องให้แปลกใจเพคะ!"

“มีอะไรให้แปลกใจงั้นหรือ”

หยุนหว่านหนิงหาว “ข้าอยู่ในวังนอกเมือง ใครจะมาทำให้ข้าแปลกใจ จะมีอะไรน่าแปลกใจ?”

“ถ้าไม่แปลกใจหรือตกใจ ข้าจะทุบเจ้าให้ดู”

หรูเยียน “...พระชายาอย่าใช้ความรุนแรงได้ไหมเพคะ”

“ข้าเป็นคนอ่อนโยนจะตายไป”

หยุนหว่านหนิงขยี้ตาอย่างง่วงเหงาหาวนอนและลงไปแต่งตัวและสวมรองเท้า จากนั้นเสียงอันตื่นเต้นของหรูเยียนจึงดังขึ้นที่ข้างหู “พระองค์ไปที่ตำหนักหลักหลักก็จะรู้เองเพคะว่ามีเรื่องอะไรน่าประหลาดใจ!"

แม้ว่าในตำหนักสิงกง(*พระราชวังที่อยู่นอกเมืองหลวง) จะมีตำหนักอยู่หลายตำหนัก แต่หยุนหว่านหนิงก็ยืนยันว่าจะอยู่กับไทเฮากู้ที่ตำหนักเจาฮุยถัง

ดังนั้นไทเฮากู้จึงอยู่ที่ตำหนักหลัก นางอยู่ที่ตำหนักด้านข้าง

“งั้นหรือ”

หลังจากล้างหน้าหวีผมอย่างง่ายๆ หยุนหว่านหนิงก็ไปที่ตำหนักหลัง

ยังไม่ทันจะเปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงคิกคักดังมาจากด้านใน

เป็นเสียงของไทเฮากู้!

แม้ว่าจะอยู่ที่วังแห่งนี้มาสองวัน แต่หยุนหว่านหนิงก็ยังไม่เคยได้ยินไทเฮากู้หัวเราะอย่างสบายใจเช่นนี้... ตอนนี้เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ หยุนหว่านหนิงจึงชะงักไปนิดหนึ่ง

“ไทเฮาเป็นอะไรน่ะ”

หรูเยียนสบตากับสายตาที่งุนงงของนาง แต่นางก็ไม่ยอมตอบตรงๆ

นางยังคง ‘ยุ’ หยุนหว่านหนิงไม่หยุดว่า “พระชายาเข้าไปก็จะรู้เองเพคะ!"

“อะไรกันน่ะ ทำเป็นมีลับลมคมใน”

หยุนหว่านหนิงส่ายหัวอย่างจนปัญหา ใครจะรู้ว่าทันทีที่ก้าวไป นางจะได้ยินเสียงใสที่คุ้นเคยดังขึ้นมา “ทอดเนตรสิพ่ะย่ะค่ะเสด็จย่า...”

เสด็จย่า?!

เสียงที่คุ้นเคยนั่นคือ...

หยุนหว่านหนิงยังไม่ทันตอบสนอง ร่างเล็กๆ ของใครคนหนึ่งก็โผเข้ามาหานางอย่างรวดเร็ว

“ท่านแม่!"

หยวนเป่าพุ่งเข้ามาในอ้อมกอดของนางราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่ลูกเล็กๆ!

หยุนหว่านหนิงทิ้งตัวลงนั่งยองๆ และจับเขาไว้

ทันใดนั้นหยวนเป่าจึงใช้สองแขนโอบรอบคอและใช้สองขาโอบรอบเอวของนางไว้แน่น ดูเหมือนสลอธตัวน้อยที่ห้อยอยู่บนตัวของนาง!

“ท่านแม่! ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน!”

หยวนเป่าจุ๊บบนใบหน้าของนางไม่หยุด

เวลานี้หยุนหว่านหนิงค่อนข้างสับสนเล็กน้อย

ภายในหัวมีเครื่องหมายคำถามเกิดขึ้นมานับไม่ถ้วน... ข้าเป็นใคร? ข้าอยู่ที่ไหน?

ไม่สิ!

หยวนเป่ามาที่นี่ได้อย่างไร!

หยุนหว่านหนิงมองหยวนเป่าที่กำลังมีความสุขอย่างประหลาดใจ นางใช้สองมือกอดเขาแน่นและจ้องมองพลางถามว่า “หยวนเป่า เจ้ามาได้อย่างไร”

มิน่าเล่า เมื่อครู่นี้หรูเยียนจึงบอกว่าจะทำให้นางประหลาดใจ!

ที่แท้สิ่งที่จะทำให้ประหลาดใจก็คือลูกชายนี่เอง!

เมื่อความประหลาดใจปรากฏแล้ว...

ความตกใจย่อมตามมาโดยธรรมชาติ

โม่เยว่กำลังนั่งดื่มชาอยู่ข้างๆ โดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ ส่วนไทเฮากู้กำลังมองนางกับหยวนเป่าด้วยรอยยิ้มที่รื่นรมย์

มองไปมองมาน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม “วันนี้ข้ามีความสุขยิ่งนัก! นึกว่าชีวิตนี้จะไม่ได้เห็นภาพแบบนี้เสียแล้ว ใครจะไปรู้...”

“ซูยิง รีบไปเอานารีแดงที่ดีที่สุดออกมา”

ไทเฮากู้เช็ดน้ำตา รับสั่งทั้งสะอื้นว่า “วันนี้ข้าจะฉลองสักหน่อย!"

“แต่ไทเฮา พระองค์ดื่มสุราไม่ได้นะเพคะ”

หวางหมัวมัวยิ้มอย่างมีความสุขและหัวเราะทั้งน้ำตา

“วันนี้เป็นวันที่น่ายินดีเช่นนี้ จะไปกลัวอะไร! ไปเอามาได้แล้ว!”

ไทเฮากู้โบกพระหัตถ์และรับสั่งอย่างเอาแต่พระทัย

หวางหมัวมัวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกไปอย่างช่วยไม่ได้

โม่เยว่เพิ่งจะวางถ้วยชาลง เมื่อสายตาจับจ้องไปทางหยุนหว่านหนิงและหยวนเป่า... ท่าทีที่แข็งทื่อเฉยเมยเมื่อครู่ก็มลายไป

และความอ่อนโยนก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในดวงตา

ไทเฮากู้ที่ประทับอยู่ข้างๆ และแอบเฝ้ามองทั้งสองคนอย่างเงียบๆ รู้สึกปลื้มใจมากเมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของโม่เยว่!

เจ้าเด็กร้ายกาจ!

ชอบทำเป็นสุขุมเย็นชา ช่างเสแสร้งเสียจริง!

ตอนแรกนางคิดว่าหนิงเอ๋อร์แค่พูดไปอย่างนั้นเอง คิดว่านางโกหกคนแก่ เรื่องที่บอกว่านางกับโม่เยว่ดีกันแล้ว

แต่ดูสิ่งที่เห็นตอนนี้สิ มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ!

ถึงตอนนี้นางก็วางใจได้แล้ว!

ไทเฮากู้ถอนหายใจอย่างโล่งอก นางมองหยุนหว่านหนิงที่อุ้มหยวนเป่ามานั่งทั้งน้ำตาไหลริน “แม่หนูน้อยหนิงเอ๋อร์! เมื่อวานนี้ข้ายังพูดเรื่องพระนัดดาองค์ โตกับเจ้าอยู่เลย”

“เหตุใดเจ้าจึงไม่บอกความจริงกับข้า แม้แต่กับข้าก็ต้องปิดบังด้วยหรือ!"