อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 249

หยวนเป่าส่ายหัวอย่างตรงไปตรงมา “ไม่เอา!”

โม่เยว่ ‘หน้า’แตกเป็นเสี่ยงๆ แหลกละเอียดตกลงมาบนพื้นประหนึ่งจะเก็บขึ้นมาต่อไม่ได้อีก

“เจ้าเด็กดี”

เขามองหยวนเป่าอย่างจนปัญญา

หยวนเป่าใช้สองมือกอบใบหน้าของหยุนหว่านหนิงและจุ๊บนางแรงๆ หนึ่งที “ท่านแม่ ข้าช่วยท่านระบายอารมณ์แล้ว ท่านมีความสุขหรือไม่”

หยุนหว่านหนิงยิ้มหน้าบานทันที

“มีความสุข!"

ความรู้สึกที่ว่ามีลูกชายคอยหนุนหลังมันดีมากจริงๆ!

โม่เยว่ “...”

สองคนนี้ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนงั้นหรือ?!

ไทเฮากู้สรวลเสียงดัง

หยวนเป่าเอ่ยอย่างจริงจังว่า “ท่านแม่ หยวนเป่าคิดถึงท่านแม่เหลือเกิน! กลางดึกเมื่อคืนข้าตกใจตื่น คิดถึงท่านแม่จนนอนไม่หลับ”

“พ่อเก๊บอกว่าจะพาข้ามาหาท่าน ดังนั้นเราเลยมาที่นี่”

เขากำลังอธิบายว่าทำไมเขากับโม่เยว่ถึงมาปรากฏตัวที่พระราชวังนอกเมืองตอนเช้าตรู่เช่นนี้

หยุนหว่านหนิงคำนวณเวลา...

ไม่น่า!

วันที่นางเดินทางมาพระราชวังแห่งนี้ นางโดยสารรถม้ามาหนึ่งวันเต็มกับอีกครึ่งคืน

แต่หยวนเป่ากับโม่เยว่ออกเดินทางเมื่อกลางดึกของคืนที่ผ่านมา

ถ้าจะให้ถึงพระราชวังแห่งนี้ อย่างเร็วที่สุดก็น่าจะถึงหลังเที่ยงมิใช่หรือ

เหตุใดจึงมาถึงเช้าขนาดนี้!

“พวกท่านมาได้อย่างไร เหตุใดจึงเร็วขนาดนี้”

นั่งจรวดมางั้นหรือ

โม่เยว่กำลังจะห้ามเขา แต่หยวนเป่าเอ่ยอย่างไร้เดียงสาแซงหน้าเขาไปหนึ่งก้าว “พ่อเก๊พาข้าบินมา! เร็วมากๆ เลย!"

“พ่อเก๊บอกว่าจะพาข้ามาเจอท่านแม่เร็วๆ แล้วเขาก็ไม่ได้โกหกข้า!”

ว่าแล้วเขาจึงหันไปมองโม่เยว่ “พ่อเก๊ ท่านใจดีมาก!"

โม่เยว่ตื่นเต้นจนน้ำตาไหลอาบหน้า

หลังจากถูกลูกชายเมินเฉยมานับครั้งไม่ถ้วน ในที่สุดวันนี้เขาก็ได้รับคำชมจากลูกชาย!

แต่หยุนหว่านหนิงกลับขมวดคิ้ว “โม่เยว่ ท่านใช้วิชาตัวเบาพาลูกมาจริงๆ หรือ”

“นั่นมัน นั่นน่ะ...”

โม่เยว่พยายามอธิบาย

“ท่านหุบปากไปเลย!"

หยุนหว่านหนิงแผดเสียงจนเขาตกใจและรีบหุบปากทันที จากนั้นจึงได้แต่ฟังนางตำหนิออกมารัวๆ “ท่านไม่คิดเลยสักนิดหรือว่าวิธีของท่านมันไม่เหมาะสม”

“ลูกยังเด็กมาก แต่ท่านก็ใช้วิชาตัวเบาพาเขามาที่วังนี้?”

“หากเกิดอะไรขึ้นมาเล่า หากกลางคืนหนาวมากจนทำให้ลูกเป็นหวัดล่ะ ท่านได้คิดถึงผลที่จะตามมาหรือไม่”

ตอนแรกนางคิดว่าโม่เยว่จะเถียงข้างๆ คูๆ หรือไม่ก็เถียงอย่างมั่นใจในเหตุผลของตัวเอง

แต่ใครจะไปคิดว่าเขาจะพยักหน้าอย่างว่าง่าย “เจ้าพูดถูก เป็นข้าเองที่ไม่ไตร่ตรองให้ดีก่อน”

“ข้าผิดไปแล้ว คราวหน้าข้าจะไม่ทำพลาดอีก”

ไทเฮากู้มองภาพตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ

นางยังจำได้ว่าเมื่อสี่ปีก่อน โม่เยว่เกลียดหยุนหว่านหนิงเข้ากระดูกดำ!

แม้แต่จะเหลือบมองนางสักนิดหนึ่งก็ยังแฝงไปด้วยความเกลียดชังเข้ากระดูก... ใครจะรู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ในตอนนี้จะทำให้ไทเฮากู้ตกตะลึงมาก!

หยุนหว่านหนิงควบคุมสามีได้ดีจริงๆ!

เมื่อเห็นว่าหยุนหว่านหนิงกำลังโมโห หยวนเป่าจึงรีบพูดแทนโม่เยว่ว่า

“ท่านแม่ ท่านพ่อเก๊ปกป้องข้าดีมากๆ เลย!”

หยวนเป่าชี้ไปที่เสื้อคลุมตัวหนาบนเก้าอี้ข้างๆ “พ่อเก๊อุ้มข้าไว้ในอ้อมแขนตลอด ใช้เสื้อคลุมปกป้องข้าไว้แน่นเลย แม้แต่ลมก็พัดข้าปลิวไม่ได้”

ผู้ชายคนนี้ระวังขนาดนี้เลยหรือ

“เป็นข้าเองที่รบเร้าพ่อเก๊ ข้าอยากเจอท่านแม่เร็วๆ พ่อเก๊ก็เลยใช้วิชาตัวเบาพาข้าบินมา แล้วก็ได้มาเจอท่านแม่เร็วมากๆ”

ว่าแล้วหยวนเป่าจึงยื่นนิ้วสองนิ้วออกไปจิ้มเบาๆ “ท่านแม่ ท่านอย่าโกรธเลยนะ!"

“ถ้าตำหนิก็ต้องตำหนิหยวนเป่า อย่าไปตำหนิท่านพ่อเก๊เลย!”

เขาเป็นสุภาพบุรุษที่มีจิตใจมั่นคงแน่วแน่!

ท่านแม่บอกว่าลูกผู้ชายต้องรู้จักรับผิดชอบ!

หยวนเป่ารู้ตัวว่าผิด ดังนั้นเขาจะรับผิดชอบเอง!

เมื่อเห็นท่าทีที่น่าสงสารของลูกชาย หยุนหว่านหนิงจึงใจอ่อนยวบ “ก็ได้ๆ แม่ไม่ตำหนิพ่อเก๊ของหยวนเป่าแล้ว! แล้วก็จะไม่ตำหนิหยวนเป่าด้วย!”

“แม่จะชมพ่อของเจ้าด้วยดีหรือไม่”