อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 255

“ฝ่าบาท ที่นี่คือตำหนักสิงกงพ่ะย่ะค่ะ”

ซูปิ่งซ่านเตือนด้วยความระมัดระวัง

“อ้อ เช่นนั้นก็ถ่ายทอดคำสั่งของข้ากลับเมืองหลวง!”

โม่จงหรานสะบัดแขนเสื้อ “พระชายาหมิงมีผลงาน ประทานที่นาพันหมู่(* ประมาณ 0.416667 ไร่) แก้วแหวนเงินทองนับไม่ถ้วน และ...”

ยังไม่ทันกล่าวจบ หยุนหว่านหนิงก็ยั้งไว้ก่อน “เสด็จพ่อ แบบนี้ไม่ดีกระมังเพคะ ถ้าทำให้เอิกเกริกใหญ่โต ต้องเป็นที่สงสัยแก่คนรอบข้างแน่เพคะ”

“ความจริงหม่อมฉันคิด ที่โม่เยว่ยังไม่ได้ทูลบอกเรื่องหยวนเป่าก็มีเหตุผลอยู่เหมือนกัน”

นางรีบอธิบาย “ทั้งหมดนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของหยวนเป่าเพคะ!”

“ถูกต้อง สมควรคุ้มครองหลานชายของข้า”

โม่จงหรานพยักหน้าอย่างกับมีความคิด “แต่เจ้าคือพระชายา ข้าจะเลื่อนยศของเจ้าไม่ได้แล้ว...”

จะให้สูงกว่าฮองเฮาไม่ได้กระมัง

“ตกรางวัลให้เจ้าก็ไม่เอา อย่างนั้นเจ้าก็บอกข้ามา เจ้าอยากได้อะไร”

“หม่อมฉันยังคิดไม่ออกเพคะ”

หยุนหว่านหนิงครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วจู่ๆ ก็เอ่ยขึ้น “ไม่อย่างนั้น หลังจากกลับเมืองหลวงแล้ว เสด็จพ่อก็มอบราชโองการเปล่าให้หม่อมฉันสักฉบับเถอะเพคะ!”

ราชโองการเปล่า?

ของพรรค์นี้มีประโยชน์กว่ารางวัลอื่นเป็นไหนๆ!

เพราะผู้ใดก็ไม่รู้ว่าหยุนหว่านหนิงจะเขียนอะไรลงไปในราชโองการแผ่นนี้...ถึงตอนนั้น แม้จะเด็ดหัวของโม่เยว่ ก็คงไม่มีใครขัดขวางได้!

เพราะโม่จงหรานประทับตราหยกลงบนราชโองการ นั่นคือเขาพยักหน้าเห็นด้วย!

หมายถึงโองการแห่งโอรสสวรรค์!

คำสั่งของโอรสแห่งสวรรค์ ผู้ใดกล้าขัดขืน!

นี่คือรางวัลใหญ่เท่าฟ้าเชียวนะ!

โม่จงหรานลำบากใจเล็กน้อย “เจ้าจะเอาราชโองการเปล่าไปทำอะไร”

“เสด็จพ่อไม่ต้องกังวลพระทัยไปหรอกเพคะ หม่อมฉันไม่เอาไปทำเรื่องไม่ดีหรอก”

หยุนหว่านหนิงอธิบายด้วยความน้อยใจ “พระองค์ก็ทรงทราบ หม่อมฉันล่วงเกินคนในเมืองหลวงมากมาย คนที่อยากทำให้หม่อมฉันตายมีนับไม่ถ้วน”

“ที่หม่อมฉันอยากได้ราชโองการฉบับนี้ ก็เพราะจะใช้รักษาชีวิตเท่านั้นเพคะ!”

ถ้อยคำนี้สัตย์จริงยิ่งนัก

โม่จงหรานพยักหน้าราวกับมีความคิด “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะให้ตามที่เจ้าต้องขอ!”

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!”

หยุนหว่านหนิงโขกศีรษะด้วยความดีใจลิงโลด

“ลุกขึ้นมาเถอะ”

โม่จงหรานมองนางทีหนึ่ง เอ่ยอย่างจริงจัง “วางใจ ต่อไปข้าจะคุ้มครองเจ้า จะไม่ให้ใครรังแกเจ้าเด็ดขาด!”

หยุนหว่านหนิงย่อมเชื่อคำพูดนี้อยู่แล้ว

เพราะก่อนหน้านี้ ก่อนที่โม่จงหรานจะกล่าวคำรับรองนี้...

เขาก็เป็นคนที่คอยปกป้องคุ้มครองลูกสะใภ้ที่ทำให้ในวังไก่เตลิดสุนัขวิ่งพล่านเป็นประจำอยู่แล้ว

ไทเฮากู้ที่อยู่ด้านข้างก็ยิ้มอย่างพอใจด้วย

ขณะที่พวกเขากำลังสนทนา หวางหมัวมัวก็พาหยวนเป่าที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยเข้ามา

หากเทียบกับเมืองหลวง ตำหนักสิงกงถือได้ว่าเป็นแดนสวรรค์แห่งการหลบร้อน

ครั้นเข้าสู่ม่านวิกาล ตำหนักสิงกงจะเย็นสบายเป็นอย่างมาก

เมืองหลวงยังเป็นฤดูร้อนที่ร้อนจัด แต่ตำหนักสิงกงเหมือนเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว โดยเฉพาะในตอนกลางคืน แม้แต่หยุนหว่านหนิงยังต้องใส่เสื้อกั๊กคอกลมเพิ่มอีกตัว

หยวนเป่าไม่ได้ใส่ชุดผาวยาว

ข้างในเขาใส่เสื้อเชิ้ตลายตารางตัวหนึ่ง ข้างนอกใส่เสื้อไหมพรมสีล้วนอีกตัว

กางเกงยีน รองเท้ากีฬา

ผมยังคงมัดจุกเหมือนเดิม ขัดด้วยปิ่นหยก

ผิวพรรณขาวสะอาด สดใสร่าเริง

ช่วงที่อยู่ตำหนักสิงกง ไทเฮากู้และคนอื่นๆ คุ้นเคยกับการแต่งตัวที่ประเดี๋ยวทันสมัย ประเดี๋ยวโบราณของหยวนเป่านานแล้ว

แม้จะสงสัยว่าหยุนหว่านหนิงทำเสื้อผ้ากางเกงรูปแบบพิเศษนี้ให้เขาได้อย่างไร แต่พอเห็นเขาแต่งกายไม่เหมือนเด็กบ้านอื่นแล้ว ไทเฮากู้ก็ชอบยิ่งนัก!

“หยวนเป่าสุดที่รัก มาหาท่านย่าทวดนี่เร็ว!”

นางเพิ่งเอ่ยปาก โม่จงหรานก็อยาก ‘ดัก’ เอาไว้กลางทางอย่างอดรนทนไม่ไหว

เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปอุ้มหยวนเป่าไว้ในอกด้วยตนเอง หอมใบหน้าเขาสองทีแรงๆ

“เสด็จแม่ ทรงประทับอยู่กับหยวนเป่าสิบกว่าวันแล้ว ทรงยอมให้หม่อมฉันบ้างเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

ครั้นโม่จงหรานเห็นท่าทางหยวนเป่าน่ารักแต่ไม่ขาดความเท่แล้ว ก็ชอบเป็นที่สุด!