อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 254

เห็นเพียงซูปิ่งซ่านคุกเข่าลงข้างหนึ่งอยู่ตรงหน้าหยวนเป่า!

น้ำเสียงสะอื้น เปล่งเสียงด้วยความตื่นเต้นผิดปกติ “บ่าว บ่าวคำนับพระนัดดาองค์โต!”

โม่จงหรานถีบทีหนึ่ง “ไปเอาเบาะกลมมา! จะให้หลานชายข้าคุกเข่าอยู่กับพื้นเย็นๆ อย่างนี้อีกนานแค่ไหน เจ้าคนเลอะเลือน!”

ขณะซูปิ่งซ่านกำลังจะลุกขึ้น หวางหมัวมัวก็เอาเบาะกลมมาแล้ว

นางหัวเราะฮาๆ ยัดเบาะที่ใต้เข่าของหยวนเป่า แล้วจึงเอ่ย “ความปรารถนาของฝ่าบาท สำเร็จสักทีนะเพคะ!”

หยุนหว่านหนิงฉวยโอกาสพูดอีก “หม่อมฉันมีความผิด เสด็จพ่อโปรด...”

“หลีกไป! ข้าจะพูดกับหลานชายของข้า อย่าขัดจังหวะ”

โม่จงหรานทำหน้ารังเกียจ

เขาย่อตัวอยู่ตรงหน้าหยวนเป่า มองเขาคารวะอย่างเต็มรูปแบบด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่ง แล้ว...อุ้มเขาขึ้นมาด้วยตนเอง “ไอ้หยา หลานชายสุดที่รักของข้า!”

“ข้าไม่รู้เลยนะเนี่ย ว่ามีหลานชายตัวโตขนาดนี้แล้ว!”

ต้องรู้ ถึงตอนนี้โม่จงหรานจะมีหลานสาวสามคนแล้ว

แต่ก็ยังไม่มีหลานสาวคนไหนได้รับสวัสดิการอย่างนี้ สามารถถูกโม่จงหรานอุ้มเข้าอกได้!

ก็ใช่ว่าเขาจะไม่รักหลานสาวเหล่านั้น

และเขาก็ไม่ใช่คนหัวโบราณให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิง

เพียงแต่เขาได้เจอหยวนเป่าเป็นคนแรก ทั้งเจ้าเด็กนี่ยังน่ารักขนาดนี้...หลานสาวสามคนนั้น เวลาเจอเขาก็กลัว ขนาดเรียกยังไม่กล้าเรียกเขาเสียงดังเลย

ต่อให้โม่จงหรานอยากเข้าใกล้ แต่เพราะเด็กขี้กลัว จึงได้แต่ปล่อยไป

หยวนเป่าถูกเขาอุ้มอยู่ในอก ทั้งยังโยนสูงอีก ดังนั้นจึงหัวเราะ “เอิ๊กๆๆ” ขึ้นมาทันที

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะที่เป็นดั่งการเยียวยาแล้ว ความเหนื่อยล้าจากการเร่งเดินทางของโม่จงหรานก็หายเป็นปลิดทิ้ง!

“เข้าไปพูดกันเถอะ”

ไทเฮากู้ยิ้มหน้าชื่นตาบานมองพวกเขา

เมื่อทุกคนเข้าตำหนักหลัก โม่จงหรานยังคงอุ้มหยวนเป่าไว้กับอก อย่างไรก็ไม่ยอมปล่อย

เขาถึงขนาดเอาพู่หยกตรงเอวออกมา แล้วมอบให้หยวนเป่าเป็นของขวัญการพบหน้า

ซูปิ่งซ่านใจสั่นระริก

หยุนหว่านหนิงปิดปากแอบกรุ้มกริ่ม

พู่หยกตรงเอวของโม่จงหราน ไม่ใช่ของธรรมดานะ

ในช่วงเวลาสำคัญ ยังใช้เอาตัวรอดได้ด้วย!

พู่หยกนี้เรียกว่าตราพยัคฆ์

ไม่เพียงแต่เคลื่อนกำลังพลได้ ไม่ว่าผู้ใดเห็นพู่หยกนี้...ประดุจพบฮ่องเต้!

ตอนนี้โม่จงหรานมอบของดีอย่างนี้ให้หยวนเป่าอย่างไม่ลังเล หยุนหว่านหนิงพรูลมหายใจยาว ต่อไปเมื่ออยู่ในวังหลวง ในเมืองหลวง...

ไม่ นางคือพระชายาในเมืองหลวง นอกจากไทเฮากับฮองเฮาแล้ว ลำดับยศยังจะสูงกว่าเต๋อเฟยอีก!

ที่เคารพนบนอบกับเต๋อเฟย ก็แค่เพราะนางคือแม่สามีเท่านั้น!

เดิมนางก็สามารถวางก้ามในเมืองหลวงและหนานจวิ้นได้อยู่แล้ว!

บัดนี้บุตรชายได้พู่หยกอันนี้ นางก็ไม่ต้องเกรงกลัวอะไร วางก้ามได้มากกว่าเดิม!

โม่จงหรานอุ้มหยวนเป่า เล่นกับเขาพักหนึ่ง

เวลาจะเย็นแล้ว หวางหมัวมัวจึงเข้ามาบอกว่าจะพาหยวนเป่าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

เมื่อนั้นเขาจึงปล่อยมืออย่างอาลัยอาวรณ์ “ไม่อย่างนั้น ข้าไปอาบน้ำให้หยวนเป่าก็แล้วกัน?”

หวางหมัวมัวยิ้มเอ่ย “ฝ่าบาท ทรงเคยทำมาก่อนหรือเพคะ พระนัดดาองค์โตซุกซนยิ่งนัก! พออาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้ว ก็รับพระกระยาหารเย็นได้แล้วเพคะ!”

พอเห็นแขนเสื้อหยวนเป่ามีดินโคลนเป็นจุดๆ โม่จงหรานจึงรีบพูด “อย่างนั้นพวกเจ้ารีบไปรีบมา”

“เพคะ ฝ่าบาท”

หวางหมัวมัวพาหยวนเป่าออกไป

เมื่อนั้นโม่จงหรานจึงแค่นเสียงฮึเย็นทีหนึ่ง “บังอาจหยุนหว่านหนิง! เจ้ารู้ความผิดหรือไม่”

หยุนหว่านหนิงระอาใจ

เมื่อกี้นางยอมรับผิดตั้งหลายครั้งแล้ว ก็เขานี่แหละที่บอกให้หลีกไปมิใช่หรือ!

แต่ไทเฮากู้นั่งแท่นอยู่ นางไม่กลัวว่าโม่จงหรานจะทำอะไรนางหรอก...และรู้ว่าเขาจะไม่ทำอะไรนางด้วย

“หม่อมฉันมีความผิดเพคะ”

หยุนหว่านหนิงวางถ้วยน้ำชา คุกเข่าตรงหน้าเขา