อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 253

ใบหน้าหยุนหว่านหนิงแข็งทื่อทันที!

คราวนี้ตายแน่ๆ แล้ว!

เห็นชัดว่าโม่จงหรานก็ได้ยิน ‘ท่านแม่’ เสียงนี้เหมือนกัน ซูปิ่งซ่านแคะหูด้วยความสับสน “ซูปิ่งซ่าน เมื่อกี้เจ้าได้ยินเสียงอะไรหรือไม่”

“บ่าวได้ยินเสียงเด็กเรียกว่าท่านแม่พ่ะย่ะค่ะ”

ซูปิ่งซ่านรีบตอบ

“อื่ม ข้าก็ได้ยินเหมือนกัน!”

โม่จงหรานพยักหน้า กล่าวราวกับมีความคิด “ท่านแม่? เจ้าก้อนแป้งนั่นเรียกใครว่าแม่น่ะ”

ทันใดนั้นสีหน้าก็พลันเปลี่ยน เขามองหยุนหว่านหนิงด้วยสายตาประหลาด...

“เสด็จพ่อ มอง มองหม่อมฉันอย่างนี้ทำไมเพคะ”

หยุนหว่านหนิงที่ปากคอเราะรายในยามปกติ เวลานี้พูดตะกุกตะกักราวกับลิ้นแข็งแล้ว สายตาเริ่มล่อกแล่ก ไม่กล้าสบตากับโม่จงหราน

“หว่านหนิง เมื่อกี้เจ้าก็ได้ยินใช่หรือไม่”

โม่จงหรานจ้องนางเขม็ง

ทีแรกยังคิดว่าเขาจะพูดว่าอะไร...

แต่พอถ้อยคำที่เขาพูดในเหมี่ยวต่อมา หยุนหว่านหนิงเกือบจะตกใจอ้าปากหวอ!

ได้ยินเพียงเขากล่าวอย่างมีความคิด “ท่านแม่? เจ้ากับเยว่เอ๋อร์ยังไม่มีลูก! หรือว่าเสด็จแม่ประทับรักษาตัวอยู่ที่ตำหนักสิงกงหลายปีนี้ ทรงมีน้องชายให้ข้าหรือ!”

หยุนหว่านหนิงแทบกระอักเลือดชราออกมา!

ทำไมเมื่อก่อนนางถึงไม่ยักรู้ โม่จงหรานจะมีจินตนาการบรรเจิดถึงเพียงนี้!

ไทเฮากู้อายุหกเจ็ดสิบแล้วนะ แถมยังเป็นไทเฮาในปัจจุบันด้วย จะไปมีเจ้าก้อนแป้งกับคนอื่นได้อย่างไร!

“ฟังเสียงเจ้าก้อนแป้งแล้ว น่าจะประมาณสามขวบ เสด็จแม่รักษาตัวอยู่ที่ตำหนักสิงกงสี่ปี ถ้าทรงมีเจ้าก้อนแป้งให้ข้าจริง...”

โม่จงหรานเท้าคาง วิเคราะห์อย่างจริงจัง “เวลาสอดคล้องกันพอดี!”

หยุนหว่านหนิง “...”

นางไม่ยอมใคร แต่ต้องยอมให้กับจินตนาการของโม่จงหรานนี่แหละ!

ดูท่าจินตนาการของบุตรชายบ้านตน จะไม่ได้รับมาจากโม่เยว่ แต่ได้มาจากเสด็จปู่ของเขานี่เอง!

“พอแล้วเพคะเสด็จพ่อ!”

นางฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว อดกลอกตาให้ความคิดเพ้อเจ้อของโม่จงหรานไม่ได้ “เจ้าก้อนแป้งนั่นไม่ใช่พระอนุชาของพระองค์เพคะ”

“เป็นพระนัดดาของพระองค์ต่างหาก”

นางแบไต๋แล้ว

“อะไรนะ! ข้ามีหลานชายเมื่อไร”

โม่จงหรานขมวดคิ้วมุ่น กวาดตามองหยุนหว่านหนิงบนๆ ล่างๆ “หรือว่าที่เจ้ากับเยว่เอ๋อร์อยู่ตำหนักสิงกงครึ่งเดือนนี้ ก็เพื่อคลอดหลายชายให้ข้า!”

ว่าแล้วเขาก็หัวเราะขึ้นเองก่อน

หัวเราะไปหัวเราะมาน้ำตาก็เล็ด หน้าคว่ำหน้าหงายหยัดตัวตรงไม่ได้ “เจ้าเห็นข้าแก่ โง่งมไปแล้วหรือ!”

เนื่องจากไทเฮากู้เดินช้า และหยวนเป่าก็เด็ดดอกไม้ป่าข้างทาง

ดังนั้นพอทั้งสองเข้าประตูมา จึงได้เห็นโม่จงหรานกำลังหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง

พอไทเฮากู้เห็นโม่จงหรานก็ตกใจ “ฮ่องเต้?!”

โม่จงหรานหยุดหัวเราะทันที คำนับไทเฮากู้ด้วยความเคารพนอบน้อม “หม่อมฉันถวายพระพรเสด็จแม่”

พอเห็นโม่จงหรานที่ทำตัวใหญ่โตวางก้ามในยามปกติ ตอนนี้เจอไทเฮากู้ก็กลายเป็นเด็กสามขวบที่เห็นมารดาของตน ทั้งเคารพนบนอบทั้งสงบเสงี่ยมเรียบร้อยในเวลานี้แล้ว

หยุนหว่านหนิงก็หัวเราะ

“เสด็จย่า เสด็จพ่อมิทรงเชื่อว่าหยวนเป่าคือพระนัดดาของพระองค์ เสด็จย่าช่วยอธิบายหน่อยเถอะเพคะ ”

หยวนเป่ากระโดดโลดเต้นเข้ามาใกล้ ยื่นดอกไม้ป่าในมือให้นาง “ท่านแม่ นี่คือดอกไม้ที่ข้ากับท่านย่าทวดเก็บมา”

“ให้ท่านแม่!”

ตำหนักสิงกงมีดอกไม้ป่าเต็มไปหมด และหยวนเป่าก็เป็นเด็กน้อย

ดังนั้นดอกไม้ป่านี่จึงไม่ได้จัดให้เป็นระเบียบ เป็นช่อยุ่งเหยิงไปหมด...

หยุนหว่านหนิงรับมา ทั้งประทับใจทั้งดีใจ จุ๊บหยวนเป่าแรงๆ ทีหนึ่ง “ขอบใจเจ้าลูกชาย! เจ้าเก่งมาก!”

“มาลูกรัก โขกศีรษะให้เสด็จปู่ของเจ้า”