อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 262

หลังจากเดินทางหามรุ่งหามค่ำ ในตอนบ่ายของวันต่อมา โม่จงหรานก็กลับมาถึงเมืองหลวง

เมื่อเห็นท่าทางที่ตื่นตระหนกของพวกเขา โมเยว่ก็ถามด้วยความสงสัย “เสด็จพ่อ ท่าทางของพวกท่าน เจอโจรภูเขาหรือพ่ะย่ะค่ะ? ”

“โจรภูเขาอะไรกัน?!”

โม่จงหรานจ้องมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ และสั่งให้ซูปิ่งซ่านเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา

หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขาก็เป็นฮ่องเต้ที่น่าเกรงขามและสง่าผ่าเผย

โม่จงหรานสวมเสื้อคลุมมังกร ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวในทันที

“ไปตำหนักคุนหนิง! ”

เขาพาโม่เยว่ไปที่ตำหนักคุนหนิง

ในเวลานี้ฮองเฮาจ้าวกำลังนอนกุมหน้าผากอยู่บนเตียง “ทำไมฝ่าบาทยังไม่เสด็จมา? หรือว่าข่าวที่ว่าข้าป่วยหนักยังไม่ไปถึงหูของฝ่าบาท? ”

“สถานการณ์ที่ห้องทรงพระอักษรเป็นอย่างไรบ้าง? พบฝ่าบาทหรือไม่?"

จางหมัวมัวกำลังจะตอบ ยวนยังก็รีบร้อนวิ่งเข้ามา

“เหนียงเหนียง เหนียงเหนียง ฝ่าบาทเสด็จมาแล้วเพคะ!”

“ฝ่าบาทเสด็จมาแล้วจริงๆ หรือ?!”

ฮองเฮาจ้าวดีใจมาก จากนั้นก็เอามือตบหน้า และทำท่าทางอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง

นางชำเลืองมองหมอหลวงหยางเป็นการกล่าวเตือน “หมอหลวงหยางน่าจะรู้ว่าอีกเดี๋ยวควรจะกราบทูลฝ่าบาทอย่างไร? หากท่านกล้าพูดไร้สาระ...... ”

หมอหลวงหยางรีบปิดปาก “กระหม่อมเข้าใจพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองเฮาจ้าวจ้องมองเขา “นับว่าเจ้ารู้จักวางตัว”

ทันทีที่พูดจบ ร่างของโม่จงหรานก็เข้ามาในห้องตำหนัก “ฮองเฮาทรงเป็นอะไร? ข้าได้ยินมาพระอาการแย่?”

“สั่งให้ทางด้านกรมพิธีการและสำนักดาราศาสตร์เริ่มเตรียมพิธีศพ?”

ฮองเฮาจ้าว “……”

ภายใต้การพยุงของจางหมัวมัว นางลุกขึ้นมานั่งอย่างอ่อนแรง “ฝ่าบาท พระองค์มาแล้ว......แค่กๆๆ หม่อมฉัน แค่กๆๆ หม่อมฉันคิดว่าจะไม่ได้เห็นฝ่าบาทเสียแล้ว……”

“พบหน้าเป็นครั้งสุดท้ายหรือ?”

โม่จงหรานนั่งลงข้างเตียงและกุมมือของนาง “ฮองเฮา เจ้าไม่ต้องกังวล”

“แม้ว่าข้าจะอยู่ไกลสุดขอบฟ้า ข้าก็จะกลับมาพบหน้าเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย! ข้าจะออกคำสั่งให้ลงไป พิธีศพของเจ้าจะต้องได้รับการจัดอย่างสมเกียรติ ทั่วทั้งใต้หล้าร่วมกันไว้อาลัย! ”

สีหน้าของเขาดู “จริงใจ”

ฮองเฮาจ้าว “……หม่อมฉันขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ”

นางยังตายไม่ได้!

ฝ่าบาทกำลังสาปแช่งนางหรือ?!

“หมอหลวงหยาง เกิดอะไรขึ้นกับฮองเฮากันแน่?”

โม่จงหรานใช้สายตาที่เฉียบคมดังมีด หมอหลวงหยางตัวสั่น รีบพิจารณาและตอบ “ทูลฝ่าบาท ฮองเฮาเหนียงเหนียงทรง...... ”

“แค่กๆๆ”

ฮองเฮาจ้าวเริ่มไอขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับเป็นการกล่าวเตือนหมอหลวงหยาง

“อา......ฮองเฮาเหนียงเหนียง ความเย็นเข้าสู่พระวรกายพ่ะย่ะค่ะ! ”

หมอหลวงหยางคิดได้ในทันที

“ความเย็นเข้าสู่ร่างกายแล้วจะตายได้อย่างไร? หรือว่าสิ่งที่เข้าสู่ร่างกายคือแท่งน้ำแข็ง?”

โม่จงหรานขมวดคิ้วและมองไปที่หมอหลวงหยางอย่างไม่พอใจ “เจ้ามันหมอไร้ฝีมือ! แม้แต่ฮองเฮาก็ยังรักษาไม่ได้!ใครก็ได้ เอาตัวโบยยี่สิบไม้!”

หมอหลวงหยางร้องขอความเมตตาในทันที

แต่ไม่นานทหารรักษาพระองค์ก็เข้ามา ปิดปากและลากตัวเขาออกไป

“ฮองเฮาเจ้าไม่ต้องกังวล หากหมอไร้ฝีมือผู้นี้ไม่สามารถรักษาเจ้าได้ ข้าจะให้ภรรยาของเจ้าเจ็ดมาตรวจดูอาการให้เจ้า!”

โม่จงหรานมองนางด้วยความ “รักอย่างสุดซึ้ง”

ฮองเฮาจ้าวใจสั่นสะท้าน “ฝ่าบาท ไม่ ไม่เป็นเพคะ”

นางหญิงชั่วผู้นั้นมีแต่จะมาทำให้นางโกรธ!

“เป็นครอบครัวเดียวกัน เจ้าไม่ต้องกังวล ภรรยาของเจ้าเจ็ดจะต้องรักษาเจ้าได้อย่างแน่นอน”

โม่จงหราน “เต็มไปด้วยความรักอันลึกซึ้ง”

ฮองเฮาใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ กลัวว่าเขาจะสั่งให้คนไปเชิญหยุนหว่านหนิงเข้ามาในวัง แม้ว่าจะไม่รู้ว่านางหญิงชั่วหยุนหว่านหนิงผู้นั้นอยู่ที่ไหน ไม่เคยเห็นเข้ามาในวังเลย……

เกรงว่าจะหยุดยั้งแผนการใหญ่ แล้วทำร้ายนาง!

“ฝ่าบาท จู่ๆ หม่อมฉันก็รู้สึกว่าดีขึ้นมากแล้วเพคะ! คิดๆ ดูแล้ว โรคคงไม่ร้ายแรงมากนัก!”

ฮองเฮาจ้าวกล่าวอย่างรวดเร็ว