อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 263

ตำหนักหย่งโซ่ว

ทันทีที่โม่จงหรานจากไป เต๋อเฟยก็นั่งอย่างเฉยเมยอยู่บนเก้าอี้กุ้ยเฟย “เหล่าหลี่ เหล่าหลี่! ”

นางตะโกนอยู่สองครั้ง ก่อนที่หลี่หมัวมัวจะวิ่งเข้ามาจากด้านนอกประตู “เหนียงเหนียง บ่าวเพิ่งจะส่งเสด็จฝ่าบาทออกไปเพคะ! เหนียงเหนียงเรียกหาบ่าวมีอะไรจะรับสั่งหรือเพคะ?”

“รีบหยิกข้าเร็วเข้า!”

เต๋อเฟยสั่ง

“นี่……”

หลี่หมัวมัวลำบากใจ มองดูเต๋อเฟยยื่นข้อมือออกมา และลังเลที่จะพูด “เหนียงเหนียง พระองค์หยิกบ่าวดีกว่าเพคะ”

เหนียงเหนียงของตนเองบอบบาง นางจะกล้าหยิกได้อย่างไร?!

เต๋อเฟยจึงไม่พูดมากนัก

นางหยิกแก้มของหลี่หมัวมัวอย่างแรง!

“อา……”

ทันใดนั้นหลี่หมัวมัวก็กรีดร้อง!

แม้ว่าจะอายุมากแล้ว แต่ผิวหนังก็ยังเต่งตึง

ใบหน้าของหญิงชราทั่วไปอาจจะผอมเห็นกระดูก หรือไม่ก็ผิวหนังหย่อนยาน......แต่หลี่หมัวมัวกับเต๋อเฟยดูแลเป็นอย่างดี

ใบหน้านี้ยังคงมีเนื้ออยู่!

“เจ้าเจ็บ? เป็นความจริง!”

เต๋อเฟยเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน และตบหน้าพี่ของหลี่หมัวมัวอีกครั้ง “ข้าไม่ได้ฝัน! ”

หลี่หมัวมัว “......”

“เหนียงเหนียง พระองค์ทรงเป็นอะไรไปเพคะ?”

“ข้ายังจำคำพูดในตอนนั้นของไทเฮาได้ พระองค์บอกว่าข้าไร้ความสามารถ แล้วชาตินี้ฝ่าบาทจะโปรดปรานข้าได้อย่างไร และข้าก็จะไม่มีวันได้เป็นฮองเฮา”

เต๋อเฟยกล่าวอย่างเฉยเมย “บอกว่าข้าไม่มีวันที่จะได้เป็นผู้ดูแลสถานการณ์โดยรวม”

“ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้ข้าเอาคืนไทเฮาได้แล้วใช่หรือไม่?!”

นางเงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะ “ฝ่าบาททรงปลดอำนาจของฮองเฮา และให้ข้าดูแลวังหลัง! ฮ่าๆๆๆ ข้าตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้เห็นว่าเมื่อไทเฮาทรงรู้เรื่องนี้แล้ว สีหน้าจะเป็นอย่างไร! "

นางกับหยุนหว่านหนิงเป็นคู่กัดกัน

แล้วกับไทเฮากู้จะไม่เป็นคู่กัดได้อย่างไร!

หลี่หมัวมัวหน้าแดงมาก

นางลูบใบหน้าด้วยความลำบากใจ เหนียงเหนียงของตนเองลงมือโหดเหี้ยมมากเกินไป......

“แต่เหนียงเหนียง ฝ่าบาททรงไม่ได้ให้พระองค์ดูแลตำหนักทั้งหกเพียงผู้เดียว ยังมีซูเฟยเหนียงเหนียงคอยช่วยด้วย!”

“แล้วอย่างไร? ก็แค่คอยช่วยเท่านั้น!”

เต๋อเฟยไม่คิดว่าเป็นเช่นนั้น และส่งเสียงหึเบาๆ “ทุกอย่างก็ยังอยู่ในความดูแลของข้า! หากซูเฟยกล้าที่จะตั้งข้อสงสัยกับการตัดสินใจของข้า ข้าก็จะใช้ฝ่าบาทมาบีบคั้นนาง!”

“ฝ่าบาททรงโปรดปรานข้า แม้ว่าข้าจะเดินไปทั่วพระราชวัง นางก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ! ”

หลี่หมัวมัวกระแอมเบาๆ “เหนียงเหนียงเป็นของแท้จริงๆ”

เต๋อเฟยเป็นคนจริง!

คำพูดเช่นนั้นตนเองรู้อยู่ในใจก็พอแล้ว นึกไม่ถึงเลยว่าจะยังพูดออกมาอย่างโจ่งแจ้ง?!

หลี่หมัวมัวแสดงออกว่าจนปัญญา

“เดิมทีข้าคิดว่าฝ่าบาททรงไม่ได้ประทับอยู่ในวัง แม้แต่ซูปิ่งซ่านก็ไม่อยู่ ต้องเกิดอะไรขึ้นอย่างแน่นอน! วันนี้จะเห็นได้ว่าฮองเฮาแสร้งทำเป็นป่วยเพื่อให้ฝ่าบาทกลับมา..... ”

นางลูบคางอย่างครุ่นคิด

ใบหน้าชราของหลี่หมัวมัวเปลี่ยนไป “เหนียงเหนียง หรือว่าพระองค์ต้องการจะเลียนแบบฮองเฮา?”

“ใช้ไม่ได้เลย!”

นางรีบห้าม “เหนียงเหนียง พระองค์ดูสิเพคะ วันนี้ฮองเฮาแสร้งทำเป็นป่วย ฝ่าบาททรงไม่เมตตานางเลยแม้แต่น้อย”

“การกระทำเช่นนี้ จะลอกเลียนแบบมิได้เด็ดขาด!”

ฝ่าบาทไม่ได้ปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้เสียหน่อย”

เต๋อเฟยวางมือลง “ให้หนิงเอ๋อร์เข้าวังมาในทันที และทำสมุดบัญชีกับข้า พวกเราแม่สามีกับลูกสะใภ้ จะได้ปรึกษาหารือเรื่องในวังหลังกัน!”

โดยปกตินางมักจะเห็นฮองเฮาจ้าวให้หนานกงเยว่ หรือไม่ก็ฉินซื่อเสวียเข้ามาในวัง เพื่อปรึกษาหารือเรื่องวังหลังด้วยกัน

แม่สามีและลูกสะใภ้ดูรักใคร่และอบอุ่น

คราวนี้ถึงตาที่นางจะได้ลิ้มรสชาติชีวิตแบบนี้บ้าง!

หลี่หมัวมัวหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ “เหนียงเหนียงลืมไปแล้วหรือเพคะ? พระชายาทรงอยู่เป็นเพื่อนไทเฮาที่ตำหนักสิงกง ยังไม่กลับวัง! ”

“จริงสิ ข้าลืมไปเลย!”