อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 272

“เจ้าจะรู้จักข้าดีขนาดนี้ทำไม ข้ากระดากอายมากนะ”

หยุนหว่านหนิงยิ้มแห้งๆ

หยุนธิงหลานฮึเย็นชาออกมา “พูดมาเถอะ เจ้าอยากจะทำอะไร?”

“ง่ายมาก ข้าต้องการให้เจ้าแต่งงานเข้าจวนอ๋องสาม”

“อะไร? !”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ หยุนธิงหลานที่ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้เมื่อครู่นี้ ก็ลุกขึ้นมาจากพื้นทันที นางมองไปที่หยุนหว่านหนิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เจ้าว่าอะไรนะ? !”

“ข้าบอกว่าข้าจะทำให้เจ้าสมความปรารถนา ให้เจ้าแต่งงานเข้าจวนอ๋องสาม”

บนใบหน้าของหยุนหว่านหนิงไม่มีรอยยิ้ม ดูแล้วไม่เหมือนกำลังพูดโกหก

“จริงหรือ?”

หยุนธิงหลานเกาหัว อย่างไรก็ไม่อยากจะเชื่อคำพูดของนาง

นี่คือการให้นางสมปรารถนา หรือว่ามีแผนการอย่างอื่น?

“ข้าได้กลิ่นของแผนร้าย”

นางจ้องมองดวงตาทั้งคู่ของหยุนหว่านหนิงอย่างไม่ละสายตา

“พอดีข้าก็ได้กลิ่นเหมือนกัน”

หยุนหว่านหนิงยิ้มอย่างสุภาพ “ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เคยยอมแพ้ เรื่องที่อยากจะแต่งงานกับโม่หุยเฟิงมาตลอด เรื่องนี้ ข้าสามารถช่วยได้พอดี ขึ้นอยู่กับว่าเจ้ายินดีจะร่วมมือกับข้าหรือไม่”

หยุนธิงหลานสายตาประหลาดใจ “ร่วมมืออย่างไร?”

ท่าทางแทบจะทนรอไหวนั่น ดูเหมือนกับกลัวว่าหยุนหว่านหนิงจะกลับคำ

รอยยิ้มบนริมฝีปากของนางเพิ่มมากขึ้น โน้มตัวไปข้างกายของหยุนธิงหลานแล้วกระซิบไปที่ข้างหู

สีหน้าท่าทางของหยุนธิงหลานคาดเดาไม่ได้

นานพักใหญ่ถึงได้กัดฟันตอบรับ “ตกลง! ข้ารับปากเจ้า แต่ว่าข้าก็มีเงื่อนไขข้อหนึ่งเช่นกัน!”

“เจ้าว่ามา”

“ทำลายภาพเหมือนเมื่อครู่ของข้าไปซะ!”

ใบหน้าของหยุนธิงหลานบิดเบี้ยวไปหมดแล้ว “จะให้โม่หุยเฟิงเห็นไม่ได้! ไม่ได้เด็ดขาด! มิเช่นนั้นข้าสามารถกลับคำ ไม่ร่วมมือกับเจ้าได้ทุกเมื่อ!”

“นี่......ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของข้า”

หยุนหว่านหนิงเก็บกล้องถ่ายรูปเข้าไปในช่องว่าง เอามือไพล่หลังแล้วเดินออกไป

หยุนธิงหลานอยากจะไล่ตามไป แต่ได้รับบาดเจ็บทั้งตัวจะทำอย่างไรได้ แค่ขยับก็เจ็บจนต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง

ได้แต่จ้องมองนางออกจากประตูไปอย่างแค้นเคือง

ออกมาจากห้องของหยุนธิงหลาน หยุนหว่านหนิงก็เห็นหยุนธิงธิงรอนางอยู่ไม่ไกลออกไป

เห็นนางออกมาแล้ว นางก็รีบร้อนเข้ามาต้อนรับ “พี่ใหญ่......”

“รอนานมากแล้วหรือ?”

เห็นนางเดินไปมาอยู่กับที่อย่างกระวนกระวายเล็กน้อย หยุนหว่านหนิงกล่าวถามด้วยความห่วงใย “ยาที่ข้าสั่งให้คนส่งมาให้เจ้า เจ้ากินหมดหรือยัง?”

ก่อนหน้านี้หยุนธิงธิงมักจะตาลายเวียนหัวอยู่ตลอด

หยุนหว่านหนิงตรวจให้นางแล้ว เป็นโรคโลหิตจางบวกกับความดันโลหิตต่ำเล็กน้อย

ดังนั้นจึงสั่งยาให้นางเล็กน้อย หลายวันก่อนก็สั่งให้หรูเยียนส่งมาอีกเล็กน้อย

“ยังมีอีกสองวัน”

หยุนธิงธิงโอบแขนของนางเอาไว้อย่างรักใคร่ “ก็ไม่ได้รอนานมาก ข้ารู้ว่าพี่ใหญ่ยังต้องใช้เวลาสักพักถึงจะออกมา ไม่เร็วขนาดนั้นหรอก”

หยุนหว่านหนิงเข้าไปในลานของหยุนธิงหลาน ต้องใช้เวลาสักพักแน่นอน

ตั้งแต่แตกหักกับหยุนธิงหลาน และนางเฉินแล้ว หยุนธิงธิงก็เก็บตัวอยู่ในเรือนนอนของตัวเองตลอด

ช่วงที่ผ่านมานี้ นางไม่เคยเห็นหยุนธิงหลานเลย

หยุนหว่านหนิงเห็นหยุนธิงธิงแนบหน้าบนแขนของนางอย่างสนิทสนม เมื่อเทียบกับการใช้หางตามองนางเมื่อเห็นนางในอดีตแล้ว ท่าทีมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก

ตอนที่คนที่นางหวังพึ่งพามากที่สุด น่าจะเป็นนางแล้ว

เมื่อนึกถึงชาติกำเนิดและสิ่งที่ได้ประสบพบเจอในหลายปีมานี้ของนาง หยุนหว่านหนิงรู้สึกเอ็นดูสงสารในใจ

นางตบไปที่ใบหน้าของนางเบาๆ “หาข้ามีธุระหรือ?”

“ก็ไม่ได้มีอะไร! ก็แค่อยากจะพบพี่ใหญ่ อยากจะพูดคุยกับท่านเท่านั้น”

หยุนธิงธิงกล่าวอย่างออดอ้อน “ช่วงนี้ข้าไม่ได้ออกไปไหนเลย อยากจะเดินเล่นผ่อนคลายพร้อมกับพี่ใหญ่”

อายุสิบห้า กำลังเป็นวัยที่เหมือนดอกไม้กำลังผลิบานสดใสดอกหนึ่งแท้ๆ

แต่หยุนธิงธิงกลับขังตัวเองอยู่แต่ในจวนทั้งวัน ประสบพบเจอกับด้านมืดของมนุษย์ การหักหลังของคนที่ใกล้ชิดสนิทสนมที่สุด......หยุนหว่านหนิงยิ่งคิดก็ยิ่งเอ็นดูสงสาร

“ข้ากำลังจะไปจวนอ๋องโจว เจ้าตามข้าไปด้วยกันเถอะ”

ระหว่างที่พูดคุยกัน สองคนพี่น้องก็ออกจากประตูใหญ่ของจวนกั๋วกงแล้ว