อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 272

“เจ้าจะรู้จักข้าดีขนาดนี้ทำไม ข้ากระดากอายมากนะ”

หยุนหว่านหนิงยิ้มแห้งๆ

หยุนธิงหลานฮึเย็นชาออกมา “พูดมาเถอะ เจ้าอยากจะทำอะไร?”

“ง่ายมาก ข้าต้องการให้เจ้าแต่งงานเข้าจวนอ๋องสาม”

“อะไร? !”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ หยุนธิงหลานที่ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้เมื่อครู่นี้ ก็ลุกขึ้นมาจากพื้นทันที นางมองไปที่หยุนหว่านหนิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เจ้าว่าอะไรนะ? !”

“ข้าบอกว่าข้าจะทำให้เจ้าสมความปรารถนา ให้เจ้าแต่งงานเข้าจวนอ๋องสาม”

บนใบหน้าของหยุนหว่านหนิงไม่มีรอยยิ้ม ดูแล้วไม่เหมือนกำลังพูดโกหก

“จริงหรือ?”

หยุนธิงหลานเกาหัว อย่างไรก็ไม่อยากจะเชื่อคำพูดของนาง

นี่คือการให้นางสมปรารถนา หรือว่ามีแผนการอย่างอื่น?

“ข้าได้กลิ่นของแผนร้าย”

นางจ้องมองดวงตาทั้งคู่ของหยุนหว่านหนิงอย่างไม่ละสายตา

“พอดีข้าก็ได้กลิ่นเหมือนกัน”

หยุนหว่านหนิงยิ้มอย่างสุภาพ “ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เคยยอมแพ้ เรื่องที่อยากจะแต่งงานกับโม่หุยเฟิงมาตลอด เรื่องนี้ ข้าสามารถช่วยได้พอดี ขึ้นอยู่กับว่าเจ้ายินดีจะร่วมมือกับข้าหรือไม่”

หยุนธิงหลานสายตาประหลาดใจ “ร่วมมืออย่างไร?”

ท่าทางแทบจะทนรอไหวนั่น ดูเหมือนกับกลัวว่าหยุนหว่านหนิงจะกลับคำ

รอยยิ้มบนริมฝีปากของนางเพิ่มมากขึ้น โน้มตัวไปข้างกายของหยุนธิงหลานแล้วกระซิบไปที่ข้างหู

สีหน้าท่าทางของหยุนธิงหลานคาดเดาไม่ได้

นานพักใหญ่ถึงได้กัดฟันตอบรับ “ตกลง! ข้ารับปากเจ้า แต่ว่าข้าก็มีเงื่อนไขข้อหนึ่งเช่นกัน!”

“เจ้าว่ามา”

“ทำลายภาพเหมือนเมื่อครู่ของข้าไปซะ!”

ใบหน้าของหยุนธิงหลานบิดเบี้ยวไปหมดแล้ว “จะให้โม่หุยเฟิงเห็นไม่ได้! ไม่ได้เด็ดขาด! มิเช่นนั้นข้าสามารถกลับคำ ไม่ร่วมมือกับเจ้าได้ทุกเมื่อ!”

“นี่......ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของข้า”

หยุนหว่านหนิงเก็บกล้องถ่ายรูปเข้าไปในช่องว่าง เอามือไพล่หลังแล้วเดินออกไป

หยุนธิงหลานอยากจะไล่ตามไป แต่ได้รับบาดเจ็บทั้งตัวจะทำอย่างไรได้ แค่ขยับก็เจ็บจนต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง

ได้แต่จ้องมองนางออกจากประตูไปอย่างแค้นเคือง

ออกมาจากห้องของหยุนธิงหลาน หยุนหว่านหนิงก็เห็นหยุนธิงธิงรอนางอยู่ไม่ไกลออกไป

เห็นนางออกมาแล้ว นางก็รีบร้อนเข้ามาต้อนรับ “พี่ใหญ่......”

“รอนานมากแล้วหรือ?”

เห็นนางเดินไปมาอยู่กับที่อย่างกระวนกระวายเล็กน้อย หยุนหว่านหนิงกล่าวถามด้วยความห่วงใย “ยาที่ข้าสั่งให้คนส่งมาให้เจ้า เจ้ากินหมดหรือยัง?”

ก่อนหน้านี้หยุนธิงธิงมักจะตาลายเวียนหัวอยู่ตลอด

หยุนหว่านหนิงตรวจให้นางแล้ว เป็นโรคโลหิตจางบวกกับความดันโลหิตต่ำเล็กน้อย

ดังนั้นจึงสั่งยาให้นางเล็กน้อย หลายวันก่อนก็สั่งให้หรูเยียนส่งมาอีกเล็กน้อย

“ยังมีอีกสองวัน”

หยุนธิงธิงโอบแขนของนางเอาไว้อย่างรักใคร่ “ก็ไม่ได้รอนานมาก ข้ารู้ว่าพี่ใหญ่ยังต้องใช้เวลาสักพักถึงจะออกมา ไม่เร็วขนาดนั้นหรอก”

หยุนหว่านหนิงเข้าไปในลานของหยุนธิงหลาน ต้องใช้เวลาสักพักแน่นอน

ตั้งแต่แตกหักกับหยุนธิงหลาน และนางเฉินแล้ว หยุนธิงธิงก็เก็บตัวอยู่ในเรือนนอนของตัวเองตลอด

ช่วงที่ผ่านมานี้ นางไม่เคยเห็นหยุนธิงหลานเลย

หยุนหว่านหนิงเห็นหยุนธิงธิงแนบหน้าบนแขนของนางอย่างสนิทสนม เมื่อเทียบกับการใช้หางตามองนางเมื่อเห็นนางในอดีตแล้ว ท่าทีมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก

ตอนที่คนที่นางหวังพึ่งพามากที่สุด น่าจะเป็นนางแล้ว

เมื่อนึกถึงชาติกำเนิดและสิ่งที่ได้ประสบพบเจอในหลายปีมานี้ของนาง หยุนหว่านหนิงรู้สึกเอ็นดูสงสารในใจ

นางตบไปที่ใบหน้าของนางเบาๆ “หาข้ามีธุระหรือ?”

“ก็ไม่ได้มีอะไร! ก็แค่อยากจะพบพี่ใหญ่ อยากจะพูดคุยกับท่านเท่านั้น”

หยุนธิงธิงกล่าวอย่างออดอ้อน “ช่วงนี้ข้าไม่ได้ออกไปไหนเลย อยากจะเดินเล่นผ่อนคลายพร้อมกับพี่ใหญ่”

อายุสิบห้า กำลังเป็นวัยที่เหมือนดอกไม้กำลังผลิบานสดใสดอกหนึ่งแท้ๆ

แต่หยุนธิงธิงกลับขังตัวเองอยู่แต่ในจวนทั้งวัน ประสบพบเจอกับด้านมืดของมนุษย์ การหักหลังของคนที่ใกล้ชิดสนิทสนมที่สุด......หยุนหว่านหนิงยิ่งคิดก็ยิ่งเอ็นดูสงสาร

“ข้ากำลังจะไปจวนอ๋องโจว เจ้าตามข้าไปด้วยกันเถอะ”

ระหว่างที่พูดคุยกัน สองคนพี่น้องก็ออกจากประตูใหญ่ของจวนกั๋วกงแล้ว

เพิ่งจะเดินออกจากประตูไป หลี่หมัวมัวก็ลงจากรถม้าพอดี

มองเห็นหยุนหว่านหนิงนางก็รีบเร่งเข้ามา “พระชายา ให้บ่าวหาสักพักหนึ่งจริงๆ!”

ดูจากท่าทางนั่น คงเพิ่งจะรีบมาจากจวนอ๋องหมิง

เห็นบนหน้าผากของนางมีเหงื่อออกมาบางๆ สีหน้ากังวล หยุนหว่านหนิงอดที่จะกล่าวถามไม่ได้ “หลี่หมัวมัวเป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้นกับเสด็จแม่หรือ?”

“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร!”

หลี่หมัวมัวเช็ดเหงื่อ

ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ยังมาหานางอย่างรีบร้อนเช่นนี้......

หยุนหว่านหนิงรู้สึกหมดคำจะพูดเล็กน้อย “เช่นนั้นเกิดอะไรขึ้น?”

“มีบัญชีอยู่ชุดหนึ่ง เหนียงเหนียงคิดอย่างไรก็ไม่ถูกต้อง ดังนั้นจึงให้บ่าวออกจากวัง มาเชิญพระชายาเข้าวังไปรอบหนึ่ง”

หลี่หมัวมัวแสร้งยิ้ม

หยุนหว่านหนิง: “......ข้าจำได้ว่า เสด็จแม่เคยบอกว่านางชำนาญการคิดคำนวณบัญชีที่สุดไม่ใช่หรือ? ยังบอกว่าไม่จำเป็นต้องใช้ลูกคิด บัญชีทั้งหมดแค่เห็นก็สามารถมองความผิดพลาดออกแล้ว?”

นึกถึงตอนนั้น คืนก่อนที่นางจะแต่งงานเข้าจวนอ๋องหมิง เต๋อเฟยยังเคยจงใจทำให้นางลำบากใจ

ให้สมุดบัญชีนางมาหนึ่งเล่มแล้วให้นางคำนวณบัญชี บอกว่านางฉลาดมาตั้งแต่เด็ก บัญชีพวกนี้สามารถอ่านได้อย่างว่องไว ยังสามารถมองความผิดพลาดออกในแวบเดียวอีกด้วย

ถึงแม้ร่างเดิมจะโง่เขลา แต่กับเรื่องบวกลบคูณหารอย่างง่ายแล้วก็เป็นอยู่

แต่ว่าบัญชีเล่มนั้น เดิมทีก็มีปัญหาอยู่แล้ว

ไม่รู้ว่าเพราะมีคนจงใจแอบทำอะไรไว้หรือว่าอย่างไร

หยุนหว่านหนิงคำนวณอยู่ครึ่งค่อนคืน เต๋อเฟยนอนหลับไปตื่นหนึ่งแล้ว ก็ยังหาปัญหาไม่เจอ......

ด้วยเหตุนี้ เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นเต๋อเฟยจึงหัวเราะเยาะนางอย่างแรง

บอกว่าคนโง่เขลาอย่างนาง จะแต่งงานเข้าจวนอ๋องหมิงได้อย่างไร จะคู่ควรกับการเป็นพระชายาของลูกชายนางได้อย่างไร

ยังพูดอีกว่า แบบนี้จะเป็นนายหญิงผู้ครองเรือนที่ดีของจวนอ๋อง ดูแลทั่วทั้งจวนอ๋องให้ดีเช่นนี้ได้อย่างไร......ตอนนั้น ยังเป็นต่อหน้าฉินซื่อเสวียอีกด้วย!

หยุนหว่านหนิงอายจนหน้าและหูแดงไปหมด คิดแต่ว่าอยากจะหารอยแตกบนพื้นแล้วมุดเข้าไป

ตอนนี้ได้ยินหลี่หมัวมัวกล่าวคำพูดพวกนี้ หยุนหว่านหนิงแค่อยากจะเอามือเท้าเอวเงยหน้าขึ้นฟ้าแล้วหัวเราะออกมาดังๆเท่านั้น สวรรค์ไม่เคยปรานีใครจริงๆด้วย?

“เสด็จแม่บอกว่า ตระกูลมารดาของนางทำการค้าใหญ่โตมาก นางเติบโตมากับลูกคิด และกองบัญชี ชำนาญเรื่องตัวเลขที่สุดไม่ใช่หรือ?”

ไม่ง่ายกว่าที่จะคว้าโอกาสไว้ได้ หยุนหว่านหนิงรีบ “ล้างแค้น” ที่ถูกเต๋อเฟยตำหนิและเยาะเย้ยในตอนนั้นทันที

“นี่......”

หลี่หมัวมัวเหงื่อแตกพลั่ก “พระชายา นี่ เรื่องนี้บ่าวก็ไม่รู้เช่นกัน”

นางเกาหัวอย่างร้อนใจ “คาดว่า เป็นเพราะบัญชีในครั้งนี้ซับซ้อนเกินไป! อย่างไรเสียนี่ก็เป็นบัญชีทั้งหมดของหกตำหนัก มีผู้เกี่ยวข้องมากเกินไป”

นางแก้ตัวแทนเต๋อเฟย

“ก็ถูก”

หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้ว “แต่ว่าตอนนี้ข้าไม่มีเวลาเข้าวัง ยังต้องไปรักษาอ๋องโจวที่จวนอ๋องโจวอีก”

“เจ้ารีบไปที่ตำหนักเว่ยหยาง เชิญเฟยเฟยเข้าไปดูทันที”

นางรู้ว่า โม่เฟยเฟยชำนาญเรื่องคิดคำนวณ

“แต่ว่า......”

หลี่หมัวมัวยังอยากจะพูดอะไร ถูกหยุนหว่านหนิงโบกมือถอยกลับไป “รีบไปเถอะ! เมื่อครู่นี้จวนอ๋องโจวมีคนมาเชิญหลายครั้งแล้ว คิดว่าอ๋องโจวแย่แล้ว”

“ตกลงว่าบัญชีของเสด็จแม่สำคัญ หรือว่าชีวิตของอ๋องโจวสำคัญกันแน่?”

“หากเฟยเฟยคำนวณไม่ออกมา ข้าค่อยเข้าวังก็ยังไม่สาย”

ได้ยินคำพูด ก็ไม่ดีที่หลี่หมัวมัวจะยืนกรานต่อ ได้แต่รับคำแล้วจากไป

จนกระทั่งรถม้าหายไปจากสายตา หยุนหว่านหนิงถึงได้ยิ้มออกมาเล็กน้อย “ยังคิดจะมาหลอกข้าอีก? !”

“พี่ใหญ่ คำพูดนี้หมายความว่าอย่างไร?”

เมื่อครู่นางกำลังจะกล่าวโทษหยุนหว่านหนิงอยู่เลย แต่ได้ยินนางพูดเช่นนี้ ก็อดถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ “หรือว่าเต๋อเฟยเหนียงเหนียง จงใจทำให้ท่านลำบากใจ?”

เรื่องที่หยุนหว่านหนิงถูกจงใจทำให้ลำบากใจในตอนนั้น นางก็จำได้เช่นกัน

“เฟยเฟยชอบดอกพุดซ้อนที่สุด ตำหนักเว่ยหยางปลูกดอกพุดซ้อนเต็มไปหมด เมื่อครู่นี้บนตัวของหลี่หมัวมัว ก็มีกลิ่นหอมของดอกพุดซ้อนติดอยู่เช่นกัน”

หยุนหว่านหนิงยิ้มออกมาเบาๆ “คิดว่าเมื่อครู่คงไปที่ตำหนักเว่ยหยาง เชิญเฟยเฟยไปที่ตำหนักหย่งโซ่วแล้ว”

“ตอนนี้มาเชิญข้า หากไม่ใช่อยากจะเห็นข้าอับอาย ก็คือจะให้ข้าไปเพิ่มจำนวนคน”

นางกลอกตามองบน “พฤติกรรมของเสด็จแม่ ข้าจับทางได้นานแล้ว”

ดังนั้นเมื่อครู่นี้ นางจึงใช้เหตุผล “อ๋องโจวแย่แล้ว” ส่งหลี่หมัวมัวกลับไป

“อ้อ! ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง!”

หยุนธิงธิงเข้าใจในทันที

พี่น้องสองคนกำลังจะจากไป ด้านหลังก็มีเสียงที่ร้อนใจดังมาอีก “พระชายาหมิงโปรดรอก่อน!”