อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 271

“อะไรนะ? !”

หยุนธิงหลานสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เพราะการแสดงออกทางสีหน้าที่เร็วเกินไป ขนาดความเปลี่ยนแปลงกล้ามเนื้อของแก้มค่อนข้างใหญ่เล็กน้อย เจ็บจนนางถึงกับต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง!

“นังแพศยาคนนี้มาทำไมอีก? !”

นางกล่าวถามอย่างดุดัน

หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้แล้ว ถึงแม้นางจะเกลียดหยุนหว่านหนิงเข้ากระดูกดำ

แต่ก็เกิดความเกรงกลัวขึ้นโดยสัญชาตญาณเช่นกัน

ตอนนี้ได้ยินชื่อ “หยุนหว่านหนิง” นางก็ตัวสั่นขึ้นมาแล้ว!

“บ่าวก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ แต่ว่าตอนนี้ เกรงว่าคงจะมาถึงหน้าประตูแล้ว......”

ลู่โย่วเพิ่งจะพูดจบ ก็ได้ยินเสียงของหยุนหว่านหนิงดังมาจากด้านนอกประตู “น้องรอง นี่มันเวลาไหนแล้ว ทำไมยังไม่ลุกจากเตียงอีก?”

แย่แล้ว!

ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยอย่างยิ่งของนาง ร่างกายของหยุนธิงหลานแข็งทื่อ แผ่นหลังเย็นวาบขึ้นมา

นางอยากสั่งให้ลู่โย่วปิดประตู แต่ก็ไม่ทันการซะแล้ว

เงาร่างของหยุนหว่านหนิง เข้ามาในสายตา

นางเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม “น้องรองเป็นอะไรไป? ไม่สบายหรือ?”

“ไม่ใช่ว่าข้าจะจู้จี้กับเจ้าหรอกนะ ตะวันสายโด่งแล้วยังไม่ลุกจากเตียงอีก วันหน้าผู้ชายที่ไหนจะกล้าแต่งงานกับเจ้า? ข้าได้ยินมาว่า ท่านอ๋องสามไม่ชอบผู้หญิงขี้เกียจที่สุด”

หยุนธิงหลานโกรธจนเจ็บใจไปหมด

นังแพศยาคนนี้ เห็นได้ชัดว่ายินดีปรีดาในความโชคร้ายของคนอื่น โรยเกลือบนบาดแผลของนางชัดๆ!

แต่ว่านางไม่กล้าพูดออกมา

เกรงว่าทันทีที่เอ่ยปากก็ทำให้นางโกรธอีก นังแพศยาคนนี้ก็จะจัดการนางอีก!

หยุนธิงหลานรีบหันหน้ามองไปทางลู่โย่ว “ท่านพ่อล่ะ? ในเมื่อพระชายาหมิงมาเยี่ยมในฐานะแขก ยังไม่รีบให้ท่านพ่อต้อนรับแขกให้ดีอีก? มาที่ห้องข้าทำไมกัน?”

ลู่โย่วเดินไปข้างกายของหยุนหว่านหนิงอย่างตัวสั่นงันงก “พระชายาหมิง โปรดย้ายฝีเท้า......”

“ถอยไป”

หยุนหว่านหนิงกล่าวอย่างกระชับและรัดกุม

บนใบหน้าของนางยังมีรอยยิ้ม แต่เมื่อสบตากับสายตาของนาง......

ลู่โย่วก็ตกใจจนวิ่งหนีออกจากประตูไป ไม่สนใจเลยด้วยซ้ำว่าคุณหนูของตัวเองยังนอนอยู่บนเตียง!

“นังสาวใช้ชั้นต่ำ!”

หยุนธิงหลานโกรธจนด่าอย่างสาดเสียเทเสีย “ข้าจะเก็บขยะอย่างเจ้าเอาไว้ทำไม!”

พอถึงคราวเคราะห์ ถึงกับทิ้งนางให้เผชิญหน้ากับปีศาจร้ายอย่างหยุนหว่านหนิงตามลำพัง? !”

“น้องรองจะตื่นเต้นขนาดนี้ทำไม? ถ้าหากท่านอ๋องสามเห็นรูปลักษณ์ของเจ้าตอนนี้ เกรงว่าจะนึกว่าเจ้าคือหญิงปากร้ายที่โวยวายในที่สาธารณะนะ!”

หยุนหว่านหนิงจงใจยั่วยุนาง

หลังจากผ่านเหตุการณ์เมื่อคืน หยุนธิงหลานก็ไม่อยากจะแสดงละคร “พี่น้องผูกพันลึกซึ้ง” อะไรต่อหน้านางอีกแล้ว

หยุนหว่านหนิงหนึ่งหมัดชก “คนที่ทำเสียงออดอ้อน” หนึ่งคน นังตอแหลอย่างหยุนธิงหลาน งุงิง้องแง้งต่อหน้านางไปก็ไม่มีประโยชน์

ดังนั้น นางก็เลยเปิดเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมา

“หยุนหว่านหนิง! เห็นข้ามีสภาพเช่นนี้ เจ้าได้ใจมากใช่ไหม?”

นางจ้องมองอย่างแค้นเคือง “ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ล้วนเป็นเพราะเจ้าทั้งนั้น! เมื่อคืนตอนที่เจ้าปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ เคยคิดหรือไม่ว่าสักวันหนึ่ง ข้าก็จะทำเช่นนี้กับเจ้าเหมือนกัน? !”

หยุนหว่านหนิงมองดูนางอย่างขบขัน “นี่ไม่ใช่มีเหตุย่อมมีผลหรอกหรือ?”

หยุนธิงหลานติดสินบนแก๊งเฮยเฟิงมาทำร้ายนาง ท้ายที่สุดกลับต้องรับผลร้ายจากสิ่งที่ตัวเองทำ

ตอนนี้ยังมีหน้ามาพูดว่า เป็นเพราะนาง?

“เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องมาข่มขู่ข้า!”

หยุนธิงหลานกัดริมฝีปากเอาไว้แน่น เสียงแหบแห้งราวกับอีกาเฒ่า “ตอนนี้ท่านอ๋องสามถูกกุมขังอยู่ในจวนอ๋อง แม้แต่ประตูของจวนอ๋องก็ไม่สามารถออกมาได้ด้วยซ้ำ”

“แล้วเขาจะเห็นรูปลักษณ์เช่นนี้ของข้าได้อย่างไร?”

“นี่ยังไม่ใช่เรื่องง่ายอีกหรือ?”

หยุนหว่านหนิงส่ายหน้าอย่างจนใจ ถือโอกาสหยิบ......กล้องถ่ายรูปออกมาจากช่องว่าง

นางอยากได้โทรศัพท์มือถือ

แต่อาจจะเป็นเพราะว่าที่นี่ไม่มีสัญญาณ ดังนั้นสิ่งของที่ล้ำสมัยเช่นนี้ พี่ใหญ่ช่องว่างเลยไม่ให้นาง

ก็ได้ กล้องถ่ายรูปก็ได้

นางยิ้มให้กับหยุนธิงหลาน “มา ทำท่ามะเขือยาว(*ภาษาจีนคือ เฉียจึ หมายถึงให้ยิ้ม)หน่อย!”