อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 270

แม่เจ้า!

ตอนนี้นาง ใส่แค่ตู้โตว(*ชุดชั้นในสมัยโบราณ)ตัวเดียวเท่านั้นนะ!

ในหัวของหยุนหว่านหนิงมีแสงสีขาวแวบผ่านไป: เป็นไปไม่ได้ใช่ไหม นี่นางถูกคนลวนลามหรือ? !

นึกไม่ถึงว่า ในห้องของนางจะมี “พวกถ้ำมอง” ? !

หยุนหว่านหนิงกำลังจะร้องตะโกน ข้อศอกก็กระแทกไปด้านหลังอย่างรวดเร็วเช่นกัน ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังคาดเดาการเคลื่อนไหวก้าวต่อไปของนางได้ จึงจับแขนของนางเอาไว้ก่อนแล้ว

ใช้มือปิดปากของนางเอาไว้: “หนิงเอ๋อร์ ข้าเอง”

ที่แท้ก็โม่เยว่นี่เอง......

หยุนหว่านหนิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็อาศัยตอนที่เขาไม่ระวัง ใช้มืออีกข้างหนึ่งดันกลับไปอย่างแรง

ข้อศอกดันไว้บนหน้าท้องของโม่เยว่อย่างแรง เขาส่งเสียงอู้อี้พร้อมรีบร้อนปล่อยมือ

หยุนหว่านหนิงถือโอกาสหันกลับมา เตะไปทางหว่างขาของเขา......

“เป็นเจ้าแล้วอย่างไร? ข้าก็ทุบตีเหมือนเดิม!”

ลูกเตะนี้ยังไม่ทันได้เตะเข้าไป ก็ถูกโม่เยว่คว้าข้อเท้าเอาไว้แล้ว หยุนหว่านหนิงเสียการทรงตัวโงนเงนไปมา ทั้งสองคนล้มลงไปบนพื้นพร้อมกัน

ในความมืดมิด โม่เยว่มือเร็วตาไว กอดนางเอาไว้ในอ้อมแขน

เขาเป็นเบาะมนุษย์ให้กับนาง

หยุนหว่านหนิงไม่ได้เจ็บอะไร แต่ข้อศอกของโม่เยว่เป็นแผลถลอกแถบใหญ่

เขาระงับเสียงอู้อี้ระหว่างฟันเอาไว้ สอบถามด้วยความห่วงใย “หนิงเอ๋อร์ เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ทั้งสองลดเสียงลงมา กลัวว่าจะทำให้หยวนเป่าตื่น

“ไอ้สารเลวโม่เยว่! เจ้าพวกถ้ำมอง! ดึกๆเที่ยงคืนไม่หลับไม่นอน มาที่ห้องข้าทำไม!”

หยุนหว่านหนิงด่าเสียงเบา

โม่เยว่ก็จนใจมากเช่นกัน

“ข้ากล่อมลูกชายนอนหลับแล้ว ก็รอเจ้ากลับมาตลอด ใครจะรู้ว่าทันทีที่เจ้าเข้ามาก็……เมื่อครู่นี้หากข้าขัดขวางไม่ทัน เจ้าจะไม่เสียเปรียบมากกว่านี้หรือ?”

เขาหมายถึง เรื่องที่หยุนหว่านหนิงเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านหลังฉากบังตา

แก้มของหยุนหว่านหนิงแดงก่ำ

นางเงยหน้าขึ้นมอง แสงจันทร์ส่องมาที่แห่งนี้พอดี

และทางด้านเตียงนอน ก็มีแต่ความมืดมิด

พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ โม่เยว่นอนอยู่บนเตียง สามารถเห็นการกระทำของนางได้อย่างชัดเจน

หยุนหว่านหนิงอยู่ด้านหลังฉากบังตา กลับมองไม่เห็นโม่เยว่ที่อยู่บนเตียง……

เมื่อครู่นี้โม่เยว่มีใจจะชื่นชม “สาวงามเปลี่ยนเสื้อผ้า” ใครจะรู้ว่าเพียงแค่เห็นนางถอดเสื้อออก……เขาก็ทนไม่ไหวแล้ว เลือดอันเร่าร้อนก็พุ่งขึ้นมาเหนือศีรษะ

เร่าร้อนไปหมดทั้งตัว

คนทั้งคนเหมือนกับ เป็นไข้จากอาการหวัด ริมฝีปาก และลำคอก็แหบแห้งอย่างรุนแรง

แทบอยากจะกระโดดลงไปในสระน้ำที่เย็นยะเยือก แล้วแช่อยู่ข้างในทั้งคืน

หรือไม่ก็โอบกอดคนที่อยู่ในอ้อมแขน……

รู้สึกถึงแรงกระตุ้นที่เพิ่งจะระงับลงไป ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง โม่เยว่รีบร้อนส่ายหน้า สลัดความคิดที่ไม่ควรมีในหัวทิ้งไป

ให้ตายเถอะ!

เขาไม่สามารถต้านทานหยุนหว่านหนิงเลยแม้น้อย ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? !

รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของเขา หยุนหว่านหนิงหน้าแดงขึ้นมา

นางไม่ใช่เด็กสาวอายุสิบหกสิบเจ็ดแล้ว จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าโม่เยว่เป็นอะไร? !

นางผลักมือของโม่เยว่ที่โอบเอวบางของนางอยู่ออกไป กล่าวดูแคลนเสียงต่ำอย่างไม่สบอารมณ์ “ต่ำช้า! ในหัวของเจ้าล้วนคิดแต่เรื่องสกปรกอะไรอยู่?”

หยุนหว่านหนิงลุกพรวดขึ้นมาทันที

โม่เยว่ไม่สนใจความเจ็บที่ปวดแสบปวดร้อนบนข้อศอก ลุกตามขึ้นมาเช่นกัน

“ข้าคิดถึงเมียของตัวเอง มีความผิดด้วยหรือ?”

น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา แววตาขุ่นเคือง......

ดูแล้ว เหมือนกับหญิงสาวแต่งงานใหม่ที่ถูกรังแกอย่างมาก

จู่ๆหยุนหว่านหนิงก็รู้สึกว่า ท่าทางน้อยใจและขุ่นเคืองนั่นของเขา เหมือนกับว่านางใช้บริการเขาแล้วไม่ยอมจ่ายเงิน......

โม่เยว่กล่าวขึ้นมาอย่างหน้าด้านไร้ยางอายอีกครั้ง “หนิงเอ๋อร์ สี่ปีมานี้ เจ้าดูแลตัวเองดีจริงๆ”

“ดู ดูแลอะไรดีจริงๆ?”

หยุนหว่านหนิงผู้ซึ่งฝีปากเก่งมาตลอด คืนนี้ก็พูดติดอ่างอย่างเศร้าสร้อยแล้ว!

โม่เยว่เข้ามาใกล้ “ดูแลรูปร่างได้ดีจริงๆ มีเสน่ห์เย้ายวนมากกว่าเมื่อสี่ปีก่อนเสียอีก ข้ายังจำได้ว่า เมื่อสี่ปีก่อนเจ้าผอมจนเหมือนซี่โครง”

แต่ว่าเมื่อครู่นี้......

ส่วนโค้งที่สวยงามของเรือนร่างนาง แวบเข้ามาในหัวของเขาอย่างต่อเนื่อง!