อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 269

หยุนหว่านหนิงจงใจอุบเอาไว้ “ยังไม่บอกท่านก่อน”

โม่หุยเฟิง: “......”

เลือดลมพุ่งขึ้นมาถึงลำคอ เขาสามารถลิ้มรสความหวานและคาวเล็กน้อยแล้ว

“หยุนหว่านหนิง เจ้าอย่าให้มันเกินไปนะ!”

“ข้าจะทำเกินไปเช่นนี้แหละ มีปัญญาท่านก็ตีข้าสิ!”

พูดจบ นางก็ถอยหลังไปก้าวหนึ่งทันที

โม่หุยเฟิงโกรธจนทุบเตียง “หยุนหว่านหนิง! คืนนี้เจ้ามาทำไมกันแน่! เจ้า เจ้าจะทำให้ข้าอกแตกตายจริงๆถึงจะสมใจใช่ไหม!”

“ดูที่ท่านอ๋องสามพูดเข้าสิ เห็นกันเป็นคนนอกไปได้!”

หยุนหว่านหนิงหัวเราะเหอะๆ “แต่ที่มาคืนนี้ เพราะข้ามีธุระจะหารือกับท่านอ๋องสามจริงๆ”

“ข้าไม่มีอะไรจะพูดกับเจ้า!”

โม่หุยเฟิงเบือนหน้าออกไปไม่มองนาง

ในใจกลับเริ่มท่องคำพูดของหยุนหว่านหนิง “คนอื่นจะโกรธข้าไม่โกรธ” อะไรนั่นขึ้นมาเงียบๆ อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

“สำหรับท่านอ๋องสามแล้วเรื่องนี้มีแต่ประโยชน์ ไม่มีโทษเลย”

หยุนหว่านหนิงกล่าว

เสียงของนาง เต็มเปี่ยมไปด้วยความล่อลวง

สายตาของโม่หุยเฟิงเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย หันหน้ามองดูนาง “เรื่องอะไร?”

“หยุนธิงหลานมีความรักต่อท่านด้วยใจจริง หรือท่านจะไม่รับนางเป็นพระชายารอง?”

โม่หุยเฟิงขมวดคิ้ว “นี่คือเรื่องในจวนอ๋องของข้า ไม่จำเป็นต้องให้เจ้ามายุ่งด้วย!”

ระหว่างเขากับหยุนธิงหลาน แทบจะไม่มีความเป็นไปได้แล้ว

ผู้หญิงคนนี้ กล้าใช้เรื่องตั้งครรภ์ปลอมมาหลอกเขา ไม่เพียงทำให้เขาดีใจไปเปล่าๆเท่านั้น......ถึงขั้นเพราะเหตุนี้ ทั้งเขากับฮองเฮาจ้าวยังถูกนางทำให้ติดร่างหางทางอ้อมไปด้วย

ถึงแม้ในใจของโม่หุยเฟิงจะยังมีนาง

แต่กลับไม่มีความคิดที่จะ แต่งงานรับตัวซวยคนนี้เข้าจวนอีกแม้แต่น้อย

“หยุนธิงหลานคือน้องรองของข้า สำหรับข้าแล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่ไม่ควรยุ่ง”

หยุนหว่านหนิงกล่าวอย่างหนักแน่นมีเหตุผลรองรับ “ข้าเป็นห่วงน้องรองของตัวเอง ไม่ใช่เรื่องที่สมควรหรอกหรือ?”

โม่หุยเฟิงไม่เชื่อคำพูดไร้สาระของนางหรอก!

ผู้หญิงคนนี้เนี่ยนะ จะเป็นห่วงหลานเอ๋อร์? !

เกรงว่านางคงจะเป็นห่วงแค่ว่า หลานเอ๋อร์จะตายเมื่อไหร่มากกว่า!

“เจ้ากำลังคิดจะทำอะไรกันแน่?”

โม่หุยเฟิงกล่าวถามอย่างอดทน

ความจริงคืออยากจะถามผู้หญิงคนนี้ว่า มีแผนร้ายอะไรอยู่กันแน่

แต่ว่าเขาไม่กล้าจะถามอย่างเปิดเผย......

ลูกตาของหยุนหว่านหนิงหมุนเล็กน้อย จู่ๆก็โน้มตัวเข้าไปใกล้โม่หุยเฟิง เขาตื่นตระหนกตกใจ รีบร้อนหลบเข้าไปในเตียง “เจ้า เจ้าคิดจะทำอะไร?”

“หยุนหว่านหนิงข้าขอเตือนเจ้าเอาไว้ ข้าคือพี่สามของเจ้าเจ็ดนะ!”

“เจ้าอย่าหน้าด้านไร้ยางอาย!”

เขานึกว่า หยุนหว่านหนิงจะแนบชิดเข้ามาในอ้อมกอดเขาเพื่อเอาใจเสียอีก

หลังจากที่แนบชิดเข้ามาในอ้อมกอดเพื่อเอาใจแล้ว จะต้องใส่ร้ายเขา ฉวยโอกาสยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของพวกเขา ถึงเวลานั้นเสด็จพ่อต้องไปปล่อยเขาไปอีกแน่!

ใครจะรู้ว่าร่างกายของหยุนหว่านหนิงหยุดลงทันที ดวงตาเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน “ท่านอ๋องสาม ข้าควรจะเอากระจกทองเหลืองมาให้ท่านใช่ไหม ท่านจะได้ส่องดูรูปร่างหน้าตาของตัวเองดีๆ?”

“อย่างกับผีตนหนึ่ง ยังจะกลัวว่าข้ามีความคิดไม่ดีอะไรกับท่านอีก?”

โม่หุยเฟิง: “......เจ้าอย่ารังแกคนมากเกินไป!”

“นี่ก็เรียกว่ารังแกแล้ว? จะให้ท่านได้เห็นอย่างแท้จริงหน่อยไหมว่า อะไรที่เรียกว่ารังแกกันแน่?”

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้ว

โม่หุยเฟิงขยับเข้าไปข้างในอย่างระมัดระวัง ถึงได้กระแอมไอในลำคอ “เจ้ามีอะไรก็พูดมาตามตรง! อย่าจับไม้จับมือ......จับร่างกาย!”

กับผู้หญิงคนนี้ระวังเอาไว้หน่อย เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว

ใครจะรู้ว่าวินาทีต่อมา นางจะทำเรื่องอะไรออกมา

เรื่องถนัดของนาง ก็คือการย้อนกลับมาเล่นงานฝ่ายตรงข้ามต่อหน้าเสด็จพ่อ

โม่หุยเฟิงเสียเปรียบไปหลายครั้งแล้ว!

“ข้าก็แค่จะกระซิบบางอย่างให้ท่านเท่านั้นแหละ”

หยุนหว่านหนิงกลอกตามองบน

แต่เห็นได้ชัดว่าโม่หุยเฟิงระวังนางจนถึงขีดสุด ราวกับนกที่เคยได้รับความตื่นตกใจ......นางหยิบหนังสือที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา ม้วนเป็นทรงกระบอก “ข้าพูดกับท่านเช่นนี้คงได้แล้วใช่ไหม?”

โม่หุยเฟิงเงี่ยหูเข้ามาอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

หยุนหว่านหนิงอดกลั้น ความคิดที่จะส่งเสียงดัง “อ๊าก” ออกมา ทำให้เขาหูหนวกไปโดยตรงเอาไว้ กระซิบพึมพำออกมาสองสามคำ

“จริงหรือ?”