อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 268

“หรือจะบอกว่า ให้ท่านฟังบางอย่าง”

นางเดินไปถึงข้างเตียง หยิบปากกาบันทึกเสียงด้ามหนึ่งออกมาจากช่องว่าง

ในตอนที่นางเข้ามา โม่หุยเฟิงก็ระมัดระวังตัวในทุกด้านแล้ว โดยเฉพาะตอนที่หยุนหว่านหนิงยื่นมือเข้าไปในแขนเสื้อ เขาก็ยิ่งตั้งสติเป็นอย่างดี

กลัวแต่ว่าวินาทีต่อมา นางจะหยิบเข็มเงินออกมาจากแขนเสื้อ......

อย่างไรเสียตอนที่อยู่ในห้องทรงพระอักษร เห็นนางพกเข็มเงินติดตัว โม่หุยเฟิงก็ตกตะลึงอย่างมากแล้ว

เขากลัวแต่ว่าสักวันหนึ่ง เข็มเงินนี้จะถูกใช้กับเขา!

“บทเรียน” ที่ผู้หญิงคนนี้ให้กับเขา มันมากเกินไปแล้วจริงๆ

ดังนั้นตอนนี้แค่เห็นหยุนหว่านหนิงยื่นมือเข้าไปในแขนเสื้อ โม่หุยเฟิงก็ประหม่าจนขมับเต้น “ตุ้บๆ” ขึ้นมา

แต่เมื่อเห็นสิ่งที่นางหยิบออกมาคือ “กล่องเล็กๆ” กล่องหนึ่ง โม่หุยเฟิงก็ขมวดคิ้วแน่น “นี่คืออาวุธอะไร? เจ้าอยากลอบทำร้ายข้าหรือ?”

“เจ้าคิดจะทำอะไร?”

“หยุนหว่านหนิง ข้าขอเตือนเจ้าเอาไว้นะ! หากเจ้ากล้าทำอะไรข้า ข้าจะไม่......”

เขาพูดอย่างรวดเร็ว แสดงให้เห็นว่าตกใจแย่แล้ว

และแสดงให้เห็นว่า ในใจเขามีความหวาดกลัวหยุนหว่านหนิงนานแล้ว

ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ได้ยิน “กล่องเล็กๆ” นั่น จู่ๆ “เอ่ยปากพูดขึ้นมา” แล้ว!

ข้างในมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “ท่านก็รู้ว่า ข้าน่าจะยังมีประโยชน์ให้ใช้อยู่! ไม่ว่าจะเป็นจวนกั๋วกงของเรา หรือว่าในจวนอ๋องหยิง!”

นี่คือ......

เสียงของหยุนธิงหลาน!”

โม่หุยเฟิงสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที มองไปที่หยุนหว่านหนิงครู่หนึ่งโดยสัญชาตญาณ

ได้ยินเพียงเสียงของผู้ชายแปลกหน้าอีกคนดังมาจากข้างใน น้ำเสียงแฝงการดูแคลนเล็กน้อย “ตอนนี้ไม่มีจวนอ๋องหยิงแล้ว มีเพียงจวนอ๋องสามเท่านั้น”

สีหน้าของโม่หุยเฟิงไม่น่าดูมากขึ้นไปอีก

ตั้งแต่หยุนหว่านหนิงเข้ามาจนถึงตอนนี้ ถึงแม้จะไม่ได้ทำอะไรเขาเลย

แต่คำพูดสองสามประโยคนี้ ไม่ต่างอะไรไปจากการตบหน้าของเขา

การตบที่มองไม่เห็นนี่ ตบจนโม่หุยเฟิงวิงเวียนไม่รู้ทิศทาง บนใบหน้าก็เจ็บอย่างปวดแสบปวดร้อน

เขาระงับความโกรธแค้นและเจ็บปวดในใจเอาไว้ กัดฟันเอาไว้แน่น ใบหน้าก็เคร่งเครียดเช่นกัน

เสียงของหยุนธิงหลานก็ดังขึ้นมาอีก นางกล่าวขึ้นมาอย่างร้อนใจ “จวนอ๋องสาม! ในใจของอ๋องหยิง......ท่านอ๋องสาม ข้าก็ยังมีสถานะอยู่บ้าง!”

“ถ้าหากท่านอยากจะทำอะไร บางทีข้าอาจจะเป็นสายให้ท่านได้!”

หลังจากจบคำพูดสองสามประโยคนี้ หยุนหว่านหนิงก็กดปุ่มหยุดชั่วคราว

นางเลิกคิ้วมองดูโม่หุยเฟิง

เห็นเพียงตอนนี้เขา เหมือนกับ.......หมีโง่ที่ใกล้จะโมโหจนถึงขีดสุดแล้ว

ไม่ใช่ว่าหยุนหว่านหนิงจะดูถูกเขา

เป็นเพราะว่าตอนนี้บนศีรษะของเขาถูกพันด้วยผ้าพันแผล บาดแผลบนหน้าก็ทุลักทุเลอย่างมากเช่นกัน ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามนั่งพิงตรงหัวเตียง แต่ผ้าห่มที่อยู่บนร่างกาย ห่อตัวเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา

พูดตามตรงไม่ปิดบัง

เหตุผลที่เมื่อครู่นี้เขาห่อตัวเองเอาไว้อย่างแน่นหนา ก็เพราะกลัวว่าหยุนหว่านหนิงจะหยิบเข็มเงินออกมา แทงเขาอย่างแรง!

เวลานี้ถ้าหากหยุนหว่านหนิงจะแทงเขาจริงๆ เขาไม่มีกำลังต้านทานได้เลยแม้แต่น้อย!

ดังนั้นตอนนี้ว่าเขาเหมือนหมีโง่ตัวหนึ่ง ก็เป็นการยกย่องเขาแล้ว

“ท่านอ๋องสาม น่าจะฟังออกว่านี่คือเสียงพูดของใครใช่ไหม?”

คำว่า “ท่านอ๋องสาม” ทำให้โม่หุยเฟิงยิ่งไม่มีหน้าพบผู้คนมากขึ้นไปอีก

เขากัดฟันเอาไว้ สายตาจ้องมองปากกาบันทึกเสียงที่อยู่ในมือของหยุนหว่านหนิงอย่างไม่ละสายตา “นี่มันคืออะไรของเจ้ากันแน่? ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่า นี่ไม่ใช่การจงใจใส่ร้ายหลานเอ๋อร์ของเจ้า?”

“หลานเอ๋อร์?”

หยุนหว่านหนิงรู้สึกขบขัน

นี่มันเวลาไหนแล้ว โม่หุยเฟิงยังเรียกหยุนธิงหลานว่า “หลานเอ๋อร์” อยู่

แสดงให้เห็นว่าเขารักหยุนธิงหลานจริงๆ!

“เช่นนั้นท่านก็ฟังต่อไป ว่าข้าใส่ร้ายหลานเอ๋อร์ของท่านหรือไม่”

หยุนหว่านหนิงสีหน้าเยาะเย้ย เปิดเนื้อหาของเสียงบันทึกต่อไป

คือเสียงของนาง “หืม? ในเมื่อเจ้ารู้ว่า ตอนนี้อ๋องหยิงกลายเป็นท่านอ๋องสามแล้ว ก็รู้แล้วว่าสำหรับท่านอ๋องของข้าแล้ว โม่หุยเฟิงไม่ได้มีภัยคุกคามใดๆแล้ว”

“เหตุใดข้าถึงต้องการให้เจ้าเป็นสาย? แล้วเหตุใดถึงต้องจัดการกับโม่หุยเฟิงด้วย?”

“ข้า......”