อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 267

เข็มเงินแทงเข้าไปบนหน้า หยุนธิงหลานกรีดร้องขึ้นมาทันที!

เสียงร้องนั่นคร่ำครวญจะเป็นจะตาย คนที่ไม่รู้ยังนึกว่าผีร้ายปรากฏกายขึ้นในโลกมนุษย์

แม้แต่มังกรตาเดียว ก็ยังตกใจจนตัวสั่น

เมื่อครู่เขาคิดอยู่ว่า จะแนะนำกูหน่ายนายใช้อาวุธร้ายกาจที่ใช้จัดการพวกเขาในคืนนั้น มาให้บทเรียนกับหยุนธิงหลานสักหน่อย คำพูดเพิ่งมาจะถึงปาก......

ก็เห็นเข็มเงินในมือของหยุนหว่านหนิง แทงเข้าไปบนใบหน้าของหยุนธิงหลานอย่างแรง!

โหด!

โหดมากพอจริงๆด้วย!

โหดเหี้ยมที่สุดคือใจหญิง!

แต่ว่าคำพูดนี้ ไหนเลยที่เขาจะกล้าพูดต่อหน้ากูหน่ายนาย? !

หยุนหว่านหนิงแสดงฝีมือในคืนนี้ วันหน้ามังกรตาเดียวก็ไม่กล้ามีความคิดใดๆที่ควรมีแล้ว......

“หยุนหว่านหนิง เจ้าไม่ได้ตายดีแน่!”

บนใบหน้าของหยุนธิงหลานมีหยดเลือดปรากฏขึ้นมา นางกลิ้งไปทั่วพื้นด้วยความเจ็บปวด “ข้าเป็นผีก็ไม่จะไม่ปล่อยเจ้าไป! หยุนหว่านหนิง! นังแพศยา!”

ยิ่งนางด่าแรงมากขึ้นเท่าไหร่ รอยยิ้มบนใบหน้าของหยุนหว่านหนิงก็ยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น

สักวันหนึ่ง นางจะทำให้หยุนธิงหลานไม่สามารถด่าออกมาได้อีก

แต่ตอนนี้เวลานี้ยังไม่ถึงเวลา เก็บปากของนางเอาไว้ชั่วคราวก่อน

นางลุกขึ้นยืน ค่อยๆเช็ดหยดเลือดที่อยู่บนเข็มเงินออกช้าๆ ถึงได้สั่งการมังกรตาเดียว “ตี”

“ขอแค่ไม่ทำให้ตาย ตีอย่างแรงได้เลย”

มังกรตาเดียวตกตะลึง มองดูแขนขาที่เรียวเล็กของหยุนธิงหลานอย่างลำบากใจ “กูหน่ายนาย นี่ นี่จะตีประมาณไหน?”

“หนึ่งหมัดของข้าชกลงไป เกรงว่านางคงจะตายแล้วมั้ง?”

เขายกกำปั้นของตัวเองขึ้นมา ขมวดคิ้วขึ้นอย่างลำบากใจ

“สั่งสอนบทเรียนง่ายๆ ก็พอ”

หยุนหว่านหนิงสะบัดมือ “ตีให้ซี่โครงหักสองสามท่อนเอ่ย หักแขนหักขาอะไรก็ว่าไป เจ้าจัดการไปตามสมควรเถอะ”

“ขอแค่ยังมีลมหายใจเฮือกหนึ่งก็พอ”

มังกรตาเดียว: “......”

นี่ยังเรียกว่าให้บทเรียนง่ายๆ อยู่อีกหรือ? !

ไม่กล้าขัดคำสั่งของกูหน่ายนาย

มังกรตาเดียวได้แต่ยื่นมือออกไปอย่างระมัดระวัง ต่อยหยุนธิงหลานเบาๆหนึ่งหมัด......หยุนธิงหลานด่าแรงมากยิ่งขึ้น แถมยังด่ามังกรตาเดียวไปด้วยอีกคน

หยุนหว่านหนิงมองดูมังกรตาเดียวด้วยใบหน้ารังเกียจ “เจ้ากำลังจั๊กจี้นางหรือ?”

“ต้องทำเช่นนี้! ดูให้ดี!”

พูดจบนางก็เงยหน้าขึ้นมา ตบไปบนใบหน้าของมังกรตาเดียวอย่างแรง

เสียงตบที่คมชัดเพิ่งจะดังขึ้นมา บนใบหน้าของมังกรตาเดียวก็ปวดแสบปวดร้อนขึ้นมา เขาร้องลั่นขึ้นมาทันที “กูหน่ายนาย ทำไมท่านต้องตบ......”

ยังไม่ทันได้พูดจบ หยุนหว่านหนิงก็เตะเข้ามาอย่างแรง

มังกรตาเดียวไม่มีการป้องกันตัวเลยแม้แต่น้อย ถูกเตะล้มลงบนพื้นโดยตรง หกล้มหน้าคะมำ

เขาลุกขึ้นจากพื้นด้วยความน้อยใจ ใบหน้าแดงก่ำ “กูหน่ายนาย......”

“ต้องตีเช่นนี้ เข้าใจหรือยัง?”

หยุนหว่านหนิงกล่าวถามด้วยเสียงเฉียบขาด

คืนนั้นนางตาบอดไปจริงๆ!

คิดไม่ถึงว่าจะพบกับพวกหน้าโง่ติ๊งต๊องพวกนี้ได้!

ความฉลาดทางด้านของสติปัญญาเท่านี้ของพวกเขา......หยุนหว่านหนิงไม่เข้าใจจริงๆว่า ไปเป็นโจนปล้นได้อย่างไร โจรอันธพาลในจินตนาการ ล้วนฆ่าคนมากมายนับไม่ถ้วน และชั่วร้ายไม่ใช่หรือ? !

เดิมทีคิดว่าที่ปราบได้คือฝูงหมาป่า คิดไม่ถึงว่าจะเป็นฝูงหมาฮัสกี้หน้าโง่? !

หยุนหว่านหนิงมือก่ายหน้าผาก

“ขอรับ กูหน่ายนาย”

มังกรตาเดียวเข้าไปข้างหน้าด้วยความน้อยใจ จู่โจมหยุนธิงหลานทั้งซ้ายและขวา ตบไปสิบกว่าฉากติดต่อกัน

ตอนแรกหยุนธิงหลานยังด่าอย่างฮึกเหิม ต่อมาก็เหลือแต่ร้องขอความเมตตาเท่านั้น และตอนสุดท้ายก็ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด แม้แต่จะร้องขอความเมตตาก็ร้องไม่ออกอีก……

มังกรตาเดียวถึงได้หยุดลง