อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 274

หยุนหว่านหนิงครุ่นคิดอย่างจริงจัง “เงื่อนไขอะไรท่านอย่าเพิ่งสนใจ”

“บอกมาว่าท่านกล้ารับปากหรือไม่ดีกว่า?”

โม่เหว่ยขมวดคิ้วจนเป็นอักษรชวน “นี่มันเหตุผลอะไรของเจ้า? เจ้าไม่บอกว่าเป็นเงื่อนไขอะไร ก็อยากจะให้ข้ารับปากแล้วหรือ?”

“ถ้าหาก จะขายข้าทิ้งล่ะ?”

“ท่านมีค่าหรือ?”

หยุนหว่านหนิงกลอกตามองบนอย่างไม่ลังเลเลย ไม่ไว้หน้าโม่เหว่ยเลยแม้แต่น้อย “จวนอ๋องโจวของท่าน ในเวลาปกตินอกจากข้าแล้ว เกรงว่าคงไม่มีใครสนใจใช่ไหม?”

“ถึงแม้ข้ามีใจอยากจะขายท่านทิ้ง จะขายได้สักกี่อีแปะเชียว?”

กี่อีแปะ......

นี่มันเหยียดหยามกันเกินไปหน่อยแล้วจริงๆ!

โม่เหว่ยโกรธจนหน้าแดง และก็เริ่มไอขึ้นมา “หยุนหว่านหนิง เจ้ายอมรับมาเถอะ! เจ้าดูถูกข้านั่นแหละ! เจ้าเห็นว่าข้าเป็นหม้อต้มยา เป็นคนป่วยกระเสาะกระแสะ!”

หยุนหว่านหนิงครุ่นคิดอย่างจริงจังอีกครั้ง

จากนั้นก็พยักหน้า “ถูกต้อง ข้าดูถูกท่านนั่นแหละ”

“ท่านก็รู้ว่า ข้าคนนี้เป็นคนพูดจาตามความเป็นจริง ดังนั้นท่านก็อย่าโกรธไปเลยนะ”

โม่เหว่ย: “......ข้าไม่โกรธ!”

ไม่โกรธสิแปลก!

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง รู้สึกได้ว่าถูกผู้หญิงคนนี้ทำให้โกรธจนเจ็บใจไปหมด

ไม่ง่ายกว่าที่ตอนนี้จะดีขึ้นมาหน่อยแล้ว เขาจะโกรธง่ายๆไม่ได้......ผ่านการคลุกคลีกับหยุนหว่านหนิงในระยะนี้ โม่เหว่ยพบว่าความสามารถในการต้านทานการโจมตีของตัวเอง แข็งแกร่งขึ้นอย่างมาก

ความสามารถในการแบกรับความกดดันทางจิตใจ ก็แข็งแกร่งขึ้นกว่าแต่ก่อนมากขึ้นเช่นกัน!

“แต่ว่า......”

หยุนหว่านหนิงเปลี่ยนน้ำเสียงในการพูด “หากท่านสามารถรีบหายขึ้นมาในเร็ววัน พิสูจน์ความสามารถของตัวท่านเอง พิสูจน์ว่าท่านไม่ได้มีค่าแค่ไม่กี่อีแปะเท่านั้น ข้าก็จะถอนคำพูดของข้า”

โม่เหว่ยสีหน้าสงสัย “หมายความว่าอย่างไร?”

หยุนหว่านหนิงก็ไม่ได้อธิบายให้เขาอย่างละเอียด หยุนธิงธิงยังรอข้างนอก

นังหนูน้อยคนนี้ เห็นได้ชัดว่ามีเรื่องในใจ ระหว่างทางที่มาล้วนมีท่าทางอยากจะพูดแต่ก็หยุดเอาไว้ ราวกับยากที่จะเอ่ยปาก

นางต้องถามนางดู ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ท่านก็ทำความเข้าใจด้วยตัวเองสิ ยังต้องให้ข้าอธิบายโดยละเอียดหรือ?”

หยุนหว่านหนิงเก็บกล่องยาเรียบร้อยแล้ว ก็กล่าวกำชับโม่เหว่ยอีกสองสามคำ “ใช่แล้ว ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว ท่านยังต้องคอยระวังอย่าให้เป็นหวัดได้ จะได้ไม่ป่วยหนักขึ้นมาอีกรอบ”

“ตกลง ข้ารู้แล้ว”

โม่เหว่ยพยักหน้า

เห็นนางแบกกล่องยากำลังจะออกจากประตู โม่เหว่ยลังเลอยู่นาน ท้ายที่สุดก็เอ่ยปากเรียกนางเอาไว้ “หยุนหว่านหนิง”

“หืม?”

นางหันกลับมามองดูเขา

“เงื่อนไขที่เจ้าพูดถึงเมื่อครู่นี้”

โม่เหว่ยหยุดไปครู่หนึ่ง สีหน้าท่าทางค่อยๆจริงจังขึ้นมา “ขอแค่เจ้าสามารถรักษาข้าให้หายได้จริงๆ ไม่ว่าเงื่อนไขที่เจ้าพูดคืออะไร ข้าก็ตามใจเจ้าทั้งนั้น”

หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้ว “ท่านไม่กลัวว่าข้าจะขายท่านจริงหรือ?”

“ไหนเจ้าบอกว่า ข้าไม่มีค่าไม่ใช่หรือ?”

จู่ๆเขาก็ยิ้มออกมา

ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ นี่คือครั้งแรกที่หยุนหว่านหนิงเห็นเขาเผยรอยยิ้มออกมา

เดิมทีสีหน้าของเขาก็ซีดขาวอยู่แล้ว ไม่ง่ายกว่าที่จะดีขึ้นมาอย่างมาก บนใบหน้ามีสีแดงเลือดฝาดเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

แต่เมื่อครู่นี้ถูกหยุนหว่านหนิงทำให้โกรธ ก็กลายเป็นซีดขาวไร้พลังขึ้นมาอีก

เวลานี้มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมา กลับมีความอ่อนแอที่บอบบางเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย ทำให้ในใจของหญิงแกร่งอย่างหยุนหว่านหนิงที่คิดอะไรก็พูดแบบนั้น อดที่จะรู้สึก “เห็นอกเห็นใจ” ขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้

เดิมทีนางอยากจะยั่วยุเขาอีกสองสามคำ

แต่พอเห็นรอยยิ้มเล็กๆนี้ของเขาแล้ว นางรู้สึกจุกแน่นในลำคอ ท้ายที่สุดก็พูดออกมาคำหนึ่ง “ตกลง”

นางหันหลังเดินออกไป

สิ่งที่คิดอยู่ในหัว ล้วนเป็นรอยยิ้มเล็กๆของโม่เหว่ยเมื่อครู่นี้

ราวกับท้องฟ้าที่มืดครึ้มมายาวนาน จู่ๆแสงแดดก็ส่องแสงออกมาจากกลุ่มเมฆที่หนาทึบ

แต่ว่าแสงแดดที่ริบหรี่ ซีดเซียว และเย็นชานั่น

ราวกับแดดเย็นเคล้าฝนปรอยๆในวันฟ้าครึ้ม ทำให้คนรู้สึกหนักใจมากขึ้นเล็กน้อย

ด้วยเหตุนี้ หยุนหว่านหนิงเดินออกมาด้วยอารมณ์หนักหน่วง เห็นลุงเฉินกับหยุนธิงธิงคุยกันใต้ร่มไม้พอดี บนใบหน้าของทั้งสองคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนจะคุยกันถูกคอ

“พวกเจ้าคุยอะไรกันอยู่?”

หยุนหว่านหนิงเดินเข้าไปใกล้

ใบหน้าเล็กของหยุนธิงธิงแดงก่ำขึ้นมา “พี่ใหญ่ ท่านออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“เมื่อครู่นี้นี่แหละ”

เห็นแก้มของนางแดงระเรื่อ หยุนหว่านหนิงกล่าวถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “เจ้ากับลุงเฉินกำลังคุยอะไรกันอยู่? ถึงกับไม่ได้สังเกตว่าข้าออกมาแล้ว”

ลุงเฉินรีบหาข้ออ้างว่าจะกลับไปดูท่านอ๋องของตัวเอง หันหลังก็ชิ่งหนีไป

หยุนธิงธิงใช้นิ้วมือม้วนปอยผมยาวที่อยู่ข้างหู “ก็ไม่มีอะไร เพียงแต่ เพียงแต่ลุงเฉินถามว่า ข้าอายุเท่าไหร่แล้ว กำหนดเรื่องแต่งงานแล้วหรือยัง”

นางอ้ำๆอึ้งๆ แก้มก็ยิ่งแดงมากขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้น หยุนหว่านหนิงก็เดาความหมายของลุงเฉินออกแล้ว......

“ตาเฒ่าคนนี้! ดูท่าจะวางแผนในตัวเจ้าอยู่!”

หยุนหว่านหนิงจนใจ

“วางแผนในตัวข้าทำไมกัน?”

หยุนธิงธิงกะพริบตาด้วยความสงสัย “ข้าเพิ่งจะอายุสิบห้า อายุของลุงเฉินเกรงว่าคงจะห้าหกสิบแล้วมั้ง? ถึงแม้เขาจะวางแผนในตัวข้า ข้าก็ไม่เห็นด้วยอยู่แล้ว”

หยุนหว่านหนิง: “......”

หรือจะพูดอย่างไร น้องสามของนางคนนี้คือนายผู้ไร้เดียงสาหรือ? !

นางถอนหายใจอย่างจนใจ ยื่นมือไปจิ้มหน้าผากของหยุนธิงธิง “ลุงเฉินไม่ได้วางแผนในตัวเจ้า เพื่อตัวเขาเองเสียหน่อย!”

“เจ้าก็ไม่ลองคิดดู ลุงเฉินอายุขนาดนี้แล้ว เขาจะกล้าวางแผนในตัวเจ้าหรือ?”

หากเป็นเช่นนี้จริงๆ นางเป็นคนแรกที่จะไม่ละเว้นเขา!

หยุนธิงธิงนวดหน้าผาก ที่ถูกนางจิ้มจนเจ็บ ยังคงทำหน้าไร้เดียงสา “เช่นนั้นลุงเฉินวางแผนในตัวข้าให้ใคร? ลุงเฉินไม่ได้แต่งงานมีลูกไม่ใช่หรือ?”

หยุนหว่านหนิงหมดคำพูดแล้ว

น้องสามของนางคนนี้ ดูเหมือนจะเป็นคนแก่แดด

ก่อนหน้านี้ยังมักจะสั่งสอนนาง หลักเหตุผลการอยู่ร่วมกันของแม่สามีกับลูกสะใภ้ หลักเหตุผลการอยู่ร่วมกันของสามีภรรยาอยู่ตลอด

ใครจะรู้ว่าตอนนี้ดูแล้ว สมองของนาง ยังคิดเร็วสู้หยวนเป่าไม่ได้เลย!

“ลุงเฉินไม่มีลูกชาย แต่มีเจ้านาย!”

หยุนหว่านหนิงมือก่ายหน้าผาก “วางแผนในตัวเจ้าแทนเจ้านายของเขา!”

หยุนธิงธิงถึงได้เข้าใจทันที “อ้อ! ข้ารู้แล้ว ความหมายของพี่ใหญ่คือ ลุงเฉินเขาอยากจะให้ข้าแต่งงานกับอ๋องโจวหรือ? !”

เพราะความประหลาดใจ เสียงของนางไม่เบาเลย

คำพูดเพิ่งจะออกจากปาก ถึงได้ปิดปากเอาไว้อย่างรู้ตัวภายหลัง มองดูไปรอบๆด้วยความประหม่า

“ไม่มีใครหรอก วางใจเถอะ”

หยุนหว่านหนิงดึงมือของนางลง “จวนอ๋องโจวเงียบสงัด บ่าวรับใช้ก็มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น”

แต่หยุนธิงธิงก็ยังคงประหม่า

นางกลืนน้ำลายลงคอ ลิ้นพันกันไปหมด “แต่ว่า แต่ว่าพี่ใหญ่ ข้าแค่คิดถึง รูปร่างหน้าตาของอ๋อง อ๋องโจว ข้าก็กลัวแล้ว”

“อ๋องโจวเคร่งขรึมมาก! เคร่งขรึมกว่าท่านพ่อข้าอีก!”

หยุนธิงธิงแลบลิ้นออกมา ซุกซนและน่ารัก “ถ้าหากข้าแต่งงานกับเขาจริงๆ ก็เหมือนมีพ่อเพิ่มขึ้นมาอีกคน”

“ข้าอึดอัด!”

สำหรับคนที่ไม่เข้าใจ และไม่คุ้นเคยกับโม่เหว่ยแล้ว เขาก็เคร่งขรึมและคร่ำครึจริงๆ

สาเหตุหลักเป็นเพราะว่า โม่เหว่ยไม่ออกไปไหนเป็นเวลานาน ตัดขาดจากโลกที่อยู่ภายนอกจวนอ๋องแล้ว

แม้แต่งานเลี้ยงในวัง ก็ไม่เคยเข้าร่วมมาก่อน

และเนื่องจากความเจ็บป่วยเรื้อรัง ลักษณะท่าทางของคนทั้งคนก็มืดมน

พบหน้ากันครั้งแรก ย่อมมีความรู้สึกว่า “อ๋องโจวเข้ากับคนได้ยาก” อย่างยากที่จะเลี่ยงได้อยู่แล้ว

แต่สำหรับหยุนหว่านหนิงแล้ว......ช่างมันว่าจะเข้ากันได้ง่ายหรือไม่ ขอเพียงทำให้นางไม่พอใจ นางก็จะโต้แย้งฟ้าโต้แย้งดินตอกอากาศ โต้แย้งกลับคนให้ตายไม่ต้องชดใช้ชีวิต

ตอนแรกนางก็ไม่ชอบนิสัยของโม่เหว่ยเช่นกัน

ต่อมาเมื่อได้อยู่ด้วยกันถึงได้พบว่า คนตระกูลโม่ล้วนมีลักษณะพิเศษที่ชัดเจนมาอย่างหนึ่ง: หยิ่งทะนง+ปากอย่างใจอย่าง

โม่เหว่ยดูเหมือนจะมีนิสัยใจคอแปลกประหลาด ความจริงแล้วภายในจิตใจก็เป็นเด็กผู้ชายที่หยิ่งผยองคนหนึ่งเช่นกัน

เขากับโม่เยว่อายุห่างกันแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น คนในวัยเดียวกันอยู่ด้วยกันแล้วจะสนิทสนมกลมกลืนกันมากขึ้นด้วย

หยุนธิงธิงยังไม่ได้กำหนดบ้านสามี หากแต่งงานกับอ๋องโจว.....

ดูเหมือนจะไม่เลวเช่นกัน!

ลูกตาของหยุนหว่านหนิงหมุนเล็กน้อย สายตาที่มองไปทางหยุนธิงธิง ก็ลึกซึ้งขึ้นมาเล็กน้อย “ธิงธิง ถ้าหากให้เจ้าแต่งงานกับอ๋องโจวจริงๆ เจ้ายินดีหรือไม่? !”