อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 291

สะเทือนอารมณ์?

หยุนหว่านหนิงค่อยๆนึกขึ้นได้ว่า นางได้พบกับซ่งจื่ออวี๋ที่นอกจวนอ๋องหมิง……

ความแปลกและผิดปกติของเขา ทำให้นางเกิดความสงสับ

"ข้าจะพบใครได้？หรูเยียนนับหรือไม่？แม่นมจางนับหรือไม่？"

หยุนหว่านหนิงหัวเราะเยาะ "พวกเขาจะทำให้ข้าสะเทือนอารมณ์อะไร? แต่ท่านอ๋องนะสิสง่าน่าเกรงขามยิ่งนัก ดีไม่ดีก็จะตัดมือคนทิ้ง ช่างทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวยิ่งนัก!"

โม่เยว่ยิ้มประจบสอพลอ "หนิงเอ๋อร์ ข้าแค่เป็นห่วงเจ้ามากเกินไป"

“ความห่วงใยของท่านอ๋อง ข้ามิอาจรับไหว”

หยุนหว่านหนิงไม่ได้มองเขา

นางดิ้นรนพยายามลุกขึ้นนั่ง

เมื่อเห็นเช่นนี้ โม่เยว่ก็ไปประคองนาง แต่กลับถูกหยุนหว่านหนิงปฏิเสธ

นางไม่ยอมให้เขาแตะต้องตัวนาง และลุกขึ้นนั่งด้วยตนเอง "ความห่วงใยของท่านอ๋อง ข้าไม่มีบุญรับเอาไว้"

“ความห่วงใยของเจ้า เพียงแต่จะกลายเป็นภาระของข้าเท่านั้น ท่านบอกว่าเป็นห่วงข้า แต่เจ้ากลับไม่เห็นชีวิตของคนอื่นเป็นชีวิต บัญชีทั้งหมดนี้ล้วนแต่จะถูกแบกอยู่บนบ่าของข้า!”

นางพูดด้วยใบหน้าเย็นชา "พญายมไม่เพียงแต่จะคิดบัญชีนี้ไว้บนหัวข้า"

“คนที่ถูกเจ้าทำร้ายนั้น ก็จะแค้นข้า”

ไม่ว่าจะเป็นหยุนหว่านหนิงคนเดิมที่ถูกโม่เยว่ทรมานจนตาย หรือคนอื่นๆที่เขาจะฆ่าและตีตายนั้น……

หยุนหว่านหนิงหวังจากใจเป็นอย่างยิ่งว่า เขาจะไม่ใช่คนที่เหี้ยมโหดและไร้ความเมตตา

อย่างน้อย ความเป็นมนุษย์ก็จะไม่สูญสิ้นไป

คนที่แม้แต่อารมณ์ของตัวเองยังควบคุมไม่ได้ การคบหากับเขานั้นเป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก

อารมณ์ของเขาแปรปรวน นิสัยแปลกประหลาด

คุณไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ

หากไม่ระวัง อาจเสียชีวิตได้……

หยุนหว่านหนิงไม่ได้กลัวโม่เยว่จะทำอะไรกับนาง แต่กลัวว่าภายใต้อิทธิพลของเขานั้น หยวนเป่าเติบโตขึ้นก็จะกลายเป็นคนเช่นเขา

เพราะผู้ชายของตระกูลโม่ ดูเหมือนว่าในสายเลือดนั้นจะมีความหัวดื้อ ขี้สงสัยและไร้อารยธรรม

ตระกูลโม่เป็นราชวงศ์

คนในราชวงศ์ล้วนเป็นผู้ที่ขี้สงสัย ไร้อารยธรรมและนองเลือด

นางไม่อยากให้ในอนาคตหยวนเป่าก็กลายเป็นเช่นนี้

ไม่เปลี่ยนนิสัยเสียๆนี้ของโม่เยว่ทิ้ง หยุนหว่านหนิงจะไม่เห็นสีหน้าที่ดีแก่เขาแน่นอน!

โม่เยว่คิดไม่ถึงว่าหยุนหว่านหนิงจะพูดคำเช่นนี้ออกมา เพียงมองดูใบหน้าที่เย็นชาของนางและฟังคำพูดที่เย็นชาของนาง เขาก็ทนไม่ไหวแล้ว "หนิงเอ๋อร์……"

“ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าอยากอยู่คนเดียว”

หยุนหว่านหนิงไม่โอกาสเขาพูด "หรูเยียน เชิญท่านอ๋องออกไป"

หรูเยียนรู้สึกลำบากใจ

แต่สุดท้ายก็เปิดประตู "นายท่าน……"

เชิญเถอะ!

เมื่อเห็นว่าหยุนหว่านหนิงหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า โม่เยว่ก็ขมวดคิ้ว และในที่สุดก็ลุกขึ้นยืน "ถ้าอย่างนั้นเจ้าพักผ่อนดีๆ พรุ่งนี้ข้าค่อยมาดูเจ้า"

เขาออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

หรูเยียนปิดประตู

นางยืนมองระหว่างประตูมองออกไปข้างนอก จากนั้นเดินไปที่ข้างเตียงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาว่า "พระชายา นายท่านยังไม่ไป"

"ยังยืนอยู่นอกประตู! นายท่านเป็นห่วงท่านจริงๆ"

หยุนหว่านหนิงลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน สายตาเย็นชาและไร้หัวใจ "หรูเยียน! ข้ารู้ว่าข้ากำลังทำอะไร! ในเมื่อเจ้าเลือกข้าแล้ว ก็ควรรู้ว่าใครเป็นนายท่านของเจ้าจริงๆ!"

“เจ้าค่ะ พระชายา……”

หรูเยียนก้มหัวลง

หยุนหว่านหนิงหายใจเข้าลึกๆ "เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง"

"ข้ารู้ว่าเพื่อข้าแล้ว นายท่านของเจ้าเปลี่ยนไปเยอะแล้ว! แต่หรูเยียน มันยังไม่พอ"

นางเงยหน้าขึ้นมองหรูเยียนและพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า "ข้าก็รู้ด้วยว่า นายท่านของเจ้าไม่ใช่คนที่จิตใจชั่วร้าย สาเหตุที่ทำให้เขาขี้สงสัย หัวดื้อ และโหดร้ายนั้น ล้วนเป็นเพราะเขาเป็นคนของตระกูลโม่ เขาเป็นอ๋องหมิงโม่เยว่"

สาเหตุที่โม่เยว่กลายเป็นแบบนี้ เกี่ยวข้องกับสภาพแวดล้อมและประสบการณ์ที่เขาเติบโตมา

หากตอนเจ้ายังเด็ก วันก่อนเจ้ายังเล่นสนุกสนานกับพี่ชายที่สนิทที่สุดของเจ้าอยู่ แต่วันต่อมาพี่ชายของเจ้าก็ "จมน้ำตาย" ในสระ เจ้ารู้สึกอย่างไร?

ตั้งแต่เด็กจนโต เพราะเสด็จพ่อรักเจ้ามาก พี่ชายที่เหลือจึงรวมกันเบียดเสียดยัดเยียดเจ้า