อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 291

สะเทือนอารมณ์?

หยุนหว่านหนิงค่อยๆนึกขึ้นได้ว่า นางได้พบกับซ่งจื่ออวี๋ที่นอกจวนอ๋องหมิง……

ความแปลกและผิดปกติของเขา ทำให้นางเกิดความสงสับ

"ข้าจะพบใครได้？หรูเยียนนับหรือไม่？แม่นมจางนับหรือไม่？"

หยุนหว่านหนิงหัวเราะเยาะ "พวกเขาจะทำให้ข้าสะเทือนอารมณ์อะไร? แต่ท่านอ๋องนะสิสง่าน่าเกรงขามยิ่งนัก ดีไม่ดีก็จะตัดมือคนทิ้ง ช่างทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวยิ่งนัก!"

โม่เยว่ยิ้มประจบสอพลอ "หนิงเอ๋อร์ ข้าแค่เป็นห่วงเจ้ามากเกินไป"

“ความห่วงใยของท่านอ๋อง ข้ามิอาจรับไหว”

หยุนหว่านหนิงไม่ได้มองเขา

นางดิ้นรนพยายามลุกขึ้นนั่ง

เมื่อเห็นเช่นนี้ โม่เยว่ก็ไปประคองนาง แต่กลับถูกหยุนหว่านหนิงปฏิเสธ

นางไม่ยอมให้เขาแตะต้องตัวนาง และลุกขึ้นนั่งด้วยตนเอง "ความห่วงใยของท่านอ๋อง ข้าไม่มีบุญรับเอาไว้"

“ความห่วงใยของเจ้า เพียงแต่จะกลายเป็นภาระของข้าเท่านั้น ท่านบอกว่าเป็นห่วงข้า แต่เจ้ากลับไม่เห็นชีวิตของคนอื่นเป็นชีวิต บัญชีทั้งหมดนี้ล้วนแต่จะถูกแบกอยู่บนบ่าของข้า!”

นางพูดด้วยใบหน้าเย็นชา "พญายมไม่เพียงแต่จะคิดบัญชีนี้ไว้บนหัวข้า"

“คนที่ถูกเจ้าทำร้ายนั้น ก็จะแค้นข้า”

ไม่ว่าจะเป็นหยุนหว่านหนิงคนเดิมที่ถูกโม่เยว่ทรมานจนตาย หรือคนอื่นๆที่เขาจะฆ่าและตีตายนั้น……

หยุนหว่านหนิงหวังจากใจเป็นอย่างยิ่งว่า เขาจะไม่ใช่คนที่เหี้ยมโหดและไร้ความเมตตา

อย่างน้อย ความเป็นมนุษย์ก็จะไม่สูญสิ้นไป

คนที่แม้แต่อารมณ์ของตัวเองยังควบคุมไม่ได้ การคบหากับเขานั้นเป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก

อารมณ์ของเขาแปรปรวน นิสัยแปลกประหลาด

คุณไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ

หากไม่ระวัง อาจเสียชีวิตได้……

หยุนหว่านหนิงไม่ได้กลัวโม่เยว่จะทำอะไรกับนาง แต่กลัวว่าภายใต้อิทธิพลของเขานั้น หยวนเป่าเติบโตขึ้นก็จะกลายเป็นคนเช่นเขา

เพราะผู้ชายของตระกูลโม่ ดูเหมือนว่าในสายเลือดนั้นจะมีความหัวดื้อ ขี้สงสัยและไร้อารยธรรม

ตระกูลโม่เป็นราชวงศ์

คนในราชวงศ์ล้วนเป็นผู้ที่ขี้สงสัย ไร้อารยธรรมและนองเลือด

นางไม่อยากให้ในอนาคตหยวนเป่าก็กลายเป็นเช่นนี้

ไม่เปลี่ยนนิสัยเสียๆนี้ของโม่เยว่ทิ้ง หยุนหว่านหนิงจะไม่เห็นสีหน้าที่ดีแก่เขาแน่นอน!

โม่เยว่คิดไม่ถึงว่าหยุนหว่านหนิงจะพูดคำเช่นนี้ออกมา เพียงมองดูใบหน้าที่เย็นชาของนางและฟังคำพูดที่เย็นชาของนาง เขาก็ทนไม่ไหวแล้ว "หนิงเอ๋อร์……"

“ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าอยากอยู่คนเดียว”

หยุนหว่านหนิงไม่โอกาสเขาพูด "หรูเยียน เชิญท่านอ๋องออกไป"

หรูเยียนรู้สึกลำบากใจ

แต่สุดท้ายก็เปิดประตู "นายท่าน……"

เชิญเถอะ!

เมื่อเห็นว่าหยุนหว่านหนิงหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า โม่เยว่ก็ขมวดคิ้ว และในที่สุดก็ลุกขึ้นยืน "ถ้าอย่างนั้นเจ้าพักผ่อนดีๆ พรุ่งนี้ข้าค่อยมาดูเจ้า"

เขาออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

หรูเยียนปิดประตู

นางยืนมองระหว่างประตูมองออกไปข้างนอก จากนั้นเดินไปที่ข้างเตียงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาว่า "พระชายา นายท่านยังไม่ไป"

"ยังยืนอยู่นอกประตู! นายท่านเป็นห่วงท่านจริงๆ"

หยุนหว่านหนิงลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน สายตาเย็นชาและไร้หัวใจ "หรูเยียน! ข้ารู้ว่าข้ากำลังทำอะไร! ในเมื่อเจ้าเลือกข้าแล้ว ก็ควรรู้ว่าใครเป็นนายท่านของเจ้าจริงๆ!"

“เจ้าค่ะ พระชายา……”

หรูเยียนก้มหัวลง

หยุนหว่านหนิงหายใจเข้าลึกๆ "เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง"

"ข้ารู้ว่าเพื่อข้าแล้ว นายท่านของเจ้าเปลี่ยนไปเยอะแล้ว! แต่หรูเยียน มันยังไม่พอ"

นางเงยหน้าขึ้นมองหรูเยียนและพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า "ข้าก็รู้ด้วยว่า นายท่านของเจ้าไม่ใช่คนที่จิตใจชั่วร้าย สาเหตุที่ทำให้เขาขี้สงสัย หัวดื้อ และโหดร้ายนั้น ล้วนเป็นเพราะเขาเป็นคนของตระกูลโม่ เขาเป็นอ๋องหมิงโม่เยว่"

สาเหตุที่โม่เยว่กลายเป็นแบบนี้ เกี่ยวข้องกับสภาพแวดล้อมและประสบการณ์ที่เขาเติบโตมา

หากตอนเจ้ายังเด็ก วันก่อนเจ้ายังเล่นสนุกสนานกับพี่ชายที่สนิทที่สุดของเจ้าอยู่ แต่วันต่อมาพี่ชายของเจ้าก็ "จมน้ำตาย" ในสระ เจ้ารู้สึกอย่างไร?

ตั้งแต่เด็กจนโต เพราะเสด็จพ่อรักเจ้ามาก พี่ชายที่เหลือจึงรวมกันเบียดเสียดยัดเยียดเจ้า

ไม่เพียงแต่เบียดเสียดยัดเยียด แถมยังกลั่นแกล้ง ใส่ร้ายเจ้า เจ้าจะกลายเป็นคนแบบไหน?

โม่เยว่ไม่ไว้ใจใครง่ายๆ

ใช้ความโหดร้าย และความใจร้ายเป็นอาวุธปกป้องตัวเอง มันผิดตรงไหน?

“แต่หรูเยียน ตอนนี้เขาไม่เพียงแต่เป็นอ๋องหมิง เขายังเป็นพ่อคนหนึ่ง”

หยุนหว่านหนิงก้มหน้าลง มองดูลวดลายบนผ้าปูที่นอน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาว่า "แม้ในช่วงสี่ปีที่คนธรรมดาไม่อาจทนได้นั้น หยวนเป่าไม่มีพ่อค่อยอยู่เป็นเพื่อน"

"ข้าก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เขาเป็นเด็กที่ไร้ความกังวล"

"ให้วัยเด็กที่น่าจดจำแก่เขา ให้เขาคิดบวก มีความสุข และเผชิญกับชีวิตในแง่ดี"

นางเงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง

ลมพัดเบาๆ พระจันทร์ที่สว่าง

“ข้าไม่อยากให้หยวนเป่า กลายเป็นคนเช่นเขาในอนาคต เจ้าเข้าใจหรือไม่？”

มีรอยยิ้มที่มุมปากของนาง "เช่นเดียวกัน ข้าไม่เพียงแต่เป็นพระชายาหมิง แถมเป็นแม่คนหนึ่ง! ข้าแค่อยากให้ลูกชายของข้า เป็นคนธรรมดาๆคนหนึ่ง"

สายตาของหรูเยียนซับซ้อน "พระชายา……"

นางไม่เคยคิดเลยว่า พระชายาที่หัวแข็งดื้อรั้นและเฮฮาท่านนี้ จะพูดคำเช่นนี้ออกมา!

แต่นางกลับไม่สามารถหักล้างเหตุผลเหล่านี้ได้!

ทุกสิ่งที่พระชายาพูดนั้นถูกต้อง!

ไม่เพียงแต่หรูเยียนเท่านั้นที่ตกตะลึง แม้แต่โม่เยว่ที่อยู่นอกประตูก็ตกตะลึงเช่นกัน!

แม้ว่าหยุนหว่านหนิงจะพูดเบามาก แต่คำพูดเหล่านี้ของนาง……โม่เยว่มีใจอยากแอบฟัง ก็ต้องได้ยินอย่างชัดเจนอยู่แล้ว

นางเป็นคนเช่นไรกันแน่?

เมื่อสี่ปีก่อน เขาเกลียดนาง

ในสี่ปีนั้น เขาเพิกเฉยต่อนาง

สี่ปีต่อมา เขาอยากทรมานนางต่อ

แต่สี่ปีต่อมา นางไม่เพียงแต่ไม่หาทางแก้แค้น……เขาเชื่อว่า หากหยุนหว่านหนิงมีใจอยากแก้แค้น เขาอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาตายอยู่ในมือของนางเมื่อใด!

นางไม่ได้แก้แค้น แต่กลับตอบแทนความแค้นด้วยความดีต่อเขา

และเขาก็ค่อยๆ ค้นพบว่า ใจที่คิดอยากจะทรมานนางนั้น หายไปจนหมดสิ้นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

สิ่งที่มาแทนคือ อยากจะดูแลปกป้องนางดีๆ

ปรากฏว่าทั้งหมดนี้ เป็นเพราะพวกเขาเป็นพ่อ แม่แล้ว

เพราะหยวนเป่า ความแค้นที่พวกเขามีต่อกัน และความเฉียบขาดต่อหน้ากันและกัน จางหายไปเพราะลูกชายนานแล้ว

นางอยากเป็นแม่ที่ดี เขาเองก็อยากเป็นพ่อที่ดีเช่นกัน? !

เพราะถึงตอนนี้……หยวนเป่ายังไม่ยอมเรียกเขาว่าท่านพ่อ และทุกครั้งที่ฟังเขาเรียกว่า "พ่อปลอม" ด้วยท่าทีที่จริงจัง โม่เยว่ทั้งอยากหัวเราะและร้องไห้

หลังจากที่หรูอวี้ส่งหมอหลวงหยางกลับไป เห็นว่าโม่เยว่ยังยืนอยู่นอกประตู

ประตูห้องปิดแน่น สีหน้าของนายท่านก็ดูไม่ค่อยดีนัก

เหมือน……โดนไล่ออกมา? !

เขาถูมือและเดินเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง "นายท่าน ให้ข้ารื้อประตูบานนี้ออกโดยตรงเลยหรือไม่？"

“หรือพวกข้าจากไปเช่นนี้?”

หรือจากไปอย่างเศร้าหมอง!

หากเป็นปกติ โม่เยว่คงเตะเขาอย่างแน่นอน

แต่เมื่อเห็นว่าวันนี้หรูอวี้ถูกเขาตีจนบินออกไป ทุบกำแพงหลายแห่งพัง และบาดแผลบนหน้าผากยังทายาแล้วด้วย……ช่างเถอะ เขาบาดเจ็บอยู่แล้ว ทนต่อการตีไม่ไหว

ดวงตาของโม่เยว่กะพริบเล็กน้อย

เมื่อเห็นเขาก้าวลงบันได หรูอวี้คิดว่าเขากำลังจะถูกตีอีกแล้ว

อยู่กับนายท่านมาหลายปี เขารู้ทุกการเคลื่อนไหวของนายท่านเป็นอย่างดี

หรูอวี้หลบโดยจิตใต้สํานึก "นายท่าน สุภาพบุรุษตกลงกันด้วยวาจา ไม่ใช่ด้วย……"

ใครจะไปรู้ว่าโม่เยว่เพียงแค่เดินผ่านเขาไป ทิ้งแผนหลังอันเย็นชาให้เขา

หรูอวี้โล่งใจลง และรีบเดินตามไป "นายท่าน ท่านไปไหน？"

โม่เยว่พูดออกมาสามคำอย่างเย็นชา "จวนอ๋องฮั่น"

“จวนอ๋องฮั่น?”

หรูอวี้ชะงักไปครู่หนึ่ง

มองดูแผ่นหลังของนายท่านตัวเอง ค่อยๆเต็มไปด้วยความอาฆาต……หรูอวี้อดกลืนน้ำลายไม่ได้ "อ๋องฮั่น ตัวใครตัวมัน!"

ท่าทางของนายท่าน จะไปฆ่าคนชัดๆ!