อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 292

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง หรูอวี้ก็กลับมาอย่างเหงื่อเต็มหน้า

"พระชายา พระชายา ท่านลงจากเตียงได้หรือยัง？"

เขาเคาะประตูและตะโกน

หยุนหว่านหนิงยังไม่นอน

หยวนเป่ากับโม่จงหรานเดินเล่นกันสนุกสนาน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา นางวางหนังสือแพทย์ในมือลง สั่งให้หรูเยียนเปิดประตู ปล่อยให้หรูอวี้เข้ามา

"เกิดอะไรขึ้น?"

เมื่อเห็นหรูอวี้หอบ นางขมวดคิ้วและถาม

“นายท่านจะฆ่าคนแล้ว!”

หรูอวี้พูดอย่างกระวนกระวายว่า "หากพระชายาสามารถลงจากเตียงได้แล้ว ไปที่จวนอ๋องฮั่นหน่อยเถอะขอรับ!"

“หากไปช้า เกรงว่าอ๋องฮั่นจะมีอันตราย!”

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่?!"

หยุนหว่านหนิงตกตะลึง

โม่เยว่กลับไปที่เรือนทิงจู่แล้วไม่ใช่หรือ? !

ทำไมถึงไปจวนอ๋องฮั่น? !

"เรื่องมันยาว! แต่คืนนี้นายท่านโกรธมาก และไม่รู้ว่าอ๋องฮั่นล่วงเกินนายท่านอย่างไร ดังนั้นนายท่านจึงไปที่จวนอ๋องฮั่นด้วยท่าทางอาฆาต ตอนนี้……"

หรูอวี้ยังพูดไม่จบ เสียงของโจวหยิงหยิงก็ดังมาจากข้างนอก

“หนิงเอ๋อร์！”

นางก็วิ่งเข้ามาในเรือนชิงหยิ่งด้วยความตื่นตระหนก "หนิงเอ๋อร์ รีบไปห้ามเจ้าเจ็ดหน่อยเถอะ!"

“ไม่รู้ว่าท่านอ๋องของข้าทำอะไรเขา เขาจะฆ่าโม่ฮั่นอี่ว์ของข้า!”

นับตั้งแต่ที่รู้จักกับโจวหยิงหยิงมา ในสายตาของหยุนหว่านหนิง นางเป็นคนที่ร่าเริงมาโดยตลอด มีนิสัยปากจัดและตรงไปตรงมา

คืนนี้ หยุนหว่านหนิงเห็นนางตื่นตระหนกเช่นนี้เป็นครั้งแรก

“พี่สะใภ้รอง เกิดอะไรขึ้น？เจ้าค่อยๆพูด”

โจวหยิงหยิงมาขอความช่วยเหลือ แน่นอนว่าหยุนหว่านหนิงก็จะต้องช่วยอยู่แล้ว……แม้ว่าตอนนี้สมองยังรู้สึกเวียนเล็กน้อย แต่นางก็พลิกตัวลงจากเตียงทันที

ขณะที่ทั้งสองเดินออกไปที่นอกประตู หยุนหว่านหนิงก็ให้โจวหยิงหยิงพูดที่ไปที่มาของเรื่องให้นางฟัง

“ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน”

โจวหยิงหยิงเพียงเอาแต่ร้องไห้ สีหน้าตะขิดตะขวงใจเหมือนกลัว

"ตอนโม่ฮั่นอี่ว์ถูกคนของเสด็จพ่อส่งกลับมา ยังดีๆอยู่เลย! ได้ยินเพียงว่าเสด็จพ่อออกคำสั่ง ให้เขากินได้แต่ข่าวเปล่ากับน้ำในครึ่งปีนี้……"

นางจับมือของหยุนหว่านหนิง ร่างกายของนางสั่นเล็กน้อย

หรูเยียนและหรูอวี้รีบถือตะเกียง และทั้งสี่คนก็ออกไปจากจวนอ๋องหมิงพร้อมกัน

"แต่ไม่นาน เจ้าเจ็ดก็เข้าไปที่จวนอ๋องฮั่นแล้ว! เขาไม่ได้พูดสาเหตุใดๆ เพียงทุบตีโม่ฮั่นอี่ว์ของข้า"

นางเช็ดน้ำตา

“เจ้าก็รู้ว่า ตอนนี้ท่านอ๋องของข้านั้นอ้วนเหมือนหมู”

เดิมทีบรรยากาศที่ตึงเครียดนั้น ก็ผ่อนคลายลงเพราะคำพูดของโจวหยิงหยิงที่ว่า "อ้วนเหมือนหมู"

โจวหยิงหยิงเองก็กลั้นหัวเราะไม่ได้

ทั้งร้องไห้และหัวเราะ เพราะหัวเราะก็พ่นน้ำมูกฟองเล็กๆ ออกมาด้วย

โจวหยิงหยิงหน้าแดงทันที รีบใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำมูกซ้ำๆ

หยุนหว่านหนิงไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี "พี่สะใภ้รอง เข้าประเด็นกันเถอะ! มิฉะนั้นต่อให้ข้าไปที่จวนอ๋องฮั่น ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และจะห้ามโม่เยว่อย่างไร?”

"ออ ใช่ ใช่"

โจวหยิงหยิงยัดผ้าเข้าไปในแขนเสื้ออย่างไร้เดียงสา

นางจับมือของหยุนหว่านหนิงแล้ววิ่งไปบนถนนอย่างรวดเร็ว

“อันที่จริง ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น! เจ้าเจ็ดของท่านเข้ามาก็ทุบตีเจ้ารองของข้า”

ในยามวิกฤต โจวหยิงหยิงก็ไม่อาจสน "โม่เยว่" หรือ "โม่ฮั่นอี่ว์" อีกต่อไปได้ เพียงเอาแต่เรียกว่า "เจ้าเจ็ด" ของเจ้า และ "เจ้ารอง" ของข้า

“เจ้าก็รู้ว่า เจ้ารองของข้าสู้เจ้าเจ็ดของเจ้าไม่ได้อยู่แล้ว!”

เมื่อเห็นว่า โม่ฮั่นอี่ว์ถูกซ้อมจนหน้าช้ำ หน้าบวมไปหมด……

โจวหยิงหยิงก็ห้ามโม่เยว่เอาไว้ไม่ได้ เอาโม่จงหรานท่านนี้มาขู่ โม่เยว่ก็ไม่แยแสอะไร

ก็ยังตีอยู่เหมือนเดิม

ไม่มีทางเลือกอื่น โจวหยิงหยิงจึงมาจวนอ๋องหมิงเพื่อขอความช่วยเหลือจากหยุนหว่านหนิง

“เจ้ารองของข้าก็เคยหล่อเหลามาก่อน แต่ตอนนี้กินจนอ้วน เดิมทีก็ทนต่อการชกต่อยไม่ไหวอยู่แล้ว การตีที่โหดร้ายของเจ้าเจ็ดนั้น ตีจนเขาหน้าฟกช้ำและบวมไปหมด แทบดูไม่ได้เลย!”

เมื่อเห็นโจวหยิงหยิงทำสีหน้ารังเกียจ หยุนหว่านหนิง：“……ถึงขนาดนั้นเลยหรือ？”