อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 293

เช่นเดียวกันกับที่โจวหยิงหยิงพูด โม่ฮั่นอี่ว์อาเจียนไปทั่ว

ในขณะนี้ เขาถูกโม่เยว่ต่อยจนฟกช้ำและบวมไปหมด สภาพนั้นดูน่าเวทนายิ่งนัก แต่เกิดขึ้นกับโม่ฮั่นอี่ว์ที่อ้วนท้วมนี้ ดูยังไงก็ตลกมาก……

ในห้องโถงใหญ่ มีกลิ่นที่อธิบายไม่ได้ลอยอยู่เต็มห้อง

หยุนหว่านหนิงกลั้นหายใจ และยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยความลังเล

ในที่สุดนางก็เข้าใจว่า ทำไมโจวหยิงหยิงถึงไม่อยากเจอโม่ฮั่นอี่ว์ในตอนนี้……

สภาพนี้ ค่อนข้างไม่น่าดูจริง

เมื่อเห็นว่าหยุนหว่านหนิงมา โม่เยว่ที่กำลังขี่อยู่บนตัวโม่ฮั่นอี่ว์และตีเขาอยู่นั้น ก็รีบลงมาทันที

เขาจัดระเบียบรูปร่างหน้าตาอย่างรวดเร็ว และเดินไปที่ประตูโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า “หนิงเอ๋อร์ เจ้ามาได้อย่างไร？ค่ำแล้ว น้ำค้างเยอะ ร่างกายของเจ้าก็ไม่ดี……”

“ใครแอบไปแจ้งให้หนิงเอ๋อร์？！”

วินาทีก่อน เขายังพูดคุยกับหยุนหว่านหนิงอย่างอ่อนโยน

ในวินาทีต่อมา ก็ราวกับว่าพญายมลงมายังแดนมนุษย์ จ้องมองหรูอวี้เหมือนจะกินคน และเตะไปอย่างรุนแรง "กินบนเรือน ขี้บนหลังคา!"

“หากคืนนี้หนิงเอ๋อร์เป็นหวัด ข้าจะหั่นเจ้าเป็นชิ้นๆแล้วเอาไปให้หมากิน!”

หรูอวี้ทำหน้าน้อย "นายท่าน ข้าน้อยไม่ได้เป็นคนไปฟ้องพระชายา"

“คือ คือพระชายาฮั่น……”

เขาขายโจวหยิงหยิงออกมาโดยไม่ลังเล

โม่เยว่ขมวดคิ้วทันที

แต่โจวหยิงหยิงเป็นผู้หญิง และเป็นพี่สะใภ้รองของเขา……แม้ว่าเขาจะโกรธมากเพียงใด ก็ไม่สามารถวิ่งไปที่สวนหลังบ้าน และชกต่อยโจวหยิงหยิงสินะ?

เขาอุ้มหยุนหว่านหนิงไว้ในอ้อมแขนทันที ใช้ร่างของเขากั้นลมด้านนอกไว้ "เข้ามาคุย"

"ออกไปเถอะ"

ห้องโถงใหญ่ยุ่งเหยิงไปหมด กลิ่นเหม็นยิ่งนัก ดังนั้นโม่เยว่จึงจูงมือของหยุนหว่านหนิงเดินออกไป

"รอสักครู่"

หยุนหว่านหนิงจับมือของเขาไว้ และยืนอยู่ที่เดิมอย่างดื้อรั้น "โม่เยว่ คืนนี้ข้าบอกอะไรกับท่าน? ท่านไม่ได้ใส่ใจสักนิดเลยใช่หรือไม่？"

โม่เยว่เหลือบมองโม่ฮั่นอี่ว์ที่นอนหายใจแขม่วๆอยู่บนพื้น "หนิงเอ๋อร์ ไว้ค่อยคุยกันตอนกลับ"

"ข้าไม่"

หยุนหว่านหนิงดึงเขาไว้อย่างดื้อรั้น "ทำไมท่านต้องลงมือกับอ๋องฮั่น？"

ในขณะนี้ โม่ฮั่นอี่ว์ที่นอนอยู่บนพื้น ได้เอ่ยปากด้วยความไม่เป็นธรรม "ฮือฮือฮือหว่านหนิง……เจ้าเจ็ดจะตีข้าตาย เจ้ารีบช่วยข้าด้วย……"

"ท่านหุบปาก!"

หยุนหว่านหนิงตะโกนใส่เขา

โม่ฮั่นอี่ว์ตัวสั่น และปิดปากด้วยความน้อยใจ

สามีภรรยาคู่นี้ คนหนึ่งดุกว่าคนหนึ่งจริงๆเลย!

“หนิงเอ๋อร์……”

โม่เยว่ลดเสียงลงเล็กน้อย "กลางคืนอากาศหนาว ข้าส่งเจ้ากลับไปก่อนดีหรือไม่？"

"ไม่ดี!"

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้วมองดูเขา และพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวังว่า "โม่เยว่ ท่านลองคิดดูเอง หากในอนาคตลูกชายก็เป็นเหมือนท่าน เป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไปเรื่อย ท่านจะคิดอย่างไร？"

เขาจะรู้สึกภาพภูมิใจมาก!

ลูกชายของเขา ก็ต้องเหมือนเขาอยู่แล้ว!

แต่โม่เยว่กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าหยุนหว่านหนิงสักที่ไหนกัน?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ผู้หญิงคนนี้กำลังโกรธอยู่……

ถ้าเขาพูดแบบนี้ หยุนหว่านหนิงคงตีเขาตายแน่เลย!

“ข้ารู้ผิดแล้ว”

โม่เยว่ก้มหัวยอมรับผิด

โม่ฮั่นอี่ว์นอนอยู่บนพื้น ครุ่นคิด “หว่านหนิง เจ้าเจ็ด ลูกชายอะไรกัน? เจ้าก้อนแป้งนั้น ไม่ใช่ลูกบุญธรรมของพวกเจ้าหรือ？”

“ข้าบอกให้หุบปาก!”

หยุนหว่านหนิงโกรธจัดและสั่งหรูอวี้ "ตีเขาสลมซะ!"

"ขอรับ พระชายา"

หรูอวี้ทนเสียงที่น่ารำคัญของโม่ฮั่นอี่ว์ไม่ไหวนานแล้ว รีบเข้าไปต่อยหน้าโม่ฮั่นอี่ว์โดยไม่พูดอะไรสักคำ

เขามองบนแล้วเป็นลมไป

“เห็นท่านขัดตามานานแล้ว”

หรูอวี้สะบัดกำปั้น

คืนนี้เขาถูกนายท่านเตะไปหลายครั้ง ล้วนเป็นเพราะโม่ฮั่นอี่ว์……เนื่องจากเขาคืออ๋องฮั่น แม้หรูอวี้จะแค้นมากเท่าไหร่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

คราวนี้ดีเลย พระชายาออกคำสั่ง เขาสามารถตีได้อย่างเปิดเผยเลย!

ความรู้สึกตอนตีอ๋องฮั่นนั้นดีมาก……

ไม่น่าแปลกใจที่นายท่านโกรธเมื่อไหร่ ก็จะมาตีอ๋องฮั่น!

"โม่เยว่ ข้ากำลังรอคำอธิบายของท่านอยู่"