อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 294

โม่เยว่รู้สึกงง "ทำไมต้องเป็นหรูอวี้？"

แต่เมื่อเห็นสีหน้าของหยุนหว่านหนิงไม่ค่อยดี เขาก็รีบหุบปากอย่างรู้อะไรควรอะไรไม่ควร "อืม งั้นก็ให้หรูอวี้ส่งเจ้ากลับไป"

"ข้าจะอยู่จัดการสถานการณ์ที่กำลังพังพินาศย่อยยับนี้"

หยุนหว่านหนิงชำเลืองมองโม่ฮั่นอี่ว์ที่หมดสติไป โดยไม่เหลือบมองโม่เยว่เลย และให้หรูเยียนพยุงนางออกไป

โม่เยว่ขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกขมขื่นมาก

ในสายตาของหนิงเอ๋อร์ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ผิด!

หลังจากออกจากจวนอ๋องฮั่น หรูอวี้ก็ถือตะเกียงอย่างประจบสอพลอ เดินไปทางด้านขวาของหยุนหว่านหนิง "พระชายา ท่านพอใจกับการแสดงในคืนนี้ของข้าน้อยหรือไม่？"

“ก็พอได้ มีรางวัลให้”

หยุนหว่านหนิงมองดูบาดแผลบนศีรษะของเขา

“ไม่ ไม่ ไม่ ข้าน้อยไม่ได้หมายความว่าเช่นนี้ขอรับ”

เป็นเรื่องยากที่หรูอวี้จะไม่ขอเงิน "ข้าน้อยเพียงแค่อยากช่วยนายท่านของข้า พูดสักสองสามคำ"

ยอมไม่เอาเงิน ก็จะช่วยนายท่านตัวเองพูด

เห็นได้ว่าแม้ปกติหรูอวี้จะเลวทรามไปหน่อย แต่ไม่จำเป็นต้องสงสัยความจวรักภักดีที่เขามีต่อโม่เยว่

"เจ้าพูด"

หยุนหว่านหนิงให้โอกาสเขาได้พูด

หรูอวี้โล่งอกลง "พระชายามิทราบ! เดิมทีคืนนี้นายท่านก็มีเรื่องอัดแน่นอยู่ในใจและไม่มีทางที่จะระบาย ฝ่าบาทสั่งให้ข้าน้อยว่า เชิญนายท่านไปพูดคุยด้วย"

“แต่แท้จริงแล้วเป็นเพราะคุณชายน้อยไปฟ้องนายท่านต่อหน้าฝ่าบาท……”

หยุนหว่านหนิงประหลาดใจ "อ้อ? หยวนเป่าฟ้องอะไรโม่เยว่?!"

“คุณชายน้อยบอกว่า นายท่านดุท่าน”

หรูอวี้อับอายจนเหงื่อตก "ฝ่าบาทได้ยินเช่นนี้ ก็รีบสั่งให้ข้าน้อยไปเชิญนายท่านไปพบเขาทันที"

“นายท่านโดนดุว่าไป โดยไม่ได้เถียงกลับใดๆเลย และยอมรับผิดตรงไปตรงมาอย่างเปิดเผย โดยบอกว่าต่อจากนี้ไปเขาจะปฏิบัติต่อพระชายาอย่างดี นายท่านเป็นห่วงพระชายา จึงรีบกลับมาที่จวนอ๋องหมิงทันที ใครจะไปรู้ว่ากลับมาก็……”

โดนหยุนหว่านหนิงดุว่าอีกครั้ง!

แถมยังถูกไล่ออกจากเรือนชิงหยิ่ง……

จึงทำให้ความโกรธในใจของโม่เยว่นั้นยากที่จะหายไป

ดังนั้นจึงคิดที่จะระบายความโกรธใส่โม่ฮั่นอี่ว์

ในใจของหยุนหว่านหนิงก็ไม่สามารถสงบลงได้เลย

โม่เยว่เมื่อสี่ปีต่อมาแตกต่างจากโม่เยว่เมื่อสี่ปีที่แล้วกันอย่างคนล่ะคนกันเลย……หากไม่ใช่เพราะ นางเห็นทัศนคติที่โม่เยว่มีต่อนางนั้นเปลี่ยนแปลงไปทีละวัน

นางคงคิดว่า ในใจของเขาก็เปลี่ยนคนไปแล้ว!

เมื่อเห็นสีหน้าที่ซับซ้อนของนาง และไม่พูดอะไร หรูอวี้ก็พูดอย่างระมัดระวังว่า "พระชายา"

"ข้าน้อยไม่ใช่ร้องขอความเป็นธรรมแทนนายท่าน เพียงแค่ว่าข้าน้อยรู้สึกว่า ตอนนี้นายท่านดีกับท่านมากแล้วจริงๆ! ข้าน้อยแค่ขอพระชายา ปฏิบัติต่อนายท่านดีหน่อย……"

อาจเป็นเพราะเห็นหยุนหว่านหนิงขมวดคิ้ว

กลัวว่านางจะโกรธ หรูอวี้ก็รีบพูดว่า "ไม่ต้องมากนัก! แค่นิดหน่อย นิดหน่อยก็พอแล้ว"

เขาคิดในใจว่า นายท่านของเขาเป็นคนหยิ่งผยองเพียงใด?

ในสายตาของผู้อื่น นายท่านนั้นสูงศักดิ์และเย็นชา

แต่ต่อหน้าพระชายา นายท่านต่ำต้อยราวกับฝุ่นบนพื้น!

แต่นายท่านกลับเปลี่ยนแปลงไปมากเพื่อพระชายา แต่พระชายากับปฏิบัติต่อนายท่านแย่ขึ้นกว่าเดิม……

คนอื่นไม่รู้เหตุผล แต่หรูอวี้พวกเขา จะไม่รู้ได้อย่างไร? !

เมื่อเห็นว่านายท่านทิ้งความเย่อหยิ่งและเย็นชาต่อหน้าพระชายา เหลือแต่ผ่าหัวใจของเขาออกมาให้พระชายาดูเท่านั้น แต่พระชายา กลับไม่หวั่นไหวแม้แต่สักนิด!

หรูอวี้สงสารนายท่านตัวเอง

หยุนหว่านหนิงหยุดเดินอย่างกะทันหัน

หรูเยียนเห็นสีหน้านางไม่ค่อยดี ก็รีบส่งสายตาให้หรูเยียน ให้เขาหยุดพูดได้แล้ว

หรูอวี้ก้มหน้าลงเหมือนเด็กที่ทำผิด

แต่หยุนหว่านหนิงไม่ได้พูดอะไร นางแค่ถอนหายใจแรงๆ และกลับไปที่จวนอ๋องหมิงอย่างมีเรื่องหนักอกหนักใจ

นอนอยู่บนเตียง คำพูดของหรูอวี้ยังคงดังก้องอยู่ข้างๆหู

หยุนหว่านหนิงคิดในใจว่า นางปฏิบัติกับโม่เยว่แย่ขนาดนั้นเลยหรือ?

อาจถึงเวลาที่พวกเขาสองคนต้องคุยกันดีๆหน่อยแล้ว……

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ เสียงที่ร่าเริงของหยวนเป่าก็ดังมาจากนอกประตู "พ่อปลอม! ท่านแม่เห็นแล้วคงต้องดีใจมากแน่เลย ท่านเข้าไปอย่างไว้ใจได้เลย"

ประตูถูกเปิดออก โม่เยว่ถูกผลักเข้ามา

เขาเอามือไขว้หลัง โดยไม่รู้ว่าถืออะไรอยู่ในมือ