อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 312

หยุนธิงหลานคิดว่า หยุนหว่านหนิงจะช่วยนางแก้แค้น

นางจ้องเขม็งแม่นมคนนั้น ทำท่าเหมือน ‘เจ้าตายแน่’

แม่นมใจสั่น พูดเสียงสั่นว่า “ไม่ทราบว่าพระชายาหมิงมีเหตุอันใด ข้าจะ จะตอบทุกอย่างเจ้าค่ะ……”

“ไม่ต้องตื่นเต้นไป แค่คำถามไม่กี่คำถามเท่านั้น”

หยุนหว่านหนิงยื่นมือไปตบไหล่ของนาง

แม่นมขาอ่อน เกือบโดนนางตบทรุดลงไปกับพื้น

“เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว? เป็นแม่นมของจวนอ๋อง? หรือเป็นคนของตระกูลฉิน? เจ้าอยู่กับฉินซื่อเสวียมากี่ปีแล้ว?”

ทุกคำถามล้วนเกินขอบเขตของตัวแม่นม

นางไม่คิดว่า พระชายาหมิงจะมาถาม ‘ประวัติส่วนตัว’ ของนาง

ยังไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ก็ได้ยินหยุนหว่านหนิงถามต่อว่า “เจ้าได้เงินเดือนละเท่าไหร่? มีครอบครัวไหม?”

แม่นม: “……”

นางสมองเบลอไปหมดแล้ว

พระชายาหมิงคิดจะทำอะไรกันแน่?

ไม่ให้โอกาสนางได้ตอบคำถาม หยุนหว่านหนิงก็ตบไหล่ของนาง “ไม่เป็นไร ข้าแค่ถามเอง”

แม่นมใจสั่นไปหมด

นี่เรียกว่าแค่ถามเหรอ?

พระชายาหมิงคงไม่ได้อยากถามครอบครัวนาง แล้วฆ่าพวกเขาทั้งหมดหรอกนะ?!

แม่นมขาอ่อน คุกเข่าลงตรงหน้านาง “พระชายาหมิงโปรดไว้ชีวิตด้วย! ครอบครัวข้ามีทั้งคนแก่และเด็กน้อย……”

“ข้าไม่ทำอะไรเจ้าเสียหน่อย เจ้าจะขอร้องทำไม?”

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้ว

หยุนธิงหลานถือชุดแต่งงานแล้วพูดแทรกพวกนาง “พี่ใหญ่ ตอนนี้พี่ช่วยข้าคิดหน่อยสิ!”

“ข้าจะทำยังไงดี!”

นางมองดูชุดแต่งงานแล้วก็ลำบากใจ “นี่เป็นชุดแต่งงานของพระชายา และเป็นสีแดงสดด้วย ข้าจะใส่ได้ยังไง?”

“แต่ถ้าไม่ใส่ ข้าก็ต้องอับอายขายขี้หน้าน่ะสิ!”

ยังไง ฉินซื่อเสวียออกโจทย์ยากให้นาง!

ถ้าใส่ชุดแต่งงานนี้ ก็จะโดนประณามว่า ‘ทำตัวเกินกว่านาย จิตใจไม่ซื่อ คิดจะแย่งตำแหน่งพระชายา’

ไม่เพียงแต่เป็นศัตรูกับฉินซื่อเสวียแบบเปิดเผย ถ้าทั้งเมืองรู้เรื่องนี้เข้า อย่าว่าแต่โม่หุยเฟิงจะโกรธหรือเปล่า ฮองเฮาจ้าวรู้อาจจะไม่ปล่อยนางไปก็ได้!

แต่ถ้าไม่ใส่

จะให้นางใส่ชุดสีชมพูมุ้งนั้นออกไปเหรอ?

ตอนนี้ก็เลยเวลามงคลไปแล้ว ถ้าใส่ชุดแบบนี้ออกไป ต่อไปนางจะเจอคนอื่นยังไง?!

หยุนธิงหลานลำบากใจ

นางเหมือนนักโทษที่ถูกต้อนจนมุม

ข้างหน้าเป็นหน้าผา ข้างหลังเป็นทหารที่ไล่ตามมา……

หยุนหว่านหนิงมือเท้าคาง เหมือนกำลังครุ่นคิด

นางไม่สนใจว่าหยุนธิงหลานจะเป็นยังไง และไม่สนใจว่านางจะโดนประณามไหม แต่ครั้งนี้ ฉินซื่อเสวียรู้ว่านางอยู่ในจวนกั๋วกงด้วย……

นางไม่เพียงแต่จะกลั่นแกล้งหยุนธิงหลาน และยังต่อกรกับนางด้วย!

หยุนหว่านหนิงไม่อยากปกป้องหยุนธิงหลาน

แต่นางจะโดนฉินซื่อเสวียเหยียบไว้ไม่ได้!

คิดไปคิดมาแล้ว หยุนหว่านหนิงก็หยิบชุดแต่งงานขั้นมา “ใส่สิ! ทำไมจะไม่ใส่?!”

นางกอดกล่องผ้าไหมไว้ ลากหยุนธิงหลานเข้าไปในห้อง แล้วสั่งแม่นมคนนั้นว่า “รออยู่ข้างนอก! เลยเวลามงคลมาแล้ว จะชักช้าอีกไม่ได้”

สักพัก หยุนธิงหลานก็เปลี่ยนชุดแต่งงานเดินออกมา

แต่นอกชุดแต่งงานสวมชุดแต่งงานมุ้งสีชมพูทับไว้……

เป็นชุดแต่งงาน ‘สีชมพูบางเฉียบ’ ที่ฉินซื่อเสวียสั่งให้คนส่งมาก่อนหน้านั้น

หยุนธิงหลานมองนางอย่างไม่สบายใจ “พี่ใหญ่ ข้าใส่แบบนี้จะไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม?”

“ฉินซื่อเสวียจะไม่เอาเรื่องนี้มาต่อกรกับข้าใช่ไหม?”

หยุนหว่านหนิงผลักนางเข้าไป “กลัวอะไร? นางกล้าส่งมาให้ เจ้าก็ต้องกล้าใส่! นางส่งมาสองชุด เจ้าก็ใส่มันสองชุดไปเลย!”

“ไปสิ! ไปให้ฉินซื่อเสวียดูว่าเจ้าเก่งแค่ไหน!”

หยุนธิงหลาน: “……พี่ใหญ่ ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าพี่กำลังหัวเราะเยาะข้าอยู่?”

“ไม่หรอก ข้ากำลังให้กำลังใจเจ้าต่างหาก!”