อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 326

หยุนหว่านหนิงหันไปมอง เห็นหรูอวี้กำลังยืดคอยาวอยู่หน้าประตู

ที่นี่คือห้องทรงพระอักษร เขาไม่กล้าผลีผลาม

ไม่ได้รับอนุญาตจากโม่จงหราน เขาไม่กล้าเข้ามาโดยพลการ

ตอนนี้เขายืดคอยาวราวกับห่านตัวผู้ตัวใหญ่ตัวหนึ่ง “ท่านอ๋องให้ข้าน้อยมาดูว่า พระชายาหิวแล้วหรือไม่? จะขึ้นพระกระยาหารเลยหรือไม่?”

หยุนหว่านหนิง “หือ?”

ขึ้นพระกระยาหาร?

ก่อนหน้านี้เธอมักจะเข้าวังมาร่วมราชการเช้ากับโม่เย่ทุกวันเวลานี้

บางครั้งจะเข้ามาก่อนเพื่อทานอาหารเช้า บางครั้งเธอก็ไปรออยู่ที่ห้องทรงพระอักษร คนทางห้องทรงพระอักษรจะส่งอาหารเช้ามา

โม่เยว่เคยเป็นห่วงเป็นใยเมื่อไหร่กัน?

วันนี้พระอาทิตย์ดูจะขึ้นทางทิศตะวันตกล่ะมั้ง!

ขึ้นพระกระยาหารน่ะปลอม เรื่องจริงคือจับตาดูเธอล่ะมั้ง?

หยุนหว่านหนิงหน่ายใจ “หรูอวี้ ถ้าเจ้าพูดความจริงกับข้า ข้าจะให้...”

คำว่า “รางวัล”ยังไม่ทันออกจากปาก หรูอวี้ก็รีบเปลี่ยนคำว่า “พระชายา ท่านอ๋องให้ข้าน้อยมาดูว่า คุณชายซ่งได้เว้นระยะห่างกับท่านหรือไม่?!”

หยุนหว่านหนิง： “....”

ซ่งจื่ออวี๋：”....”

เจ้าบ้าโม่เยว่นี่ ไม่โดนชกนานไปหน่อยใช่ไหม?

พอเห็นหยุนหว่านหนิงโกรธจัด ซ่งจื่ออวี๋ยิ้มขันน้อยๆ

“งั้นเจ้าดูสิว่า ข้ากับซ่งจื่ออวี๋ยืนห่างกันในระยะปลอดภัยหรือไม่?”

หยุนหว่านหนิงกัดฟันถาม

หรูอวี้มองดู พวกเขาคนหนึ่งนั่งทางซ้าย อีกคนนั่งทางขวา...ระหว่างพวกเขาสองคนดูจะห่างไกลกันราวกับขวางกั้นด้วยภูเขาและทะเล ดูแล้ว”ปลอดภัย”จริงๆ!

“ปลอดภัยแล้วจริงๆ!”

หรูอวี้ยกนิ้วโป้งให้ “ข้าน้อยจะไปรายงานท่านอ๋อง”

เขาวิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว

ดูท่าทางหยุนหว่านหนิงไม่พอใจขั้นสุดแล้ว ซ่งจื่ออวี๋พูดเสียงเบาว่า “อ๋องหมิงดูทะนุถนอมเจ้ายิ่งนัก”

“แล้วยังไงล่ะ?”

หยุนหว่านหนิงพูดอย่างดื้นรั้น “ระหว่างข้ากับเขา หากจะให้คืนดีดุจเดิม ก็ไม่ง่ายดายเยี่ยงนั้นดอก!”

“แต่เพื่อหยวนเป่า ไม่ช้าก็เร็วพวกเจ้าก็จะคืนดีกันมิใช่รึ?”

ซ่งจื่ออวี๋ถาม

เสียงเขาแผ่วเบามาก

เบาดุจขนนก จนหยุนหว่านหนิงแทบไม่ได้ยิน

คำถามนี้เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลย

แต่ตอนนี้ซ่งจื่ออวี๋ถามออกมาแล้ว---

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้วถาม “ซ่งจื่ออวี๋ เจ้าจงใจเปลี่ยนเรื่องกับข้าใช่ไหม? เมื่อครู่ข้าถามอะไรเจ้านะ เจ้ายังไม่ได้ตอบข้าใช่ไหม?”

ซ่งจื่ออวี๋หัวเราะเสียงต่ำออกมา

“หว่านหนิง วางใจเถอะ”

เขาถึงตอบว่า “อาการบาดเจ็บของข้าไม่สาหัสดอก”

“เป็นถึงขนาดนี้แล้วยังไม่สาหัสอีก?!”

หยุนหว่านหนิงยืนขึ้นถาม “เจ้าคิดว่าข้าอายุสามขวบรึ?”

“ผ่านไปอีกระยะหนึ่ง ก็จะดีขึ้นเองล่ะ”

ซ่งจื่ออวี๋ลุกขึ้นตาม “วันนี้ฝ่าบาทไม่น่าจะมีเวลาพูดคุยกับข้า ข้ากลับไปก่อนแล้วกัน หว่านหนิง ไว้ค่อยพบกันนะ”

เขาไม่ได้บอกนางว่า อาการบาดเจ็บของเขา...ใช้อะไรแลกมา

หนึ่งบาดแผล ไม่เพียงเอาพลังยุทธ์สิบปีของเขาไป ยังมีอายุขัยสามปีอีก....

เขาทำเพียงผงกหัวให้นางเล็กน้อย อย่างราบเรียบและเฉยเมย

ท่าทางเขาดูเย็นชาโดดเดี่ยวเหมือนครั้งแรกตอนเธอพึ่งเจอเขาที่ภูเขาหยุนอู้

ความรู้สึกนี้มันทำให้หยุนหว่านหนิงไม่สบายใจเอาเสียเลย

พอเห็นซ่งจื่ออวี๋หมุนตัวเดินจากไป เธอก็ไม่ได้ห้ามเขาไว้

ในตอนนี้เองหรูอวี้ยืดคอยาวชะเง้ออยู่หน้าประตูอีกครั้ง “พระชายา...”

“ไสหัวไป!”

หยุนหว่านหนิงระเบิดใส่ทันที

ผู้หญิงนี่เปลี่ยนหน้าเร็วกว่าท้องฟ้าเปลี่ยนสีเสียอีก!

หรูอวี้รับคำอย่างน้อยใจ “ขอรับ!”

เขารีบออกไปอย่างรวดเร็ว

หยุนหว่านหนิงเดินวนเวียนไปมาในตำหนัก คิดยังไงก็ไม่เข้าใจคำพูดนั้นของซ่งจื่ออวี๋ เห็นได้ชัดว่าเขามีความลับซ่อนอยู่

แต่ฟังเขาพูด เหมือนเธอคงคืนดีกับโม่เยว่ในไม่ช้า....

เขาเลยเก็บความอ่อนโยนทั้งหมด และเผยใบหน้าเดิมที่เย็นชาออกมา

นี่เขาคิดจะ แยกทางกับเธอหรือไง?