อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 327

หยุนหว่านหนิงไม่เคยทำอะไรเหมือนใครอยู่แล้ว

ก่อนหน้าที่รู้ว่าฮองเฮาจ้าวไปหาเต๋อเฟยเพราะอะไร เธอไม่คิดจะปรากฏตัวอย่างเปิดเผย

ตอนนี้เธอกับหรูอวี้กำลังคลานแนบร่างอยู่บนหลังคาตำหนักหย่งโซ่ว....

ในตำหนักหย่งโซ่ว ทะเลาะกันจนแทบจะพลิกฟ้าแล้ว

ท่าทีของเต๋อเฟยดูจะเหนือกว่าหนึ่งขั้น “ฮองเฮาอาศัยแค่คำพูดฝ่ายเดียว ก็จะมาลงโทษหม่อมฉัน? หาว่าไม่สั่งสอนลูกสะใภ้ตนเองให้ดีอะไร? ทำไมหม่อมฉันถึงฟังไม่เข้าใจล่ะ?”

“ฮองเฮาต่างหากที่เป็นผู้ครองวังหลัง ฮองเฮาของหนานจวิ้น”

“หนิงเอ๋อร์ก็เป็นลูกสะใภ้ของฮองเฮา ทำไมถึงกลายเป็นหม่อมฉันไม่สั่งสอนลูกสะใภ้ให้ดีล่ะ?”

“หรือว่าฮองเฮาไม่ผิดเลยสักนิดรึ?”

เรื่องทะเลาะวิวาท นอกจากเต๋อเฟยสู้หยุนหว่านหนิงไม่ได้แล้ว ก็ไม่เคยกลัวใครที่ไหนมาก่อน!

ต่อให้เป็นฮองเฮาจ้าวแล้วยังไง?

หลายปีมานี้นางทะเลาะกับฮองเฮาจ้าวจนชินรู้ทันกันดีแล้ว!

“ปากคอเจ้าสามหาวนักนะ!”

ฮองเฮาจ้าวชี้หน้าเต๋อเฟย โกรธจนหน้าซีดเผือด “นังหนูหยุนหว่านหนิงนั่นต้องเรียนกับเจ้ามาแน่! ถึงได้กล้ามาตีฝีปากต่อหน้าข้า!”

“ท่านใส่ร้ายข้า!”

เต๋อเฟยตอบกลับนาง “ฝ่ามือข้างเดียวจะตบดังได้รึ?”

“หากมิใช่ฮองเฮาไปหาเรื่องหนิงเอ๋อร์ นางจะตีฝีปากใส่ท่านรึ?”

ฮองเฮาจ้าวโกรธจัด “เจ้า เจ้า...”

น่าแค้นใจนัก!

“ข้าเป็นฮองเฮานะ!”

นางตบโต๊ะดังผ่าง “ข้าเป็นฮองเฮา เป็นตี๋หมู่ไม่ได้เป็นแม่แท้จริง เพื่อเป็นการให้เกียรติให้ฮองเฮา คนที่ไม่ใช้ลูกแท้จริงของฮองเฮาก็ต้องเรียกฮองเฮาเป็นเสด็จแม่）ของเจ้าเจ็ด! อยู่ต่อหน้าข้า ต่อให้นางเป็นมังกรตัวหนึ่งก็ต้องนอนขนด ต่อให้เป็นเสือก็ต้องหมอบกราบ!”

“ดังนั้น ความหมายของฮองเฮาคือ มีเพียงท่านที่โกรธเกรี้ยวได้ คนอื่นทำได้แค่รับไป?”

เต๋อเฟยไม่กลัวนาง

นางแค่นเสียงหึ เบ้ปากว่า “นี่มันต่างอะไรกับถืออำนาจบาตรใหญ่ทำตามอำเภอใจตนเท่านั้น?”

“นี่ฮองเฮาไม่เท่ากับว่ารังแกผู้น้อย ผู้อ่อนแอกว่ารึ?”

เห็นสีหน้าฮองเฮาจ้าวโกรธจนเขียวปั๊ด และท่าทางไม่ยี่หระอะไรของเต๋อเฟย...

หยุนหว่านหนิงอดตกใจไม่ไหว “ที่แท้เสด็จแม่เต๋อเฟยร้ายกาจเพียงนี้รึ?”

“พระชายามิทราบ”

หรูอวี้รายงานเสียงเบา “ในวังนี้ ปากของเต๋อเฟยเหนียงเหนียงร้ายกาจที่สุดแล้ว! ได้ยินว่าตอนนั้นที่ไทเฮาไปจากวัง ก็เพราะโกรธเต๋อเฟยเหนียงเหนียงหนักนี่แหละ!”

หยุนหว่านหนิง “....เสด็จแม่เต๋อเฟยกล้าแกร่งเพียงนี้?”

“ใช่ไง!”

เหมือนกับคิดอะไรขึ้นมาได้ หรูอวี้มองนางด้วยสีหน้าประหลาด

เขาอ้ำอึ้งบอก “อันที่จริงเหนียงเหนียงร้ายมากนะ! แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าพระชายา ก็เหมือนจะไม่ได้ร้ายขนาดนั้นแล้ว”

ถ้าเมื่ออยู่ต่อหน้าพวกฮองเฮาจ้าว เต๋อเฟยเป็นแม่เสือที่ฝีมือการต่อสู้กล้าแกร่งมากตัวหนึ่ง

จากนั้นเมื่ออยู่ต่อหน้าหยุนหว่านหนิง แม่เสือตัวนี้กลับกลายเป็นเสือกระดาษไปเสียนี่!

อย่างที่เขาว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน

เต๋อเฟยเหนียงเหนียงที่ไร้คู่ต่อสู้ด้านประฝีปากในตำหนักหลัง มาอยู่ต่อหน้าหยุนหว่านหนิงกลับตัวลีบเล็ก!

พอย้อนคิดถึงเมื่อก่อน ตอนที่เธอโดนเต๋อเฟยวิ่งไล่ไปทั่ววัง... หยุนหว่านหนิงยิ้มขืน “อันที่จริงนิสัยของเสด็จแม่น่ะน่ารักนะ!”

ขนาดกับไทเฮากู้ ยังเป็นพวกปากร้ายใจดี

บอกว่าจะไม่ตายไม่เลิกรากับไทเฮากู้ แต่กลับเตรียมของที่นางชอบกินที่สุด ให้หยุนหว่านหนิงเอาไปตำหนักสิงกงด้วย

“พระชายารีบดูเร็ว จะตบกันแล้ว!”

หยุนหว่านหนิงกำลังคิดอยู่ หรูอวี้ทำใจกล้าผลักนางเบาๆ

เธอก้มหน้าลงไปมอง เห็นเต๋อเฟยจับข้อมือฮองเฮาจ้าวไว้พอดี!

“เมื่อครู่ ฮองเฮาจะตบปากเต๋อเฟยเหนียงเหนียง แต่โดนเต๋อเฟยเหนียงเหนียงคว้าข้อมือไว้ได้ก่อน!” หรูอวี้อธิบายให้เธอฟัง

“ข้าพูดได้แค่คำเดียวว่า เสด็จแม่เต๋อเฟยเยี่ยมมาก!”

หยุนหว่านหนิงตกใจ

ถ้าเป็นคนอื่น มาโดนฮองเฮาจ้าวตบปาก คงได้แต่ยื่นหน้าไปให้ ใครเลยจะกล้าคว้าหมับข้อมือนางไว้อย่างเต๋อเฟย?!

“เต๋อเฟย นี่เจ้าบังอาจกับข้ารึ?!”