อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 328

แอบฟังแล้วโดนจับได้คาหนังคาเขาเลย!

เธอโง่เองแหละ ให้พวกนางจับได้...

หยุนหว่านหนิงจิกนิ้วเท้าลงพื้นอย่างกระอักกระอ่วน

เผชิญสายตาอึ้งตะลึงของฮองเฮาจ้าวกับเต๋อเฟย เธอโบกมือใส่รูเล็กๆบนหลังคา พลางทักว่า “ไฮ! เสด็จแม่，เสด็จแม่เต๋อเฟย อรุณสวัสดิ์!”

“เสวยของเช้าแล้วหรือยังเพคะ?”

ไม่รอพวกนางตอบกลับ หยุนหว่านหนิงหมุนตัวหนีทันที

ฮองเฮาจ้าวกับเต๋อเฟยตะลึงเกินไป เลยลืมถกเถียงกันต่อ

เต๋อเฟยได้สติก่อร พุ่งออกไปอย่างดุดัน “หยุนหว่านหนิง! เจ้าจะขึ้นสวรรค์รึ? ต้องให้ข้าต่อบันไดให้ไหม?!”

“ดูท่าข้าไม่ลงโทษเจ้าสามวัน เจ้าก็จะขึ้นหลังคาไปแงะกระเบื้องแล้ว!”

กล้ามาปีนเก็บกระเบื้องบนหลังคานาง?!

ช่วงนี้ตนดีกับนางมากเกินไปกระมัง?!

ในใจเต๋อเฟยแล้ว หยุนหว่านหนิงเป็นแบบอย่างของคนลืมตนที่แท้จริง

พอเห็นเต๋อเฟยพุ่งออกไป ฮองเฮาจ้าวก็ตามไปด้วย

จางหมัวมัวรีบคว้าตัวนางไว้ “เหนียงเหนียง อาศัยโอกาสนี้พวกเรากลับตำหนักกันเถอะ?”

“อาศัยโอกาสอะไร?”

ฮองเฮาจ้าวถลึงตาใส่นางอย่างไม่พอใจ “ข้ายังต้องกลัวเต๋อเฟยรึ? วันนี้ไม่พูดกันให้รู้เรื่อง ข้าไม่ยอมเลิกรากลับไปง่ายๆแน่!”

“แต่เหนียงเหนียง เงินหนึ่งแสนตำลึงนั่นท่านยังมิได้ให้...”

จางหมัวมัวยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกฮองเฮาจ้าวถลึงตาดุดันใส่จนกลืนคำพูดลงไป

นางหดคอย่น พลางเปลี่ยนคำพูดว่า “เหนียงเหนียง ถ้ามีแค่เต๋อเฟยคนเดียว ไม่น่ากลัวดอก”

“แต่พระชายาหมิงก็อยู่ด้วยนะ!”

แม่ผัวลูกสะใภ้สองคนร่วมมือกัน คนที่เพลี่ยงพล้ำต้องเป็นฮองเฮาจ้าวแน่!

เพราะแค่เต๋อเฟยคนเดียว  ฮองเฮาจ้าวก็สู้ไม่ไหวแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นมีหยุนหว่านหนิงอยู่ด้วยอีก?!

พอพูดถึงสตรีผู้นี้ จางหมัวมัวที่เกือบโดนนางยั่วโมโหอกแตกตายมาแล้วยังหวาดหวั่นไม่หาย

“นางอยู่แล้วเป็นอย่างไร? ข้าต้องกลัวนางรึ?”

ฮองเฮาจ้าวยิ้มเย็น

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ก็แอบหวั่นใจ เห็นแววตานางสั่นไหวเล็กน้อย.... ฮองเฮาจ้าวทำปากแข็งไปอย่างนั้น ก็แค่ไม่อยากจากไปง่ายๆอย่างนั้น

จางหมัวมัวยังพยายามเกลี้ยกล่อม “เหนียงเหนียง”

“ตอนนี้พระชายาหมิงยังไม่ลงจากหลังคา สู้พวกเราลอบกลับไปทางประตูหลังดีหรือไม่? ไม่เช่นนั้นเกิดช้าไป น่ากลัวจะ...”

ไม่ทันแล้ว!

ยังพูดไม่ทันจบ ได้ยินเสียงตะคอกดังของเต๋อเฟยขึ้นด้านหลัง “เจ้าลงมาเดี๋ยวนี้เลย!”

ที่แท้ตอนหยุนหว่านหนิงตกใจหลบหนีอยู่บนหลังคา ก็เหยียบแผ่นกระเบื้องแตกไปหลายอันอีก

แผ่นกระเบื้องร่วงลงมา เกือบโดนเต๋อเฟย!

“เสด็จแม่เต๋อเฟย ข้าไม่ได้ตั้งใจนะ ท่านอย่าเอ็ดตะโรไปสิ! ถ้าท่านทำข้าตกใจ ไม่ทันระวังร่วงลงมา ท่านรับผิดชอบไหวไหม?”

หยุนหว่านหนิงย่อตัวอยู่บนหลังคา

ถึงเธอจะรู้วิชาแพทย์ แต่ก็ไม่เป็นวรยุทธ์

ก่อนหน้านี้เธอพบว่า ร่างกายนี้ทำได้แค่หมัดมวยไม่กี่กระบวนท่า

การที่เธอสามารถกร่างบ้าคลั่งในเมืองหลวง ล้วนเป็นเพราะพี่ชายช่องว่างให้ท้ายเธอ บวกกับความสามารถในการทำคนโกรธอกแตกตายแต่เธอรอดของเธอด้วย

ถ้าให้เธอกระโดดลงไปจากหลังคาจริงๆ---

หยุนหว่านหนิงยืดคอยาวมองลงไป “แม่เจ้าสูงชะมัดเลย!”

เธอนั่งลงด้วยเนื้อตัวสั่นเทา สองมือค่อยๆจับกระเบื้องข้างเท้าอย่างช้าๆ “เสด็จแม่ หลังคาตำหนักหย่งโซ่วของท่านนี่ทำไมสูงขนาดนี้ล่ะ?”

เต๋อเฟย “...”

นางมองดูหยุนหว่านหนิงย่อตัวลงช้าๆ และมองไปทางหรูอวี้ที่ตามติดอยู่ข้างๆหลังลูกสะใภ้มาติดๆอย่างกลัวจะตกลงไป

“หรูอวี้! เจ้าคนทุเรศ! ถ้าพระชายาเจ้าตกลงมา ข้าจะเด็ดหัวเจ้าคนแรกเลย!”

หรูอวี้เหงื่อแตกซิก “พ่ะย่ะค่ะ เหนียงเหนียง”

“พระชายา ให้ข้าน้อยพาท่านลงไปเถอะ”

เขาถามหยุนหว่านหนิงเสียงต่ำ

“ไม่!”