อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 329

“ซูเฟยเจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

เต๋อเฟยไม่พอใจละ ไม่สนใจว่าฮองเฮาจ้าวยังอยู่ ก็เข้าไปผลักซูเฟยหนึ่งที

ซูเฟยไหนเลยจะคิดว่า นางจะพลันลงมือ?

รูปร่างตนผอมบางเพียงนี้

พอโดนเต๋อเฟยผลักแบบนี้ ก็ล้มลงไปนั่งกับพื้น

“เจ้า เจ้าทำได้อย่างไร? ราวกับเป็นแม่ค้าปากตลาด! เต๋อเฟย ถ้าเจ้าขอโทษข้าตอนนี้ ข้าจะไม่ถือสาการกระทำที่เหมือนแม่ค้าปากตลาดของเจ้า!”

ซูเฟยพูดอย่างหวั่นๆ

“แม่ค้าปากตลาด?”

เต๋อเฟยยิ้มเย็นบอก “ข้าให้เจ้าได้รู้ซึ้งสักครั้งดีหรือไม่ ว่าอะไรกันแน่ที่เรียกว่ากระทำที่เหมือนแม่ค้าปากตลาด?”

ซูเฟยมีหรือจะกล้า?!

นางเชื่อว่า เต๋อเฟยกล้าพูดแบบนี้ ก็ต้องกล้าทำแน่!

นางไม่กล้ารู้ซึ้ง เต๋อเฟยกลับจะให้นางรู้ซึ้งให้ได้!

“ใครก็ได้!”

นางหันไปกระซิบเสียงต่ำข้างหูนางกำนัลด้านหลัง

นางกำนัลก้มหน้าเดินออกไป

ซูเฟยมองนางอย่างหวาดหวั่น “เจ้า เจ้าคิดจะทำอะไร?”

“อีกเดี๋ยวเจ้าก็รู้แล้ว!”

เต๋อเฟยถลึงตาใส่นางอย่างโกรธขึ้ง “ซูเฟย เดิมข้าเพียงคิดว่าเจ้าโง่ พูดจาโผงผาง ไม่ถือสาหาความกับเจ้า! แต่ลูกสะใภ้ข้า ข้ารักของข้า!”

“ต่อไปหากเจ้ากล้าดูหมิ่นลูกสะใภ้ข้าอีก ข้าจะทำลายตำหนักเจ้าซะ!”

สมเป็นแม่ผัวลูกสะใภ้

วิธีจัดการเหมือนกันจริงๆ....

หยุนหว่านหนิงนั่งมือเท้าคางอยู่บนหลังคา มองภาพด้านล่างอย่างขบขัน

นั่นไง ตอนนี้ท่าทีของเต๋อเฟยที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปมาก

ดูท่าจะเป็นความดีความชอบของโม่เยว่?

ฮองเฮาจ้าวกับซูเฟยทำหน้าเหมือนเห็นผี และมองดูเต๋อเฟยที่ปกป้องหยุนหว่านหนิงราวกับเป็นแม่ไกปกป้องลูกไก่ด้วยสีหน้าประหลาด

สตรีคนนี้โดนสับเปลี่ยนไปแล้วรึ?

ท่าทีที่มีต่อหยุนหว่านหนิงเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนราวฟ้ากับเหวเลย!

ไม่นานคนรับใช้ที่พึ่งออกไปก็กลับมา

ในอ้อมกอดเขามีแมวมาตัวหนึ่ง และจูงหมามาหนึ่งตัว... เต๋อเฟยส่งสายตาให้หลี่หมัวมัว หลี่หมัวมัวหมุนตัวเข้าตำหนัก และเทน้ำแกงที่ซูเฟยส่งมาลงพื้น

หลี่หมัวมัวติดตามเต๋อเฟยหลายปี มีหรือจะไม่รู้ว่าในใจพระนางคิดอะไร?

นางเทลงอย่างแรง น้ำแกงสาดกระจาย

ซูเฟยกระโดดถอยหลังพลางอุทานตกใจ “เต๋อเฟย! เจ้าทำอะไร!”

นางกำนัลปล่อยแมวและหมา แมวหมาได้กลิ่นหอมและเริ่มเลียน้ำแกงบนพื้น

แต่มีเพียงหมาตัวนี้ที่ก้มหน้าเลียอย่างมีความสุข แมวดมกลิ่นน้ำแกงเล็กน้อย จากนั้นร้องเมี๊ยว และกระโดดกลับขึ้นอ้อมกอดนางกำนัล

เห็นได้ชัดว่าไม่สนใจน้ำแกงนี้ หรือกระทั่งยังออกแนวรังเกียจอีกด้วย...

เต๋อเฟยยิ้มขบขันมองซูเฟย

“น้องซูเฟย เมื่อครู่เจ้าบอกมิใช่รึว่า ไม่ใช่หมาแมวอะไรจะมาทานน้ำแกงของเจ้าได้?” นางเดินนวยนาดมายืนหน้าซูเฟย “นี่ไง? หมาแมวกินอยู่นี่ไงมิใช่รึ?”

“ขนาดแมวยังรังเกียจน้ำแกงเจ้าเลยนี่! มีเพียงหมานี่...”

พูดยังไม่ทันจบ ก็ได้ยินเจ้าหมาร้องบ๊อกขึ้นมา จากนั้นก็ชักกระตุกล้มลงพื้น น้ำลายฟูมปาก

พอเห็นอย่างนั้น เต๋อเฟยสีหน้าเปลี่ยนทันที!

ฮองเฮาจ้าวถอยร่นไปข้างหลังทันที และมองไปทางซูเฟยด้วยสีหน้าตกตะลึง...แววตานางฉายแววลนลานอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นร้องเรียกทันทีว่า “ใครก็ได้!”

“ยังไม่รีบโยนเจ้าหมานี่ออกไปอีก?!”

“ทำความสะอาดที่นี่ให้สะอาดซะ!”

น่าเสียดาย ที่นี่คือตำหนักหย่งโซ่ว

นางกำนัลในวังของเต๋อเฟยไม่ยอมให้นางสั่งงานได้โดยง่าย

ไม่มีใครฟังคำสั่งนางเลย

เต๋อเฟยได้สติกลับมาอย่างไว และถลึงตามองซูเฟยอย่างโกรธขึ้ง “ซูเฟย! เจ้าช่างบังอาจนักนะ! เจ้าวางยาพิษในน้ำแกงนี่ใช่ไหม?!”

ยังคิดจะทำลายหลักฐานอีก?!

“ใครก็ได้! ไปเชิญฝ่าบาทมาซะ!”

เต๋อเฟยฉับไว “ปิดประตูตำหนักหย่งโซ่ว! ห้ามมิให้ผู้ใดเข้าออกโดยเด็ดขาด!”

พอเห็นซูเฟยคิดจะออกไปด้วยสีหน้าลนลาน นางรีบคว้าตัวซูเฟยไว้ และตะคอกใส่นางกำนัลเสียงดังว่า “จับคนของซูเฟยทั้งหมดมัดรวมกันไว้!ไ