อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 330

ร่างเขาเร็วมาก แทบจะกลายเป็นเงาจางๆ

ก่อนที่หยุนหว่านหนิงจะได้สัมผัสแนบชิดกับพื้น ก็รับนางเข้าอ้อมกอดไว้ได้พอดี

ได้กลิ่นอันคุ้นเคย ได้ยินเสียงหัวใจเต้นเร็วรัวของเขา...

หยุนหว่านหนิงเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ ก็เห็นโม่เยว่ที่มองเธออย่างร้อนรน “หนิงเอ๋อร์ เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่? อยู่ดีๆ หล่นลงมาจากบนหลังคาได้อย่างไรกัน?!”

เธอพึ่งมากลัวตอนนี้ โม่เยว่กลับกลัวยิ่งกว่า!

เขากลัวเธอจะตกจากหลังคามากยิ่งกว่าตัวเธอเองเสียอีก!

“เรื่องนี้พูดแล้วมันยาว อีกครู่เราค่อยว่ากัน”

หยุนหว่านหนิงกระโดดลงมาจากอ้อมกอดเขา คว้ามือจางหมัวมัวไว้ทันที

แรงเธอไม่น้อยเลย

จางหมัวมัวเองก็ไม่คิดว่า นางจะพลันปรากฏตัว และลงมือทันที... ข้อมือที่ถูกหยุนหว่านหนิงจับไว้อย่างแรง จางหมัวมัวเจ็บจนใบหน้าบิดเบี้ยว “พระชายาหมิง ท่านทำอะไรน่ะ?!”

นางร้องตะโกนดัง น้ำเสียงแหบพร่า

“ทำอะไร? เจ้าว่าข้าทำอะไร?”

หยุนหว่านหนิงออกแรงบิด

เสียงกร๊อบแกร๊บดังขึ้นเป็นระลอก จางหมัวมัวเจ็บจนร้องโอดโอย

ข้อมือของนางโดนหยุนหว่านหนิงจับบิดจนกระดูกหักคาที่เลย!

หยุนหว่านหนิงดึงเข็มเงินออกมาจากในมือนาง

“เหอะ”

เธอยิ้มเย็น หยิบเข็มเงินขึ้นมาตรงหน้าจางหมัวมัว “พกเข็มเงินติดตัวไว้? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นท่านหมอหรือไง? ไปเรียนวิธีนี้กับใครมาล่ะ?”

“แบบนี้ไม่ดีนะ! ไม่ถูกต้องรู้หรือไม่?”

เมื่อครู่ตอนเธอตกลงมา หรูอวี้ก็ตกใจเหมือนกัน

เขาเหาะลงมาหวังเข้าช่วยอย่างเร็ว

ถ้าวันนี้หยุนหว่านหนิงตกลงมาจริงๆ ท่านอ๋องต้องจับขาเขากระแทกกับพื้นเป็นร้อยครั้งแน่! กระแทกจนใบหน้าไม่เหลือดีถึงจะหายโกรธแน่!

โชคดีที่ไม่รอเขาลงมือ โม่เยว่ก็รับหยุนหว่านหนิงไว้ได้อย่างทันท่วงที

ตอนนี้หรูอวี้ยืนอยู่ด้านหลังหยุนหว่านหนิง พอได้ยินนางพูดอย่างนี้ เขาลูบจมูกตนแก้เก้อ “พระชายา ยายเฒ่านี่เรียนมาจากท่านกระมัง?”

“งั้นรึ?”

หยุนหว่านหนิงพึ่งได้สติกลับมาอย่างพึ่งนึกได้ “จริงด้วย! เหมือนจะมีแค่ข้าที่พกเข็มเงินติดตัวนี่นา?”

“ยายแก่อย่างเจ้ากล้ามาเลียนแบบข้า?!”

เธอสะบัดตบหลังมือไปที่หน้าจางหมัวมัว จนนางร้องโอดโอยเสียงดังคุกเข่าลงต่อหน้าฮองเฮาจ้าว “เหนียงเหนียง ช่วยด้วยเพคะ!”

หยุนหว่านหนิงเตะใส่ไป จนนางชิดประตู

ในตอนนี้เอง โม่จงหรานก็ยกขาก้าวข้ามธรณีประตูมาพอดี

ขาเขายังไม่ทันลงพื้น ก็เห็นเงาร่างอ้วนท้วนมาตกอยู่แทบเท้าเขา

เท้าของโม่จงหรานเหยียบลงบนท้องจางหมัวมัวพอดิบพอดี

เขาก้มมองลงไป พลางขมวดคิ้ว “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

ฮองเฮาจ้าวทำตัวเป็นคนร้ายเอ่ยฟ้องก่อน เข้าไปถวายบังคมเขาทันที “ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี! ฝ่าบาทดูสิ สะใภ้เจ็ดไม่เห็นหม่อมฉันอยู่ในสายตาเลยสักนิด!”

“จางหมัวมัวกลายเป็นอย่างนี้ก็เพราะนาง!”

“จางหมัวมัวติดตามหม่อมฉันมาหลายปี สะใภ้เจ็ดทำอย่างนี้มิเท่ากับหยามหน้าหม่อมฉันรึ?”

โม่จงหรานมองจางหมัวมัวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด

เมื่อครู่ตอนลอยมา ใบหน้านางชนเข้ากับขอบประตู....

ทำเอาเสียโฉม ตอนนี้เลือดอาบเต็มหน้า

“อนาถจริงๆ”

โม่จงหรานพยักหน้า และเหยียบลงไปที่หน้าท้องจางหมัวมัวเลย มายืนข้างเต๋อเฟย “สนมรัก นี่มันเรื่องอะไรกัน? มีโจรเข้ามารึ?”

เขามองเต๋อเฟยกับซูเฟยที่สภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงและสภาพอนาถโดยรอบ คิ้วขมวดแน่นขึ้น

เขาเหยียบข้ามผ่านหน้าท้องจางหมัวมัวไป...

ซูปิ่งซ่าน เหลียงเสี่ยวกงกงและนางกำนัลที่อยู่ด้านหลังก็พากันเหยียบหน้าท้องจางหมัวมัวข้ามไปเหมือนกัน

จางหมัวมัวไม่มีโอกาสแม้แต่จีนขึ้นมา ก็โดนเหยียบรัวๆจนเป็นลมไปเลย!

ฮองเฮาจ้าวที่เมื่อครู่ยังฟ้องด้วยใบหน้าเชิด เงียบกริบไปโดยปริยาย

นางบอกว่าหยุนหว่านหนิงหยามหน้านาง โม่จงหรานไหนเลยไม่ใช่หยามหน้านางเหมือนกัน?!

คนทั้งหมดเดินเหยียบหน้าท้องจางหมัวมัวข้ามไปอย่างนี้ ฮองเฮาจ้าวรู้สึกเหมือนเหยียบหน้านางข้ามไป...และยิ่งเคียดแค้นหยุนหว่านหนิงมากขึ้น!