อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 333

หยุนหว่านหนิงสบตากับโม่เยว่ ทั้งสองคนเข้าไปในตำหนักด้วยกัน

ก่อนเข้าไป ฮองเฮาจ้าวยังยืดคอยาวมองพวกเขา แต่โม่จงหรานไม่ได้ให้นางเข้าไปพูดด้วย นางได้แต่ยืนดูหมอหลวงหยางตรวจพิษอยู่ด้านนอกต่อไป

บรรยากาศในตำหนักตึงเครียดนัก กดดันจนทำให้คนแทบหายใจไม่ออก

สีหน้าโม่จงหรานกับเต๋อเฟยไม่น่าดูเท่าไหร่นัก

พอเห็นพวกเขาเข้ามา เต๋อเฟยเปิดปากก่อน “เยว่เอ๋อร์ ดูท่าเจ้าคงบอกหนิงเอ๋อร์แล้วกระมัง?”

โม่เยว่พยักหน้าและนั่งลงข้างหยุนหว่านหนิง

“งั้นพวกเจ้ามาวิเคราะห์สิ!”

เต๋อเฟยพูดอย่างโกรธขึ้ง “ต่อให้โยวโยวไม่ใช่ลูกสาวของข้า แต่ข้าเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโต! สตรีบอบบางอย่างนั้นเช่นนางจะส่งไปแต่งงานเจริญสัมพันธไมตรีกับซีจวิ้นได้รึ?”

“บุรุษกักขฬะซีจวิ้นพวกนั้นเป็นอย่างไร ทุกคนต่างเคยได้ยินกันมาทั้งนั้น!”

ถ้าโยวโยวถูกส่งตัวไปซีจวิ้นจริงๆ ยังเหลือทางรอดรึ?”

ดูท่าเต๋อเฟยกำลังเรียกร้องให้โม่โยวโยวอยู่

“เรื่องนี้ตามความเห็นข้า ไม่อาจรับปากข้อเรียกร้องงี่เง่าของพวกซีจวิ้นได้!”

เต๋อเฟยตบโต๊ะผ่างอย่างโกรธจัด “แคว้นใหญ่รุ่งเรืองอย่างหนานจวิ้นเรา มีหรือจะกลัวเกรงกับแค่ซีจวิ้น? แล้วยังต้องใช้วิธีแต่งงานเจริญสัมพันธไมตรีนี้มาขอร้องให้ซีจวิ้นหยุดมือ?”

“ซีจวิ้นเป็นก้อนขี้หนูก้อนไหนล่ะ?!”

ต้องยอมรับจริงๆ คำด่ากราดของเต๋อเฟยสะใจจริงๆ!

หยุนหว่านหนิงทนไม่ไหวปรบมือให้นาง

ปรบไปได้ครู่หนึ่ง สายตาเคร่งขรึมของโม่จงหรานก็ปรายมองมา “หว่านหนิง แบบนี้เจ้าเห็นด้วยกับเสด็จแม่ของเจ้าล่ะสิ”

“ไม่อยากให้โยวโยวแต่งงานเจริญสัมพันธไมตรี?”

หยุนหว่านหนิงวางสองมือลง “เสด็จพ่อ ลูกไม่อยากให้พี่หญิงห้าแต่งงานเจริญสัมพันธไมตรีไปซีจวิ้นจริงๆ”

“เพราะคนซีจวิ้นนิสัยใจคออย่างไร เป็นอย่างที่เสด็จแม่ ทุกคนต่างรู้ดี”

โม่จงหรานสีหน้าไม่น่าดู แต่ไม่ได้ระเบิดอารมณ์ ได้แต่ลูบคางพลางว่า “พูดต่อไป”

“ลูกคิดว่าเรื่องนี้มีวิธีการแก้ไขที่ดียิ่งกว่า”

หยุนหว่านหนิงลุกขึ้นยืน

“เมื่อครู่ด้านนอกประตู โม่เยว่บอกว่าซีจวิ้นเหมือนพังพอนที่น่ากลัว คำพูดนี้ข้าไม่เห็นด้วยเท่าใดนัก ของอย่างพังพอน อย่างน้อยยังดูน่ารักอยู่...”

หยุนหว่านหนิงพูดอย่างใจเย็น “เทียบกับพังพอนแล้ว ยังมีสัตว์อีกชนิดหนึ่งที่น่ารังเกียจยิ่งกว่า”

พวกโม่เยว่มองนางอย่างจริงจัง ตั้งใจฟังนางพูด

“กิ้งก่า”

หยุนหว่านหนิงอธิบาย “พวกท่านอาจจะไม่รู้ว่าคืออะไร”

“ข้าอธิบายอย่างง่ายๆให้พวกท่านฟังแล้วกัน! เป็นสัตว์เลื้อยคลานชนิดหนึ่ง”

เธออยากจะหยิบเอกสารเกี่ยวกับกิ้งก่าออกมาจากในช่องว่างแล้วแบ่งให้คนละชุดนัก

บางทีอาจจะให้พี่ชายช่องว่างจับกิ้งก่าเป็นๆมาตัวหนึ่งเลย...

ก็กลัวจะทำพวกเขาหัวใจวายตาย!

ดังนั้นหยุนหว่านหนิงเลยได้แต่อธิบายอย่างง่ายๆ “สัตว์ชนิดนี้มีฝีมือในการปลอมแปลงที่แข็งแกร่งมากยามอยู่ในป่า ภายใต้สถานการณ์ที่ต่างๆกัน สามารถเปลี่ยนสีร่างกายได้”

“หากไม่หลบหนีการโจมตี ก็จะเตือนสัตว์อื่น หรือไม่ก็ส่งสาสน์”

โม่จงหรานเริ่มสนใจ “อ้อ? มีสัตว์ประหลาดเช่นนี้อยู่ด้วยรึ?”

เขาคือฮ่องเต้!

กลับไม่เคยได้เห็นมาก่อน กระทั่งยังไม่เคยได้ยินชื่อกิ้งก่ามาก่อนด้วย!

“แน่นอนว่ามี! แต่สัตว์ชนิดนี้ยังชอบแย่งอาหารของสัตว์อื่น...โดยเฉพาะสัตว์ที่กินแมลงเป็นอาหาร”

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้วบอก “พวกท่านลองคิดดู”

“มันแย่งชิงแมลง แล้วรีบเปลี่ยนสีปลอมแปลงร่างกายตนเอง สีของร่างกายเหมือนกับสิ่งแวดล้อมโดยรอบไม่ผิดเพี้ยน!”

“ใช้กลลวงตาแบบนี้หลบซ่อนได้สำเร็จ ใครจะพบเจอได้?”

เธอแบมือสองข้างออก “ต่อให้โดนแย่งแมลงไป สัตว์อื่นยังไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆแมลงก็หายไปด้วยสิ!”

“ชั่วร้ายมากกระมัง?”

ทำเอาพวกโม่จงหรานเบิกตากว้างอย่างตกใจ...