อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 340

ถนนฉางอัน คึกคักมีชีวิตชีวามาก

หยุนหว่านหนิงกับโจวหยิงหยิง หาตัวหยวนเป่ากับโจวเถียนเถียนพบแล้ว เด็กน้อยทั้งสองคนยังกินถังหูลู่อยู่ตามคาด

เห็นแค่โจวเถียนเถียนมือซ้ายกำหนึ่งไม้ มือขวาก็กำอีกหนึ่งไม้ อ้าปากกัดซ้ายคำขวาคำ แก้มยุ้ย ๆ ของนางเต็มไปด้วยคราบน้ำตาลสีแดง ๆ ที่เคลือบอยู่บนผลไม้เชื่อมจนเหนียวเหนอะไปหมด

พอกลับมาดูหยวนเป่าบ้าง

เขาถือไม้เสียบถังหูลู่ไว้ในมือขวา ส่วนมือซ้ายก็ถือผ้าเช็ดปากไว้ผืนหนึ่ง

หลังจากกินไปคำหนึ่ง ก็ค่อยๆ เช็ดคราบน้ำตาลออกจากมุมปาก

ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นขาวสะอาด กินได้ดูสง่างามหาใดเปรียบ

ซึ่งเมื่อลองเทียบกันแล้ว ช่างดูแตกต่างกับลักษณะการกินที่สุดแสนจะตะกละตะกลามของโจวเถียนเถียนอย่างสิ้นเชิง

โจวหยิงหยิงยกมือขึ้นปิดหน้าทันที "ไม่มีหน้าจะเจอใครแล้ว ! หลานสาวตระกูลโจวของข้า มารยาทยังเทียบกับลูกบุญธรรมของเจ้าไม่ได้ด้วยซ้ำ! ดูท่าทางตอนที่หยวนเป่ากินนั่นสิ ช่างเรียบร้อยสง่างามขนาดไหน คนที่ไม่รู้คงจะคิดว่าเป็นท่านชายท่านไหนจากในราชวงศ์แน่ ๆ”

"ส่วนเถียนเถียนของข้า ดูอย่างไรก็เหมือนผีน้อยผู้หิวโหย ที่ถูกปล่อยออกมาจากคุกแห่งความอดอยากก็ไม่ปาน!"

นางลดมือลง มองไปที่โจวเถียนเถียนในสภาพเหมือนพูดอะไรไม่ออก "จะเป็นไปได้หรือไม่ว่า ปกติแล้วพี่ชายกับพี่สะใภ้ของข้า จะไม่ยอมให้นางกินข้าวหรืออะไรทำนองนั้น?"

หยุนหว่านหนิงหัวเราะเบา ๆ "มีน้าคนไหนที่เป็นเหมือนเจ้าบ้างเนี่ย? พูดถึงหลานสาวตัวเองแบบนี้ก็ได้รึ?"

ทั้งสองคนเดินเข้าไปรับเด็กมา

เมื่อเห็นว่าพวกเขามาแล้ว หรูอวี้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เงินในกระเป๋าของเขา แทบจะถูกเจ้าประคุณทูนหัวตัวน้อย ๆ สองคนนี้ใช้จนหมดเกลี้ยงอยู่แล้ว!

โดยเฉพาะแม่สาวน้อยร่างอ้วนจากตระกูลโจวคนนั้น!

ชั่วขณะนี้เอง สีหน้าของหรูอวี้ก็เปลี่ยนไป สายตาคมปลาบมองตรงไปที่ด้านหลังของโม่เยว่.....

มือขวาของเขาจับด้ามกระบี่ที่เอวไว้อย่างเงียบ ๆ กล้ามเนื้อทุกมัดในตัวพร้อมจะเคลื่อนไหวทะยานออกไปดั่งนกอินทรีที่พร้อมเหินบิน ซึ่งตรงกันข้ามกับท่าทางเฉื่อยชาเมื่อครู่นี้อย่างสิ้นเชิง

"นายท่าน"

เขากระซิบเรียก

“ข้ารู้แล้ว”

สีหน้าของโม่เยว่ไม่เปลี่ยนแปลง แต่น้ำเสียงกลับเคร่งเครียดจริงจัง "เจ้ารู้ดีว่าควรต้องทำเช่นไร"

"ขอรับ นายท่าน"

หรูอวี้ทำตัวกลมกลืนเข้ากับฝูงชนไปอย่างเงียบ ๆ

หยุนหว่านหนิงเหมือนว่าจะเริ่มสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง แต่เพิ่งจะหันหน้ามา ก็ถูกโม่เยว่บดบังสายตาเข้าพอดี "ดูอะไรรึ?"

สีหน้าของเขาดูเป็นปกติมาก มองไม่ออกว่ามีสิ่งผิดปกติอะไรเลย

“ไม่มีอะไร ข้าเอาแต่รู้สึกว่ามีคนอยู่ข้างหลังตลอดเลย”

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้ว

โม่เยว่หัวเราะเบา ๆ "ข้านี่แหล่ะที่ตามอยู่ข้างหลังเจ้าตลอด"

ว่ากันโดยนัยยะ คนที่ตามอยู่ข้างหลังนาง ก็คือเขาจริง ๆ

“ข้ารู้สึกว่าไม่เหมือนเป็นเจ้า แต่เหมือนเป็นคนอื่นมากกว่า”

แต่เมื่อเห็นว่าสีหน้าของโม่เยว่ยังคงเป็นปกติ หยุนหว่านหนิงก็ทำได้เพียงส่ายหน้า สลัดความรู้สึกแปลก ๆ ออกจากสมองตัวเอง "บางทีข้าอาจจะคิดมากไปเองก็ได้"

มีโม่เยว่อยู่ข้างหลัง ต่อให้มีคนตามสะกดรอยจริง ๆ มีหรือที่คนระดับเขาจะไม่รู้?

ขอแค่มีโม่เยว่อยู่ นางก็สามารถวางใจได้

นางรู้ว่า เขาจะต้องปกป้องพวกเขาสองคนได้อย่างแน่นอน

อีกทั้งสร้อยข้อมือก็ไม่ร้อนขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณเตือนภัยนาง จึงเป็นไปได้ว่านางอาจจะคิดมากเกินไปจริง ๆ

หยุนหว่านหนิงยิ้ม จูงมือหยวนเป่ากับโจวเถียนเถียน "พวกเจ้ายังอยากกินอะไรอีกไหม? ข้าจะพาพวกเจ้าไปกินเอง!"

นางแค่คิดไปว่าไม่มีอันตราย สร้อยข้อมือจึงไม่ปรากฏสัญญาณเตือน

โดยไม่รู้เลยว่า เป็นเพราะก่อนที่อันตรายจะได้ย่างกรายเข้ามาใกล้พวกเขา ก็ถูกคนกำจัดจนสลายหายไปก่อนแล้วเรียบร้อย .....

โจวหยิงหยิงมองไปที่ใบหน้าของหยวนเป่าอย่างครุ่นคิด "หนิงเอ๋อร์ ทำไมข้าถึงเอาแต่รู้สึกว่าหยวนเป่าดูแล้วเหมือนเจ้า ไม่ก็เหมือนเจ้าเจ็ดมากเลยล่ะ? นี่ดวงตาของข้ามีปัญหาอะไรหรือเปล่านะ?"

หยุนหว่านหนิง: "......ดวงตาของเจ้าไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอก"

“เจ้าไม่เคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า ถ้าคนเราใช้ชีวิตอยู่กับใครไปนาน ๆ เข้า ก็จะมีหน้าตาเหมือนกับคน ๆ นั้นหรอกหรือ?”

ตอนนี้ นางสามารถพูดโกหกได้อย่างคล่องแคล่วลื่นไหล หน้าไม่แดงลมหายใจไม่สะดุดแล้ว "หยวนเป่าอยู่กับพวกเรามานานขนาดนี้ จะดูเหมือนพวกเราก็ถือเป็นเรื่องปกติ"

"ก็เหมือนกับเถียนเถียน ไม่ใช่ว่าดู ๆ แล้วเหมือนเจ้ามากเลยหรอกรึ?"

โจวหยิงหยิงครุ่นคิดอย่างรอบคอบ "นั่นสิ! ฟังดูแล้วก็สมเหตุสมผลดีทีเดียว!"

นางคิดไม่ถึงเลยสักนิดว่า นางเป็นน้าของโจวเถียนเถียน

ต่อให้โจวเถียนเถียนจะมีหน้าตาเหมือนนาง ก็เป็นเพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือด นี่ไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องสมควรแล้วหรอกรึ?

เมื่อเห็นท่าทางที่ดูไม่มีความระแวงสงสัยแม้แต่น้อยของโจวหยิงหยิง หยุนหว่านหนิงก็ลอบยิ้มในใจ แต่ใบหน้ากลับยังคงสงบนิ่งไม่เปลี่ยน "พี่สะใภ้รอง เจ้าอยากกินอะไร? ข้าเลี้ยงเอง!"

โจวหยิงหยิงเกิดอาการสนใจขึ้นมาทันที เริ่มร่ายรายการอาหารออกมาอย่างไหลลื่น

หลังจากมองส่งพวกเขาทั้งหมดจากไป โม่เยว่ก็หันหน้ากลับมามองแวบหนึ่ง