อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 37

โหยวเอ้อถูกอุดปากเอาไว้ ถูกมัดเอาไว้อย่างแน่นหนาแล้วโยนมาข้างเท้าของหยุนหว่านหนิง

เห็นนางเดินเข้ามาใกล้ คนทั้งคนของเขาตัวสั่นขึ้นมา ปากยังส่งเสียง “วู้วู้” ที่ไม่ชัดเจนออกมา ฟังไม่ออกว่ากำลังพูดอะไรกันแน่

แต่ว่า ความหวาดผวาในดวงตา มองเห็นได้ในแวบแรก

“พระชายา ต่อไป......”

หรูโม่ยังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นนางโบกไม้โบกมือ “เจ้าออกไปเถอะ ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้าก็พอ”

“แต่ว่าพระชายา......”

หรูโม่เป็นห่วงว่า โหยวเอ้อคนนี้จะทำอะไรหยุนหว่านหนิง

เพิ่งจะเอ่ยปาก ก็สบตาเข้ากับดวงตาที่สดใสของนาง “ทำไม? เจ้ากลัวว่าแม้แต่ขยะตัวเล็กๆนี่ข้าก็จัดการไม่ได้งั้นหรือ?”

ขยะตัวเล็กๆ

อะไรคือขยะตัวเล็กๆ?

หรูโม่รู้สึกมึนงง

แต่เห็นท่าทีนางเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ เขาก็ได้แต่หันหลังออกไป

ในลาน มีเพียงหยุนหว่านหนิงกับโหยวเอ้อสองคนเท่านั้น

นางนั่งยองๆลงไปด้วยความสนใจอย่างมาก มองความหวาดกลัวในดวงตาของโหยวเอ้อ ดึงท่อนไม้สีดำในปากของเขาออก “โหยวเอ้อเอ๋ยโหยวเอ้อ ยังจำข้าได้หรือไม่?”

โหยวเอ้อส่ายหน้า แสดงออกว่าจำไม่ได้

“ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร”

หยุนหว่านหนิงหยิบมีดสั้นออกมาจากอย่างใจเย็น

นางชักมีดสั้นออกจากฝัก ค่อยๆเล็งไปที่คอของโหยวเอ้อ “ตอนนี้ล่ะ? จำข้าได้หรือยัง?”

โหยวเอ้อตัวสั่นขึ้นมาครู่หนึ่ง ถึงกับร้องไห้ฟูมฟายขึ้นมา!

“พระชายาหมิง ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยผิดไปแล้ว!”

“ดูท่า เจ้าจะรู้จักข้าสินะ”

หยุนหว่านหนิงถึงได้พยักหน้าอย่างพอใจ ดึงเก้าอี้มาตัวหนึ่งแล้วนั่งตรงหน้าของโหยวเอ้อ เหยียบเท้าไปบนฝ่ามือของเขา “มีคำถามข้อหนึ่ง ที่ข้าไม่เข้าใจ”

“ตอนนั้น ข้าให้เจ้าคิดหาวิธี ไปขู่องค์หญิงเก้าให้ตกใจชัดๆ”

พูดถึงเรื่องในตอนนั้น ใบหน้าของหยุนหว่านหนิงก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย

ร่างเดิมช่างโง่เขลาจริงๆ!

ถูกหยุนติงหลานยุยงไปเพียงไม่กี่คำ ก็เชื่อในสิ่งที่นางเรียกว่า “แผนการดีๆ” จากนั้นก็ลงมือกับโม่เฟยเฟย

แต่ว่า ตอนนั้นนางก็ไม่ได้จะทำอะไรโม่เฟยเฟยจริงๆ

แต่วางแผนจะ ข่มขู่ให้นางกลัวเท่านั้น

ใครจะรู้ว่า โหยวเอ้อที่นางหามา เกือบจะทำให้ต้องโม่เฟยเฟยแปดเปื้อนไปจริงๆ!

“ตอนนั้น ข้าให้เงินก้อนโตแก่เจ้าไปก้อนหนึ่ง ใครจะรู้ว่าหาเจ้าหาเพื่อนเลวๆมาอีกสองสามคน เกือบจะทำให้องค์หญิงเก้าแปดเปื้อนไปจริงๆ”

นางออกแรงเหยียบเท้า หมุนรอบๆฝ่ามือของโหยวเอ้อสองสามครั้ง “พูดมา! ใครเป็นคนสั่งการ!”

โหยวเอ้อรู้สึกเจ็บปวด กรีดร้องขึ้นมาทันที!

“พระชายาหมิงไว้ชีวิตด้วย! ตอนนั้น ตอนนั้นข้าน้อยจำคำสั่งของท่านเอาไว้อย่างดี ไม่ได้จะทำอะไรองค์หญิงเก้าเลย......”

“เจ้ายังคิดจะเล่นลิ้นอีก!”

หยุนหว่านหนิงยังคงใช้กำลังต่อไป “หากไม่ใช่เพราะท่านอ๋องไปถึงทันเวลา แล้วช่วยองค์หญิงเก้าเอาไว้ เจ้ายังกล้าหน้าด้านพูดต่อหน้าข้าว่า จดจำคำสั่งของข้าอีกหรือไม่? !”

หากไม่ใช่เพื่อขอหลักฐาน

นางอยากกระโดดเข้าไป เหยียบไอ้สารเลวที่ไร้ยางอายคนนี้ให้ตายจริงๆ!

โหยวเอ้อกรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง

“พูดมา ใครเป็นคนสั่งให้เจ้าทำเช่นนี้? !”

หยุนหว่านหนิงเค้นถามด้วยความโกรธ

โหยวเอ้ออดทนต่อความเจ็บปวด นอกจากกรีดร้องแล้ว ก็ไม่ยอมสารภาพออกมาสักคำเดียว

“ดูท่า เจ้าคงจะไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่ไหม?”

หยุนหว่านหนิงเก็บเท้ากลับมา มีดสั้นในมือ เคาะเบาๆบนที่พักแขนเก้าอี้ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ “ให้ข้าคิดดูก่อน ว่าจะเปิดปากเจ้าอย่างไรดี!”