อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 40

นิสัยอารมณ์ร้อนนี้ เหมือนกับโม่เยว่ไม่มีผิดจริงๆ......

แต่ว่า ตอนนี้โม่เยว่ดีขึ้นมาหน่อยแล้ว ดูแล้วโม่เฟยเฟยก็พอจะสูสีกับนิสัยของโม่หุยเฟิงอยู่

หยุนหว่านหนิงส่ายหน้าอย่างจนใจ “องค์หญิงเก้า ท่านจะฟังที่ข้าพูดจบก่อนไม่ได้หรือ?”

“ข้าไม่มีอะไรจะพูด! หยุนหว่านหนิง สี่ปีก่อนข้าก็สาบานแล้วว่า หากได้เจอเจ้าอีกครั้ง จะสับเจ้าเป็นหมื่นๆชิ้นอย่างแน่นอน!”

โม่เฟยเฟยจ้องมองนางอย่างดุดัน โกรธจนเส้นเลือดบนหน้าผากปูดออกมา

ในสี่ปีนี้ เพราะโม่เยว่กักบริเวณหยุนหว่านหนิงเอาไว้

มิเช่นนั้น โม่เฟยเฟยจะสับนางเป็นหมื่นๆชิ้นจริงๆ

เห็นนางโกรธสุดขีด กลัวว่านางจะโกรธจนเสียสุขภาพ มู่ลี่รีบร้อนพูดแทนหยุนหว่านหนิง “องค์หญิงอย่าโกรธไปเลย! เมื่อครู่ท่านถูกไฟโกรธจู่โจมหัวใจเฉียบพลัน พระชายาหมิงเป็นคนช่วยท่านเอาไว้”

“และก็เป็นนางที่เป็นคนทำให้ข้าโกรธจนหมดสติ!”

สีหน้าท่าทางของโม่เฟยเฟยเคร่งขรึมขึ้นมากะทันหัน ตะโกนไปทางมู่ลี่ “เจ้าคนกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา ตบปาก!”

มู่ลี่ก้มหน้าลงอย่างน้อยใจ เริ่มตบปากตัวเอง

หยุนหว่านหนิงทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว

“องค์หญิงเก้า”

นางขมวดคิ้ว “ท่านมีอะไรก็ใส่มาที่ข้าก็พอ ไม่จำเป็นต้องทำให้มู่ลี่ลำบากใจ เมื่อครู่ตอนที่ท่านหมดสติไป สาวใช้ทั้งหลายของท่านล้วนเป็นห่วงอย่างมาก”

คิดไม่ถึงว่านางจะพูดแทนนาง มู่ลี่มองดูนางด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยครู่หนึ่ง

แต่การกระทำในมือไม่ได้หยุดลง ยังคงตบปากด้วยเสียงอันดังต่อไป

“ข้าสั่งสอนสาวใช้ เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย?! เจ้าไม่ต้องมายุ่ง!”

สายตาของโม่เฟยเฟย ราวกับจะกินคน “หยุนหว่านหนิง ถ้าหากเจ้ารู้ว่าอะไรควรไม่ควรทางที่ดีที่สุดก็รีบไสหัวออกไปทันที! เจ้าต้องรู้ว่า มู่ลี่ถูกลงโทษเพราะเจ้า!”

“ไสหัวออกไป!”

เห็นว่าหากนางยังไม่ไป โม่เฟยเฟยก็จะยืนกรานลงโทษมู่ลี่ต่อไป......

ภายใต้ความจำใจ หยุนหว่านหนิงก็ได้แต่ออกจากตำหนักเว่ยหยางไป

วันนี้พบหน้า ก็จบลงด้วยความพ่ายแพ้อีกครั้ง

คิดไปคิดมา หยุนหว่านหนิงรู้สึกว่าทำเช่นนี้ต่อไปก็ไม่ใช่หนทาง

โม่เฟยเฟยเกลียดนาง แทบอยากจะฆ่านางให้ตาย

ดังนั้น นางมาสิบครั้งเกรงว่าจุดจบก็คงเหมือนกัน ดูท่า คงต้องหาผู้ช่วยสักคนแล้ว อย่างน้อยก็ทำให้โม่เฟยเฟยสามารถฟังนางพูดอย่างสงบได้

หยุนหว่านหนิงกลับมาที่จวนอ๋องอย่างหนักอกหนักใจ

เพิ่งจะเข้าประตู ก็ชนกับโม่เยว่ที่กำลังจะออกไปพอดี

“วิญญาณออกจากร่างหรืออย่างไร?”

หลังจากที่ถูกนางชน เดิมทีโม่เยว่อยากจะโกรธ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นนางความโกรธก็ลดลงไปไม่น้อย

ตอนที่ชนกันเมื่อครู่นี้ หน้าอกของเขายังเจ็บเลย ไม่รู้ว่าหัวของนางเจ็บหรือเปล่า

“เจ้ากำลังจะไปไหน?”

หยุนหว่านหนิงมองเขาครู่หนึ่ง ตอบไม่ตรงคำถาม “เวลาก็ไม่เช้าแล้ว ยังจะออกไปข้างนอกอีกหรือ?”

สีหน้าท่าทางของโม่เยว่เคร่งขรึมเล็กน้อย “อืม ค่ายเสิ่นจีเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ข้าจะไปดูหน่อย ได้ยินว่าวันนี้เจ้าเข้าวังไปอีกแล้ว มีเรื่องอะไรใช่ไหม?”

คนที่สามารถทำให้โม่เฟยเฟยฟังนางพูดได้อย่างสงบ โม่เยว่ก็คือคนที่เหมาะสมคนนั้นไม่ใช่หรือ? !

หยุนหว่านหนิงดีใจมากในทันที คว้าข้อมือของเขามาจับไว้โดยสัญชาตญาณ “ท่านอ๋อง ข้ามีเรื่องจะขอร้องท่าน”

“ขอร้องข้า?”

เรื่องนี้แปลกใหม่อยู่

ช่วงที่ผ่านมานี้ ผู้หญิงคนนี้จะทำอะไร มักจะ “ออกคำสั่ง” กับเขาโดยตรง

เคยขอร้องเขาที่ไหน?

โม่เยว่นึกขำในใจ ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ปล่อยให้นางดึงเขาเดินไปทางห้องโถงใหญ่ “หากว่าตอนนี้ท่านอ๋องไม่รีบร้อนออกไป ก็ฟังข้าพูดก่อนเถอะ”

เรื่องของเขา ก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร

โม่เยว่เดินตามนางเข้าไปในห้องโถงใหญ่

ในตอนนี้ หากไม่ใช่เพราะหยุนหว่านหนิงมีความในใจ ต้องสามารถรู้สึกได้ว่า ท่าทีที่เขามีต่อนาง ดูเหมือนจะไม่ได้มีเจตนาอันเป็นศัตรูเหมือนในอดีตแล้ว

“พูดมาเถอะ มีเรื่องอะไร?”

เขานั่งลงตรงข้ามนาง

หยุนหว่านหนิงกระบิดกระบวนเล็กน้อย

“คืออย่างนี้ ตอนนั้นสมองข้าถูกลาเตะมาเลยโง่เง่าไป อยากจะทำร้ายองค์หญิงเก้าไม่ใช่หรือ?”

นางก็รู้ว่านางสมองถูกลาเตะมาเลยโง่เง่าหรือ?