อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 445

“โจว อ๋องโจว?”

หมอหลวงหยางตกตะลึง พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านมาได้อย่างไร?”

เคยชินกับการที่โม่เหว่ยนอนป่วยอยู่บนเตียง ช่วงเวลานี้จะเห็นโม่เหว่ยเข้าวังมาเป็นบางครั้ง สามารถเดินเหินได้อย่างสะดวก.....

หมอหลวงหยางยังคงไม่เคยชิน

“ข้ามาเยี่ยมเสด็จแม่เต๋อเฟย”

โม่เหว่ยพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่หมอหลวงหยาง?”

หมอหลวงหยางได้สติกลับมาพูดขึ้นว่า “อ้อ พระชายาหมิงกลับมาแล้ว กำลังตรวจรักษาเต๋อเฟยเหนียงเหนียง ข้าน้อยกีดขวางเกะกะ จึงจะกลับไปยังโรงหมอหลวง”

“หว่านหนิงกลับมาแล้ว?”

โม่เหว่ยตกตะลึงอย่างมาก

หยุนหว่านหนิงกลับมา แสดงว่าโม่เยว่ก็กลับมาแล้ว

เขารู้แต่แรกแล้วว่าพวกเขาสองคนตามหาหยวนเป่าเจอแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าจะกลับมาถึงเมืองหลวงไว้ขนาดนี้

“ใช่”

หมอหลวงหยางกำลังจะพูดขึ้นมา กลับเห็นโม่เหว่ยเดินเข้าประตูไปอย่างเร่งรีบ พร้อมพูดขึ้นว่า “หว่านหนิง?”

เขาพูดพึมพำขึ้นว่า “อ๋องโจวเป็นอะไร? เร่งรีบขนาดนี้.....”

หยุนหว่านหนิงตรวจอาการเต๋อเฟยอย่างละเอียด

เต๋อเฟยเป็นห่วงหยวนเป่า วิตกกังวลมากเกินไปจนส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจ หากไม่ได้เจอหยวนเป่า อาการป่วยของนางก็จะไม่ดีขึ้น

ด้วยเหตุนี้ไม่ว่าหมอหลวงหยางจะรักษายังไง....

ยาที่รักษาร่างกาย จะรักษาสภาพจิตใจได้ยังไง?

ทำให้อาการเต๋อเฟยไม่ดีขึ้นเลย

ตอนนี้หยวนเป่ากลับมาแล้ว เดี๋ยวถ้าได้เห็นหยวนเป่า อาการป่วยของนางก็จะดีขึ้นเรื่อยๆ

นางพอรู้อาการแล้ว จึงชักมือกลับ แล้วก็ได้ยินเสียงดังขึ้นที่หน้าประตู

หลี่หมัวมัวยืนอยู่ด้านข้าง พร้อมถึงขึ้นทั้งน้ำตาว่า “พระชายา เมื่อไหร่เหนียงเหนียงจะฟื้นตื่นขึ้นมา? หลายวันมานี้อาการเหนียงเหนียงไม่ดีขึ้นเลย เดี๋ยวฟื้นเดี๋ยวหลับอยู่ตลอด”

นางยืนเช็ดน้ำตาอยู่ด้านข้าง

สำหรับนาง เต๋อเฟยเป็นเหมือนดั่งพี่น้องกัน

เมื่อ 20 ปีก่อน ทั้งสองคนมายังเมืองหลวงด้วยกัน

เต๋อเฟยเป็นญาติเพียงคนเดียวของหลี่หมัวมัว

หลายปีมานี้ นางเคยชินกับการที่เต๋อเฟยกระโดดโลดเต้น ร่าเริงสดใส จู่ๆก็เห็นนางนอนอยู่บนเตียงหายใจรวยริน หลี่หมัวมัวเป็นห่วงอย่างมาก

“หลี่หมัวมัวอย่าเป็นกังวล เสด็จแม่ไม่เป็นไร”

หยุนหว่านหนิงพูดปลอบด้วยเสียงเบาว่า “เดี๋ยวหยวนเป่ามา ข้าค่อยฝังเข็มให้เสด็จแม่”

กระตุ้นให้เต๋อเฟยฟื้นขึ้นมา เห็นหยวนเป่าก็ไม่เป็นไรแล้ว

“อมิตพุทธ พระเจ้าคุ้มครอง ในที่สุดก็สามารถพาคุณชายน้อยกลับมาได้ วันนั้นเหนียงเหนียงได้ยินว่าคุณชายน้อยหายตัวไป ก็กระอักออกมาเป็นเลือด....”

หลี่หมัวมัวยกมือพนม

แล้วก็ค่อยๆลูบอก สีหน้าหวาดกลัว

หยุนหว่านหนิงแทบใจสลาย

เดิมนางคิดว่า ด้วยนิสัยของเต๋อเฟย คงไม่มีทางเป็นย่าที่ดีได้

แต่ความรักที่นางมีต่อหยวนเป่า หยุนหว่านหนิงยังรู้สึกตื้นตัน

“ไม่เป็นไรแล้ว วางใจเถอะ”

นางเพิ่งพูดเสร็จ ก็เห็นโม่เหว่ยเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ พร้อมพูดขึ้นว่า “หว่านหนิง หยวนเป่าล่ะ? เจ้าเจ็ดล่ะ?”

หลี่หมัวมัวที่ยืนอยู่ด้านข้างพูดอธิบายว่า “สองวันมานี้อ๋องโจวจะเข้าวังมาเยี่ยมเหนียงเหนียงบ่อยๆ”

หยุนหว่านหนิงพยักหัว หันไปยิ้มให้กับโม่เหว่ย พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋องกำลังพาหยวนเป่าคุยอยู่กับเสด็จพ่อ คิดว่าไม่นานก็มาแล้ว”

“พวกเจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม? หยวนเป่าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

โม่เหว่ยถามขึ้น

“ล้วนสบายดี”

หยุนหว่านหนิงพยักหัว เห็นสีหน้าโม่เหว่ยไม่สู้ดี จึงถามขึ้นว่า “ช่วงนี้อ๋องโจวสบายดีไหม?”

“ขอบคุณเข้ามาก ข้าหายดีแล้ว”

โม่เหว่ยก็พยักหัวอย่างโล่งอก พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเจ้ากลับมาก็ดีแล้ว ขอเพียงมีพวกเจ้าอยู่ อาการป่วยของเสด็จแม่เต๋อเฟยต้องดีขึ้นแน่”

ทุกคนล้วนฝากความหวังไว้ที่หยุนหว่านหนิง

ในขณะที่พูด โม่จงหราน โม่เยว่ก็พาหยวนเป่าเข้ามาแล้ว

หลังจากโม่เหว่ยทำความเคารพ หยวนเป่าก็ร้องเรียกขึ้นว่า “ท่านลุงสี่”

“เอ้”

โม่เหว่ยรีบรับหยวนเป่ามาจากโม่เยว่ มองดูเขาอย่างเป็นห่วง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเด็กฉลาดเจ้าเล่ห์ เจ้าทำให้ลุงสี่เป็นห่วงอย่างมาก”