อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 448

คนคนนี้โม่เยว่ไม่รู้จัก และก็ไม่เคยเห็น

แต่หลังจากที่เห็นเขา หยุนหว่านหนิงเดินไปใกล้อย่างรวดเร็ว มองดูเขาอย่างตกตะลึงตาค้าง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเฒ่า มาเมืองหลวงได้อย่างไร”

“ท่านพูดว่า ต่อให้แม่เฒ่าตีนเขาสวยงดงามแค่ไหน ท่านก็จะไม่ลงมาไม่ใช่หรือ?”

ตอนนั้น นางใช้ทุกวิธีการ บีบบังคับหลอกล่อยังไงเสวียนซันเซียนเซิงก็ไม่ยอมลงเขา

ใครจะไปรู้คราวนี้ จะเจอเทพยาดาตนนี้ในจวนซ่ง

“ข้าไม่ได้มาเพื่อแม่เฒ่า”

เสวียนซันเซียนเซิงกำลังถือถ้วยน้ำชาไว้ในมือ พร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ข้ามาเยี่ยมลูกศิษย์สุดที่รักของข้า”

ได้ยินแบบนี้ หยุนหว่านหนิงไม่ต้องแนะนำ โม่เยว่ก็เดารู้แล้วว่า เทพยาดา ท่านนี้เป็นใคร

เขาก็คืออาจารย์ของซ่งจื่ออวี๋ เสวียนซันเซียนเซิงยอดฝีมือที่ใช้ชีวิตอยู่อย่างสันโดษ

ซ่งจื่ออวี๋ยังคงสุขุมเงียบขรึม

เดิมโม่เยว่คิดว่า เสวียนซันเซียนเซิงน่าจะยิ่งสุขุมเงียบขรึม

แต่เมื่อเห็นตรงหน้าเขาวางผลไม้เชื่อม ปิงถังหูลู่ น้ำตาลก้อน ของกินเล่นต่างๆ ตลอดจนหนวดเคราก็เต็มไปด้วยน้ำตาล….

ยังแสดงสีหน้าหยิ่งยโส ทำให้โม่เยว่แทบไม่อยากเชื่อ

คนเฒ่าที่ชอบกินต่างหน้าคนนี้ เป็นถึงเสวียนซันเซียนเซิงที่มีชื่อเสียง?

มีลักษณะท่าทีของการเป็นเหมือนเทพยาดาตรงไหน?

ไหนบอกว่าเทพยาดาล่ะ?

นี่แตกต่างอะไรจากผู้เฒ่าธรรมดาในเมืองหลวงพวกนั้น?

“พวกเจ้ามาทำอะไร?”

เสวียนซันเซียนเซิงแสดงท่าทีเหมือนเป็นเจ้าของบ้าน

หยุนหว่านหนิง “……”

นางหันไปมองโม่เยว่ แล้วจูงมือหยวนเป่ามา แนะนำให้พวกเขารู้จักว่า “นี่คือสามีของข้าโม่เยว่ นี่คือลูกชายของข้าหยวนเป่า นี่คืออาจารย์ของซ่งจื่ออวี๋เสวียนซันตะกละ….”

“ไม่ใช่ เสวียนซันเซียนเซิง”

หยุนหว่านหนิงพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง

เสวียนซันเซียนเซิงหน้าแดง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าอย่าพูดทำลายภาพลักษณ์ของข้า”

“ภาพลักษณ์ของท่านข้าต้องพูดทำลายด้วยหรือ?”

หยุนหว่านหนิงกลอกตามองบน พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเรามาขอบคุณซ่งจื่ออวี๋ เขาคอยปกป้องหยวนเป่าตลอดทาง ทำให้เขาไม่ตกอยู่ในมือโม่หุยเฟิง”

สายตาซ่งจื่ออวี๋สั่นไหว

หยวนเป่าเดินไปกอดขาเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ลุงซ่ง”

“ขอบคุณที่ลุงซ่งช่วยข้าไว้ มีลุงซ่งอยู่ด้วย ข้าไม่กลัวอะไรแล้ว”

ในใจโม่เยว่รู้สึกเจ็บแปลบ

ความเชื่อถือที่หยวนเป่ามีต่อซ่งจื่ออวี๋ ดูเหมือนจะล้ำหน้าเขาไปแล้ว….

“ไม่เป็นไร หยวนเป่า”

ซ่งจื่ออวี๋นั่งยองๆลง อุ้มหยวนเป่าขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าปลอดภัยดีก็พอ”

ในเมื่อพวกเขารู้แล้ว เขาก็ไม่คิดปิดบัง พูดขึ้นมาว่า “หยวนเป่าเก่งมาก ตลอดทางที่ลุงซ่งสังเกตดู หยวนเป่าของเราเก่งมากจริงๆ”

หากเป็นเด็กคนอื่น เจอกับสถานการณ์แบบนี้จะต้องตื่นตระหนกตกใจแย่แล้วมั้ง?

แต่หยวนเป่าไม่เพียงไม่ตกใจ ยังทิ้งร่องรอยทุกวิถีทางให้กับพวกโม่เยว่…

เขาเป็นเพียงเด็กอายุสี่ขวบเอง

กลับสามารถคิดหาวิธีช่วยเหลือตนเองได้อย่างมากมายขนาดนั้น

ตรงนี้ ทำให้ซ่งจื่ออวี๋คิดไม่ถึง

เขาเดินตามมาตลอดทาง พบว่าหยวนเป่าไม่เกรงกลัวอันตราย กระทั่งดูเหมือนจะรู้ไปถึงดำทมิฬ…

เจ้าเด็กฉลาดหลักแหลมคนนี้ เหมือนแม่ของเขาเลย

ได้ยินคำพูดของซ่งจื่ออวี๋ เสวียนซันเซียนเซิงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเด็กคนนี้ดูก็รู้ว่าไม่ธรรมดา ดีกว่าแม่โง่ๆของเขาเยอะ”

หยุนหว่านหนิง “……”

มีคนพูดชมลูกชาย ในใจนางค่อนข้างดีใจ

แต่ความดีใจอยู่ได้ไม่นาน ก็ถูกเสวียนซันเซียนเซิงพูดเสียหาย?

ช่างเป็นคนเฒ่าที่ผูกพยาบาทจริงๆ

นางเพิ่งพูดว่าเขาเป็นคนตะกละ เขาก็ว่านางกลับว่าโง่

“เมื่อกี้เจ้าพูดว่า พวกเจ้ามาทำอะไรกัน?”