อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 448

คนคนนี้โม่เยว่ไม่รู้จัก และก็ไม่เคยเห็น

แต่หลังจากที่เห็นเขา หยุนหว่านหนิงเดินไปใกล้อย่างรวดเร็ว มองดูเขาอย่างตกตะลึงตาค้าง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเฒ่า มาเมืองหลวงได้อย่างไร”

“ท่านพูดว่า ต่อให้แม่เฒ่าตีนเขาสวยงดงามแค่ไหน ท่านก็จะไม่ลงมาไม่ใช่หรือ?”

ตอนนั้น นางใช้ทุกวิธีการ บีบบังคับหลอกล่อยังไงเสวียนซันเซียนเซิงก็ไม่ยอมลงเขา

ใครจะไปรู้คราวนี้ จะเจอเทพยาดาตนนี้ในจวนซ่ง

“ข้าไม่ได้มาเพื่อแม่เฒ่า”

เสวียนซันเซียนเซิงกำลังถือถ้วยน้ำชาไว้ในมือ พร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ข้ามาเยี่ยมลูกศิษย์สุดที่รักของข้า”

ได้ยินแบบนี้ หยุนหว่านหนิงไม่ต้องแนะนำ โม่เยว่ก็เดารู้แล้วว่า เทพยาดา ท่านนี้เป็นใคร

เขาก็คืออาจารย์ของซ่งจื่ออวี๋ เสวียนซันเซียนเซิงยอดฝีมือที่ใช้ชีวิตอยู่อย่างสันโดษ

ซ่งจื่ออวี๋ยังคงสุขุมเงียบขรึม

เดิมโม่เยว่คิดว่า เสวียนซันเซียนเซิงน่าจะยิ่งสุขุมเงียบขรึม

แต่เมื่อเห็นตรงหน้าเขาวางผลไม้เชื่อม ปิงถังหูลู่ น้ำตาลก้อน ของกินเล่นต่างๆ ตลอดจนหนวดเคราก็เต็มไปด้วยน้ำตาล….

ยังแสดงสีหน้าหยิ่งยโส ทำให้โม่เยว่แทบไม่อยากเชื่อ

คนเฒ่าที่ชอบกินต่างหน้าคนนี้ เป็นถึงเสวียนซันเซียนเซิงที่มีชื่อเสียง?

มีลักษณะท่าทีของการเป็นเหมือนเทพยาดาตรงไหน?

ไหนบอกว่าเทพยาดาล่ะ?

นี่แตกต่างอะไรจากผู้เฒ่าธรรมดาในเมืองหลวงพวกนั้น?

“พวกเจ้ามาทำอะไร?”

เสวียนซันเซียนเซิงแสดงท่าทีเหมือนเป็นเจ้าของบ้าน

หยุนหว่านหนิง “……”

นางหันไปมองโม่เยว่ แล้วจูงมือหยวนเป่ามา แนะนำให้พวกเขารู้จักว่า “นี่คือสามีของข้าโม่เยว่ นี่คือลูกชายของข้าหยวนเป่า นี่คืออาจารย์ของซ่งจื่ออวี๋เสวียนซันตะกละ….”

“ไม่ใช่ เสวียนซันเซียนเซิง”

หยุนหว่านหนิงพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง

เสวียนซันเซียนเซิงหน้าแดง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าอย่าพูดทำลายภาพลักษณ์ของข้า”

“ภาพลักษณ์ของท่านข้าต้องพูดทำลายด้วยหรือ?”

หยุนหว่านหนิงกลอกตามองบน พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเรามาขอบคุณซ่งจื่ออวี๋ เขาคอยปกป้องหยวนเป่าตลอดทาง ทำให้เขาไม่ตกอยู่ในมือโม่หุยเฟิง”

สายตาซ่งจื่ออวี๋สั่นไหว

หยวนเป่าเดินไปกอดขาเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ลุงซ่ง”

“ขอบคุณที่ลุงซ่งช่วยข้าไว้ มีลุงซ่งอยู่ด้วย ข้าไม่กลัวอะไรแล้ว”

ในใจโม่เยว่รู้สึกเจ็บแปลบ

ความเชื่อถือที่หยวนเป่ามีต่อซ่งจื่ออวี๋ ดูเหมือนจะล้ำหน้าเขาไปแล้ว….

“ไม่เป็นไร หยวนเป่า”

ซ่งจื่ออวี๋นั่งยองๆลง อุ้มหยวนเป่าขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าปลอดภัยดีก็พอ”

ในเมื่อพวกเขารู้แล้ว เขาก็ไม่คิดปิดบัง พูดขึ้นมาว่า “หยวนเป่าเก่งมาก ตลอดทางที่ลุงซ่งสังเกตดู หยวนเป่าของเราเก่งมากจริงๆ”

หากเป็นเด็กคนอื่น เจอกับสถานการณ์แบบนี้จะต้องตื่นตระหนกตกใจแย่แล้วมั้ง?

แต่หยวนเป่าไม่เพียงไม่ตกใจ ยังทิ้งร่องรอยทุกวิถีทางให้กับพวกโม่เยว่…

เขาเป็นเพียงเด็กอายุสี่ขวบเอง

กลับสามารถคิดหาวิธีช่วยเหลือตนเองได้อย่างมากมายขนาดนั้น

ตรงนี้ ทำให้ซ่งจื่ออวี๋คิดไม่ถึง

เขาเดินตามมาตลอดทาง พบว่าหยวนเป่าไม่เกรงกลัวอันตราย กระทั่งดูเหมือนจะรู้ไปถึงดำทมิฬ…

เจ้าเด็กฉลาดหลักแหลมคนนี้ เหมือนแม่ของเขาเลย

ได้ยินคำพูดของซ่งจื่ออวี๋ เสวียนซันเซียนเซิงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเด็กคนนี้ดูก็รู้ว่าไม่ธรรมดา ดีกว่าแม่โง่ๆของเขาเยอะ”

หยุนหว่านหนิง “……”

มีคนพูดชมลูกชาย ในใจนางค่อนข้างดีใจ

แต่ความดีใจอยู่ได้ไม่นาน ก็ถูกเสวียนซันเซียนเซิงพูดเสียหาย?

ช่างเป็นคนเฒ่าที่ผูกพยาบาทจริงๆ

นางเพิ่งพูดว่าเขาเป็นคนตะกละ เขาก็ว่านางกลับว่าโง่

“เมื่อกี้เจ้าพูดว่า พวกเจ้ามาทำอะไรกัน?”

เสวียนซันเซียนเซิงถามขึ้นมา

หยุนหว่านหนิงได้โอกาส จึงรีบพูดขึ้นว่า “ท่านอายุมากแล้ว สมองเลยไม่เคยดี? ความจำก็ไม่ดี พวกเรามาขอบคุณซ่งจื่ออวี๋ เมื่อกี้เพิ่งพูดไปไม่ใช่หรือ?”

เสวียนซันเซียนเซิงพูดขึ้นอย่างหยิ่งยโสว่า “เจ้าจะถือสาคนเฒ่าคนหนึ่งทำไม? ข้าเป็นคนเฒ่า”

“เจ้าเด็กคนนี้ ไม่เคารพผู้เฒ่าผู้เยาว์เลย”

พูดเสร็จ เขาหยิบผลไม้เชื่อมมายื่นให้กับหยวนเป่า พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเด็กคนนี้ กินลูกอม”

“ขอบคุณท่านปู่เฒ่า”

หยวนเป่าพูดขึ้นด้วยเสียงสดใส

“ไอโย้วสุดที่รัก”

เสวียนซันเซียนเซิงมองดูเขาอย่างรักใคร่ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเด็กคนนี้ปากหวานมาก”

เมื่อก่อนหยุนหว่านหนิงเรียกเขาว่าท่านปู่เฒ่า เขายังโกรธโมโห....ตอนนี้หยวนเป่าเรียกเขาว่าท่านปู่เฒ่า ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกชุ่มช่ำไปถึงหัวใจอย่างหวานซึ้ง

สองมาตรฐานจริงๆ

เสวียนซันเซียนเซิงมองดูหยวนเป่าอย่างยิ้มแย้ม ยิ่งดูก็ยิ่งชอบ

จากนั้นก็หันไปมองหยุนหว่านหนิงอย่างรังเกียจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ามาขอบคุณจื่ออวี๋เท่านั้นหรือ? ไม่ขอบคุณข้าบ้างหรือ?”

หยุนหว่านหนิงรู้สึกแปลกใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมข้าต้องขอบคุณท่าน?”

ตอนที่หยวนเป่าหายตัวไป หยุนหว่านหนิงไปหาเสวียนซันเซียนเซิงที่ภูเขาหยุนอู้ ตอนนั้นเขาก็บอกทิศทางนางอยู่....แต่นางก็เอาของอร่อยแลกเปลี่ยนแล้วไม่ใช่หรือ?

นางเลิกคิ้วมองดูเสวียนซันเซียนเซิง พร้อมพูดขึ้นว่า “เข้าหลอกข้าหรือ?”

“เจ้าไม่รู้เรื่อง สามีของเจ้าก็ไม่รู้เรื่องหรือ?”

เสวียนซันเซียนเซิงหันไปมองโม่เยว่

ตั้งแต่เข้าประตูมา นอกจากทักทายเสวียนซันเซียนเซิง โม่เยว่ก็เพียงนั่งดื่มชาอยู่ด้านข้าง

จู่ๆถูกเสวียนซันเซียนเซิงขานชื่อ....

โม่เยว่อึ้งไปสักพักแล้ววางแก้วลง มองดูเสวียนซันเซียนเซิงอย่างแปลกใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่เข้าใจความหมายของท่าน”

“ไม่เข้าใจ?”

เสวียนซันเซียนเซิงขมวดคิ้ว จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อ พริบตาเดียวก็กลายเป็นคนเฒ่าซื่อตรงคนหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “คราวนี้เจ้าเข้าใจหรือยัง?”

เขายังคงสวมเสื้อผ้าชุดเดิม แต่ใบหน้าเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

ราวกับเสวียนซันเซียนเซิงเมื่อกี้ เปลี่ยนไปเป็นคนละคน

แต่เมื่อดูดีๆ....

แล้วก็เหมือนตัวเขาเอง

หยุนหว่านหนิงรู้แต่แรกแล้ว เจ้าเฒ่าคนนี้มีวิชาเซียน แปลงโฉมเป็นด้วย ดังนั้นจึงไม่รู้สึกแปลกใจ

แต่โม่เยว่ รีบวางแก้วในมือ มองดูเขาอย่างประหลาดใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านคือ?”

คืนนั้นหลังจากหยุนหว่านหนิงหมดสติไป ท่านหมอเฒ่าโผล่มาจากในอากาศช่วยนางไว้

ตอนนี้ถึงแม้เสวียนซันเซียนเซิงไม่ได้สวมชุดท่านหมอเฒ่าในคืนนั้น และก็ไม่มีกล่องยา แต่โม่เยว่มีความสามารถเห็นครั้งเดียวก็จดจำ คนที่เคยเห็นจะไม่มีทางลืม

“ท่านเป็นท่านหมอเฒ่าในคืนนั้น?”

เพราะตกตะลึงอย่างมาก โม่เยว่ลุกขึ้นมามองดูเขา นานสักพักค่อยได้สติกลับมา

ที่แท้ท่านหมอเฒ่าที่ช่วยหนิงเอ๋อร์ไว้ก็คือเสวียนซันเซียนเซิง?

ถึงว่าเขาสั่งองครักษ์ลับไปตามหาจนทั่วทั้งเมืองอี้ก็หาท่านหมอเฒ่าลึกลับคนนั้นไม่เจอ...

ใครจะไปตามหาเจอ?

หาเทพยาดาคนหนึ่ง ไม่เป็นการนำความอัปยศมาสู่ตนหรือ?

หยุนหว่านหนิงพอฟังรู้เรื่องแล้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านหมอเฒ่า ท่านหมอเฒ่าอะไร?”

เห็นเสวียนซันเซียนเซิงนั่งยกขาไขว่ห้าง ท่าทีได้ใจ โม่เยว่กระซิบพูดอธิบายว่า “หนิงเอ๋อร์ ก่อนหน้านี้ที่เจ้าถูกพิษหมดสติ”

“เสวียนซันเซียนเซิงเป็นคนช่วยเจ้าไว้”

หยุนหว่านหนิงอึ้ง

ยาเข็มนั้นของนาง เดิมคิดว่าตามหาหยวนเป่าเจอแล้วค่อยหาวิธีถอนพิษ

แต่หลังจากฟื้นตื่นขึ้นมาก็ไม่มีพิษแล้ว ฟังโม่เยว่พูดว่าท่านหมอเฒ่าช่วยนางไว้

ที่แท้ เสวียนซันเซียนเซิงแปลงโฉมเป็นท่านหมอเฒ่า?

เขารู้ได้อย่างไรว่านางถูกพิษร้ายแรง

แล้วมาช่วยอย่างทันท่วงทีได้อย่างไร?

เห็นท่าทีนางตกตะลึง เสวียนซันเซียนเซิงจึงพูดขึ้นว่า “ตอนนี้รู้แล้ว? รีบคิดสิว่าจะขอบคุณข้ายังไง”

หยุนหว่านหนิง “……”

ขอบคุณเขา ไม่ใช่เรื่องง่ายหรือ?