อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 447

“เมื่อคืน”

โจวหยิงหยิงพูดขึ้นอย่างมีลับลมคมในว่า “เสด็จแม่ที่เป็นใบ้อยู่หลายเดือน จู่ๆก็สามารถพูดได้แล้ว”

“อ๋า?”

หยุนหว่านหนิงตกตะลึง

ฮองเฮาจ้าวจู่ๆก็สามารถพูดได้?

ก่อนหน้านี้นางวางยาพิษให้นางเป็นใบ้ไปแล้วไม่ใช่หรือ?

“แต่ก็แค่ครึ่งชั่วโมงเอง”

โจวหยิงหยิงพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “ตอนนั้น เสด็จพ่อไปยังตำหนักคุนหนิงพอดี คนของตำหนักคุนหนิงมาตามเสด็จไปหลายครั้ง บอกว่าเสด็จแม่อาการหนัก”

“ไม่มีใครรู้ว่าทำไม อยู่ดีๆนางก็ล้มป่วย”

นางพูดขึ้นด้วยสีหน้าเหยียดหยามว่า “อาจเป็นเพราะเหตุว่าเสด็จแม่เต๋อเฟยล้มป่วย เสด็จพ่ออยู่ดูแลตลอด เสด็จแม่จึงไม่พอใจ ใช้วิธีนี้มาเพื่อแย่งความรัก?”

“เสด็จพ่อเพิ่งเข้าไป ก็ได้ยินนางพูดได้พอดี”

“เดี๋ยวก่อน”

หยุนหว่านหนิงรินน้ำชาให้ตนเองหนึ่งแก้ว แล้วก็รินน้ำชาให้กับโจวหยิงหยิง ยกแก้วน้ำชาขึ้นมาพร้อมบอกให้เล่าต่อ

เรื่องนี้แปลกประหลาดจริงๆ หยุนหว่านหนิงไม่อยากพลาดสักคำ

“เสด็จแม่เปิดปากพูด บอกว่าครั้งนี้ที่หยวนเป่าถูกลักพาตัว เป็นฝีมือของโม่หุยเฟิง.....”

โจวหยิงหยิงขมวดคิ้วย่น

ตอนที่โม่เยว่กับหยุนหว่านหนิงสืบรู้ว่าเป็นฝีมือโม่หุยเฟิง พวกเขาไม่ได้บอกโม่จงหรานเป็นอันดับแรก เพราะโม่ฮั่นอี่ว์กับโจวหยิงหยิง ก็ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือโม่หุยเฟิง

เกี่ยวกับเรื่องที่ฮองเฮาจ้าวเปิดปากพูด โจวหยิงหยิงเห็นเป็นเหมือนเรื่องเล่า

เพราะเรื่องนี้ มีเพียงโม่จงหราน ซูปิ่งซ่าน ตลอดจนคนของตำหนักคุนหนิงเท่านั้นที่รู้

ตอนที่รู้มาถึงหูโจวหยิงหยิง นางก็ไม่กล้ามั่นใจว่าเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ

เพราะนางไม่กล้าหาญเหมือนอย่างหยุนหว่านหนิง ไม่กล้าบุกเข้าวังเพื่อไปถามโม่จงหราน

เมื่อกี้อยู่ด้านนอกประตู นางถามว่าใครเป็นคนลักพาตัวหยวนเป่า ได้ยินว่าเป็นโม่หุยเฟิง.....ดังนั้นจึงคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวังเมื่อวาน แล้วรีบเล่าให้หยุนหว่านหนิงฟัง

“หลังจากนั้นล่ะ?”

หยุนหว่านหนิงก็ถามขึ้นว่า

“ข้าก็ไม่รู้ว่าเสด็จพ่อจัดการเสด็จแม่ยังไง แต่ตอนนี้เสด็จแม่ก็พูดไม่ได้อีกแล้ว น่าแปลกมากเลย เสด็จพ่อยังคิดว่าผีหลอก”

โจวหยิงหยิงพูดด้วยเสียงประหลาดใจว่า “เจ้าว่า เทพเจ้าก็ทนดูไม่ไหวแล้วหรือเปล่า”

“ดังนั้นจึงให้เสด็จแม่พูดได้ สารภาพลูกชายของตนเองออกมา?”

หยุนหว่านหนิง “……”

ที่ผ่านมานางไม่เคยเชื่อเรื่องผีสางเทวดา

นับตั้งแต่ข้ามภพมาถึงที่นี่ แล้วก็ได้รู้จักซ่งจื่ออวี๋กับเสวียนซันเซียนเซิง สำหรับผีสางเทวดานั้นหวาดกลัวจากใจจริง

“มีความเป็นไปได้”

นางพยักหัว

ในหัวสมองกลับอดไม่ได้ที่จะคิดว่า ก่อนหน้านี้ตอนที่หยวนเป่าอยู่ในโรงเตี๊ยมเมืองเซียง ก็บอกว่าคนที่คอยปกป้องเขามาตลอดทางก็คือซ่งจื่ออวี๋.....งั้นครั้งนี้ที่ฮองเฮาจ้าวพูดขึ้นมาได้อย่างกะทันหัน เป็นฝีมือซ่งจื่ออวี๋ด้วยหรือเปล่า?

นอกจากเขาแล้ว ยังจะมีใครเก่งกาจขนาดนี้

แอบเดาไปเองจะเอามายืนยันจริงไม่ได้

หยุนหว่านหนิงทานอาหารค่ำไปอย่างเหม่อลอย จนเมื่อโม่ฮั่นอี่ว์กับโจวหยิงหยิงกลับไปแล้ว นางค่อยปรึกษากับโม่เยว่ว่า จะไปหาซ่งจื่ออวี๋ไหม

“ข้ามักรู้สึกว่า เรื่องนี้แปลกประหลาด”

นางพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “เสียงของเสด็จแม่ ข้าวางยาพิษด้วยตนเอง”

“จู่ๆก็สามารถพูดได้ แล้วก็เสียงหายไปอีก.....”

นางมองดูโม่เยว่แวบหนึ่ง แววตาแฝงไปด้วยความหมายไม่ชัดเจน

โม่เยว่พยักหัวอย่างครุ่นคิด พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าเข้าใจความหมายของเจ้า”

แต่ โม่จงหรานก็อดทนได้ดีมาก

วันนี้ได้เจอหยุนหว่านหนิง ก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ และก็ไม่ได้ให้นางไปดูฮองเฮาจ้าว เห็นทีคำพูดของโม่เยว่ประโยคนั้นใช้ได้ผล

โม่เยว่บอกว่าหยุนหว่านหนิงเดินทางมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ร่างกายอ่อนล้าจนอาจทนไม่ไหว

ดังนั้น โม่จงหรานจึงทนเก็บความสงสัยไว้ ไม่ได้พูดเรื่องนี้ต่อหน้าหยุนหว่านหนิง

หากเดาไม่ผิด พรุ่งนี้ก็จะพูดเรื่องนี้กับนาง

“เรื่องนี้ฟังดูแล้วก็น่าแปลกจริงๆ”

โม่เยว่มองดูหยวนเป่าที่กำลังพูดคุยอยู่กับหรูอวี้ พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่ข้าคิดว่า ไปยังตำหนักคุนหนิงก่อนจะดีกว่า”

ซ่งจื่ออวี๋ปกป้องหยวนเป่า เขาก็ซาบซึ้งใจ

แต่ซ่งจื่ออวี๋สำหรับเขานั้น.....