อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 45
“มิใช่”
หยุนหว่านหนิงรับถ้วยยาไปอธิบายว่า “ข้าได้กลิ่นยานี้ออกจะคัดจมูกไปเสียหน่อย ไม่รู้ว่าท่านลุงเป็นอะไรกันแน่ เลยไม่อยากให้เขาดื่มยานี้เท่านั้นเอง”
สำหรับคำพูดของเธอ กู้ป๋อจ้งย่อมไม่มีทางสงสัยอยู่แล้ว
เขาพยักหน้า จูงมือหยวนเป่าเข้าห้องไป
กู้ป๋อจ้งกำลังถามท่านหมอหลายท่านเกี่ยวกับอาการของกู้หมิง
หยุนหว่านหนิงเดินเข้าไปใกล้เตียง เตรียมจะจับชีพจรให้กู้หมิง
ท่านลุงผู้นี้เธอได้เจอน้อยครั้งมาก
อันที่จริงกู้ป๋อจ้งมีลูกชายสองคนลูกสาวหนึ่งคน
ท่านใหญ่กู้ท่านลุงใหญ่ของหยุนหว่านหนิงเกิดเหตุทำให้เสียชีวิตตอนอายุหนึ่งขวบ เรื่องนี้มีคนรู้ไม่มาก เลยคิดกันว่า กู้ป๋อจ้งมีแค่ลูกชายและลูกสาวอย่างละคน
ก็คือท่านแม่ของหยุนหว่านหนิงและกู้หมิง
แต่คนเก่าคนแก่ของตระกูลกู้ ล้วนเรียกขานกู้หมิงว่าคุณชายรอง
ต่อมา เมื่อท่านแม่ของหยุนหว่านหนิงป่วยตาย กู้ป๋อจ้งต้องโศกเศร้าจากการที่ลูกสาวตายก่อนพ่อแล้ว ทั้งยัง
เรียกได้ว่า ส่งศพลูกชายสูงสาวอย่างละหนึ่ง นับตั้งแต่นั้นมานิสัยเขาก็แปลกไป
กู้หมิงเป็นลูกหลงของกู้ป๋อจ้ง ร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็ก อายุมากกว่าหยุนหว่านหนิงแค่เจ็ดแปดปีเท่านั้นเอง
หลายปีมานี้เขานอนป่วย ไม่ได้แต่งงานมีลูก
คนของตระกูลกู้หน้าตาดีอยู่แล้ว
เพราะว่าป่วยมาหลายปี กู้หมิงสีหน้าซีดเผือด ดูแล้วอ่อนแอกว่าคนธรรมดานัก
ผิวยิ่งซีดขาว ยิ่งทำให้ริมฝีปากดูแดงมากกว่าเดิม
ว่ากันว่า หลานจะเหมือนลุง หยุนหว่านหนิงและกู้หมิง หน้าตาดูคล้ายกันอยู่หลายส่วน
เธอยื่นนิ้วมือออกมาวางลงบนจุดชีพจรของกู้หมิง
ข้างหูพลันได้ยินเสียงท่านหมอหลายคนว่า “นายท่านกู้ โรคของท่านรองกู้เกิดอาการหนักขึ้นมา พวกเราปรึกษากันแล้ว ต่างไร้หนทางรักษาแล้ว”
“ใช่ไง! ถึงจะบอกว่า ทุกปีตอนเข้าฤดูใบไม้ร่วง ท่านรองกู้จะอาการหนักขึ้น แต่ปีนี้กลับดูหนักเป็นพิเศษ!”
“ท่านรองกู้อาการสาหัสนัก น่ากลัวจะ...”
ไม่รอดฤดูหนาวนี้
ท่านหมอหลายคนพร้อมใจกันปิดปากเงียบ พวกเขามองกู้ป๋อจ้งอย่างคล้ายจะพูดอะไร
ความสงสารในดวงตาพวกเขา กู้ป๋อจ้งเข้าใจ
มือของเขาที่กอดหยวนเป่าไว้กำลังสั่นสะท้าน
เขากู้ป๋อจ้งชีวิตนี้ไม่มีบุญเรื่องลูกหลานจริงรึ?!
ตระกูลกู้ของเขา จะสิ้นลูกสิ้นหลานจริงรึ?!
ตอนแรกลูกชายคนโตเสียไปก่อน จากนั้นลูกสาวเสียไปอีก ต่อมาภรรยาก็เสียไป ชีวิตนี้เขาไม่ต้องการอะไรเลย ไม่ขออำนาจลาภยศอะไร ขอแค่ให้ลูกชายคนเล็กสามารถมีชีวิตรอดอยู่อย่างปลอดภัยได้
ขอแค่กู้หมิงหายดี ก็จะสามารถสืบทอดลูกหลานให้ตระกูลกู้ได้
หลายปีมานี้ กู้ป๋อจ้งดูแลกู้หมิงด้วยตัวเอง เชิญท่านหมอ หมอหลวงมากมายมาคอยดูแลรักษาเขา
แต่ใครจะรู้ว่า สุดท้ายกู้หมิงยังไม่ถึงสามสิบปี ก็จะลงไปอยู่รวมกับพวกฮูหยินที่ปรโลกแล้ว?!
เหลือคนแก่อย่างเขาคนเดียว จะมีความหมายอะไร?!
กู้ป๋อจ้งริมฝีปากสั่นสะท้าน ไม่พูดอะไร
ถึงนิสัยเขาจะแปลกประหลาด แต่ไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่นอย่างในตอนนี้มาก่อน
หยวนเป่ารู้สึกถึงอาการสั่นสะท้านของเขา รีบยื่นน้ำตาลในมือให้เขา “ตาทวดกินน้ำตาลแล้ว มันหวาน ก็จะดีขึ้นแล้วล่ะ!”
“มีท่านแม่ข้าอยู่ ต้องรักษาท่านลุงเฒ่าได้แน่!”
เสียงปลอบโยนเสียงเล็ก ทำให้คนหวั่นไหวได้ที่สุดแล้ว
กู้ป๋อจ้งฝืนยิ้มออกมา “หยวนเป่ากินเถอะ”
ท่านหมอหลายคนเห็นหยวนเป่าแล้ว แค่รู้สึกว่าเด็กคนนี้หน้าตาดีนัก!
และยังรู้เรื่องเข้าอกเข้าใจ...พ่อแม่ของเขาสอนมาดีมากไปแล้วกระมัง?!
ไม่สิ เมื่อครู่เด็กผู้นี้เรียกนายท่านกู้ว่าตาทวด?!
แบบนี้ เขาก็เป็นลูกของพระชายาหมิงรึ?!
ทุกคนมิใช่ไม่รู้ว่า กู้ป๋อจ้งเป็นท่านตาของพระชายาหมิงหยุนหว่านหนิง แต่ใครต่างก็ไม่คาดคิดว่า พระชายาหมิงที่โดนกักบริเวณสี่ปีจนเหมือนตายไปแล้วจะพลิกสถานการณ์ได้รับการโปรดปรานขึ้นมาได้อีก
ยิ่งคิดไม่ถึงว่า ลูกของนางจะโตถึงขนาดนี้แล้ว?!
เด็กคนนี้เป็นลูกของนางกับอ๋องหมิงรึ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์